Ik zou het in mijn foto’s moeten nazoeken maar volgens mij slaapt Loki al ruim een jaar niet meer op zijn toren.

Hij slaapt op mijn bureau, op mijn bed, in een grote doos in het magazijn maar vooral: op tafel beneden.
Maar omdat een kat onberekenbaar is, staat de toren er nog steeds.

En dat is maar goed ook, blijkt vandaag.

 

De man in mijn leven durft nog steeds niet te springen.
Érger wordt het niet, maar beter ook niet.
Nou ja, zolang hij kan leven met de opstapjes in de vorm van de uitgetrokken stoelen, doen we het ermee.

Ik probeer cliché’s te vermijden maar… wie schetst mijn verbazing wanneer ik Loki net enthousiast een boom in de achtertuin zie beklimmen.
Best hoog zit hij! Wat ik zie gebeuren vanuit de kamer terwijl al mijn camera’s boven liggen.

Ik hol naar boven.
Even goed kijken op deze foto (genomen uit het slaapkamerraam).
Of het komt doordat Loki mij ziet of omdat hij tóch al dacht dat het mooi was geweest, hij besluit weer naar beneden te gaan.
Eerst draait hij zich zodat hij met het hoofdje richting grond gaat, maar dan besluit hij dat het slimmer is zich geleidelijk te laten zakken.
 
Hierna komt mijn Held naar huis.
En nu ligt hij op zijn handdoek op mijn bureau dat hij heeft bereikt met een tussenstapje.
 

Ooit heb ik in een programma gezet dat Eebje op deze dag is overleden.
Die mededeling popt nu op.

Ik ga zoeken wanneer het precies is gebeurd (handig, zo’n weblog).
Het was in 2009.
Guus ging dood op 8 januari 2015.
Sammie ging dood op 28 januari 2016.

Loki mag niet dood.

Dit was Eebje

Af en toe probeert Loki een doos uit.
Om die snel weer af te keuren.

Loki heeft favoriete plekjes en die willen wel eens wisselen.
De afgelopen dagen wou hij graag liggen op een plank in mijn klerenkast.
De tweede plank van onderen (als je de bodem niet meetelt).

Vroeger sprong hij op die plank.
Nu staat hij te aarzelen en te stuntelen.
Ik til hem er dus op.
Dan installeert hij zich op de shorts die ik wil meenemen naar Amerika.

 

Gisteren twee jaar geleden kwam Loki hier.
De dag ervoor bespraken we of we het met elkaar zouden proberen.
Loki zei ‘ja’.

De volgende dag werd hij met zijn toren afgeleverd en had hij maar 1 gedachte: hoe ontvlucht ik dit huis van dat enge wijf dat me wil vermoorden.

 

De dag erna zat Loki onder het bed. En toen opeens zat Loki óp het bed!
Daarna kwam alles goed.

Loki springt nog steeds niet, dus heb ik de dierenarts gebeld voor overleg.
Hij houdt het (ook) nog steeds op: pijn gedaan, mogelijk verstuiking.
Het kan zijn dat Loki springen vermijdt omdat hij bang is dat hij dan wéér pijn zal krijgen.
Foto’s nemen *is* een optie.
Maar hij adviseert: nog een tijdje aanzien.

Ik vroeg of het een idee zou zijn om Loki de pijnstillerskuur te geven waarover we het vorige week ook hebben gehad.
Dat gaan we doen.
Kwaad kan het niet, het is geen antibiotica, het is meer iets als Paracetamol.
En verder dus aanzien.

De dierenarts heeft Loki beluisterd en bewreven en beklopt en kon niets vinden.
Het enige dat hem opviel was dat hij weinig spieren in zijn achterpootjes heeft.

Omdat er geen aanwijzingen waren dat er iets mis was met de organen, wou de dierenarts (nog) niet overgaan tot bloedonderzoek.
Hij denkt dat Loki idd een sprong heeft gemaakt waarbij hij wat pijnlijk terecht is gekomen.
Dus gaf hij hem een injectie tegen de pijn.

Hij veronderstelt dat Loki de komende dag fermer zal gaan springen.
Zo ja – dan is het probleem opgelost.
Wat ook kan is dat hij ná die dag weer springen gaat vermijden. Dan moet hij een kuur van pijnstillers.
Dat zijn gelukkig niet pillen maar een vloeistof die katten lekker vinden en die ik over de Sheba kan gieten.

Vandaag was Loki vooral doodmoe van het avontuur.
Ik ook.

Vanochtend weer eens goed naar de boxjes gekeken.
Zijn ze wel ingeplugd? is het torentje wel ingeplugd.
uit-aan-uit-aan

In de doos ‘PC spullen’ gezocht of ik misschien een dvd heb waarmee ik hem opnieuw kan installeren.
Er naar gezocht op internet maar ik kan die hele toren niet meer vinden.

Naar CoolBlue en *bijna* de allergoedkoopste boxjes besteld.
Dan valt mijn oog op het linker boxje.
Mn op het min- en plus-knopje.
Ik denk: het zal toch niet…?

