In augustus werden An en Bob (zoals ze toen nog heetten) bij mij afgeleverd als gezelschap voor Femke.
-dit gaat over kippen voor wie hier onverhoeds binnenvalt-
Hun vorige eigenares duidde ze in mail aan als ‘de tuttebollen’ en al snel nam ik dat over. Ook omdat ik ze toch niet uit elkaar kon houden.

Intussen kan ik dat wel.
1 is wat assertiever en trekt op voet van gelijkheid met Femke op, de ander staat iets lager in de pikorde.
Die 1 is ook degene die per week wel 3 eitjes legt.
De ander en Femke leggen niet.

Zodat ik nu overweeg de 1 ‘Tut’ te noemen en de ander ‘Bolletje’.
De kippen kan het natuurlijk niet schelen.
Maar het is wel een breuk met mijn politica’s (Hillary, Janet Reno, Agnes, Femke).

Sinds egel dit weekend een tuttebol in het holst van de nacht van een versgelegd eitje heeft geramd wil niemand meer in het officiële leghok leggen.
Ook het alternatieve huisje is niet goed genoeg.

Dinsdagmiddag zat 1 tutje net toen ik naar Amsterdam wou gaan opeens op een plank in de schuur waar wat kranten lagen.
Ik liet haar zitten in de hoop dat de inbrekers die avond niet Grootschermer zouden aandoen en toen ik thuis kwam inderdaad: een eitje.
Tutje had de krant versnipperd. Zo fijn mogelijk. Om een nestje te maken.
Ach gossie.

Dus richtte ik het plekje beter in: deksel van een doos en daarin een berg hooi.
Direct al gisteren (en ook weer vandaag) gingen er tutjes in zitten – of 1, ik haal ze nog steeds door elkaar.
Vanochtend zat ook Femke een tijd te genieten van het leghok-gevoel.
Maar pas vanmiddag zit 1 tuttebol er urenlang (al die tijd kan ik niet door de schuur – wil haar immers niet storen) en ja! een eitje.

Is dit verstandig?
Ach….

Twee, mogelijk drie, leggende hennen en geen eitjes.
Geen eitjes in het leghok, geen eitjes in het alternatieve huisje.
Wél gisteren nog een eitje stiekem gelegd in het zand naast het huis. Tussen de planten.

Wanneer ik de deur van de schuur laat openstaan zie ik 1 van de tutjes op een plank waar wat kranten liggen kuiltjes draaien.
Ik overweeg er wat hooi neer te leggen zodat ze een lekker zacht bedje kan maken.
Dan kan ik misschien heel af en toe nog 1 eitje rapen.

Ik denk het wel te snappen.
Die ervaring waar egel haar van haar eitje af ramde moet traumatisch zijn geweest.
Voor die tut dus geen leghok meer.

Femke snap ik óók.
Die wou toen de tutjes er net waren nog wel leggen (denk ik) maar het leghok was niet privé genoeg.
Ik dénk dat ze toen is gaan verstoppen. Daarna werd ze ziek.

Geen idee of Femke nu legt.
En al helemaal geen idee waar ik zou moeten beginnen met zoeken.

Zondag is de enige dag van de week waarop ik uitslaap.
Tot wel acht uur.
Terwijl ik op zaterdagavond soms pas tegen middernacht naar bed ga.
Luxe!!

Vannacht lig ik om half zes (wanneer ik ‘normaal’ opsta) in zo’n bodemloze slaap dat het een tijdje duurt voor tot me doordringt dat buiten iemand hard staat te schreeuwen. Een tuttebol.
Ik ren naar het raam en daar staan al mijn kipjes. Twee staan wat verweesd te stáán in het nog bijna-donker.
Eén krijst zich de longetjes uit het lijf.

Terug naar bed en om zeven uur maar opgestaan.
Dieren gevoerd en gekeken in het leghok. Waar een totaal verbrijzeld leeggeslurpt eitje ligt.
Wat een gruwelijke ervaring moet tutje hebben gehad. Een egel die als een stormram haar schattige slapende lijfje heeft bewerkt om toegang te krijgen tot wat waarin zij een lief kuikentje had gehoopt.
Dat was natuurlijk onzin, van dat kuikentje. Maar dat weet je niet wanneer je besluit tot broeden.

En nét wanneer ik denk dat ik het leven kwa dieren even mooi op de rails heb.

Eind middag is er maar 1 tuttebol en die doet leuke dingen met Femke. En al vaker denk ik: zolang Femke mij maar niet ziet (in de tuin of achter een raam) trekt ze