 
Het zal.
De box staat op de handdoek om te voorkomen dat die van het bureau afglijdt wanneer Loki op het bureau ligt.
Gisteren tussen de ochtend en de avond moet Loki op de min-knop hebben gedrukt.

Nu ligt de zoeterd op zijn kleedje beneden op de tafel.
En ik heb 20 Euro bespaard (de boxjes van CoolBlue).

Twee jaar geleden was Loki net komen wonen bij buurvrouw Lyda.
Ze vroeg me of ik hem tussen de middag eten kon geven.
Loki was destijds panisch van Lyda’s hond, Tashi, en mij zag hij ook niet echt zitten.

Sinds een paar dagen heeft Loki wat moeite met springen.
Lopen gaat prima, traplopen ook. Maar een ferme sprong: nee.

Beneden heb ik altijd een stoel ietsje ‘uitgetrokken’ staan en tot een paar dagen geleden sprong Loki soms direct op tafel en soms nam hij de tussensprong maar nu neemt hij altijd de tussensprong.
Eergisteren had hij ook moeite met de sprong op het bureau en gleed nog nét niet terug.

Gisteren zette ik een stoel voor het bureau.
Toen Loki op het bureau wou, bleef hij drentelen dus tilde ik hem op die stoel (wat makkelijker klinkt dan het was: Loki is zwaar en hij was onwillig).
Vandaag doet hij het spontaan. Eerst de stoel, dan het bureau.

Ik weet dat het normaal is dat oude(re) katten moeite krijgen met springen.
Ik vind het wel erg abrupt gaan.
En googlen leidt tot allerlei meningen en ervaringen die me alleen maar bang maken.
Dus de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor maandag over een week.

We zijn begonnen aan een nieuwe puzzel.

Een jaar lang of misschien nog wel langer ligt Loki op een stapel van mijn truien.
Héérlijk, vond Loki.

Tot iemand hem een paar weken geleden een dekentje gaf.
Ongelooflijk zacht. Dát werd de nieuwe favoriete plek.
Weg dus met de truien.

Een paar dagen geleden wou Loki niet meer op de deken, althans niet helemaal.
Wél zijn hoofdje, maar de rest lag op de harde puzzelplank ook nadat de puzzel af was en opgeruimd.

Gisteren bedacht ik een compromis: deken blijft maar de favoriete trui komt terug.
Dit blijkt de ideale oplossing.
Zolang dat duurt.

Op Kerst 2015 werd Sammie ziek. Hij had een bobbel/tumor boven zijn oog. Waarschijnlijk kanker.
Facebook tracteert je elke dag op een ‘on this day in …’ en dan betreft het wat je zelf op die dag door de loop der jaren publiceerde.

Dit lees ik vandaag. Als quote van twee jaar geleden.
“The vet called.
Sammie does have cancer of the most aggressive kind.
It can’t be operated on, chemo won’t do any good, radiation might (for a while) but she advises against it.
I agree: no way am I going to drag this cat that is terrified of doctors to a clinic to have radiation therapy.

I tell her he seems so happy now.
He is not in pain. He is very affectionate. How long does she think he can live? Months? weeks?
More like ‘weeks’.
If I manage to keep him on the painkillers.

But – she predicts – this kind of cancer often spreads to the lungs and then suddenly he will have trouble breathing.
I must watch out for that.
I say I will.”

Op 28 januari 2016 was het zover.
Sammie wou niet meer eten en lag alleen nog maar in zijn doosje.
Die middag is hij ingeslapen.
Met hulp van de dierenarts.

Mijn fijnste nachten zijn wanneer Loki met me op bed ligt.
De allerfijnste zijn waneer hij al op bed komt wanneer ik naar bed ga (soms ligt hij er dan zelfs al) maar soms komt hij halverwege de nacht en dan knuffelen we samen en zeg ik ’s ochtends tegen hem dat ik zo’n heerlijke nacht heb gehad en vraag ik of hij het ook fijn heeft gevonden.

Vannacht kwam Loki niet op bed.
Wat vaker gebeurt maar gelukkig niet erg vaak.

Vanochtend ligt hij wel op zijn handddoek naast mijn computer en ik aai zijn buikje en dan opeens: een harde klauw op mijn hand.
Ik zeg ‘au!’ ik doe bozig, ik doe ook ‘verdrietig’ hoewel ik me realiseer dat dat mogelijk bij honden helpt maar NIET bij katten.

De rest van de dag komt het niet meer goed.
Voer dat ik voorzet wordt niet gewaardeerd. Tot ik (slap!!!) overga op het duurste Sheba – die 50 mg pakjes.
Dat wil hij nóg nét wel peuzelen.

Ik denk me suf wat ik fout kan hebben gedaan.
Het antwoord is vermoedelijk ‘niets’.
Maar hoe krijg ik mijn man vannacht weer in mijn armen.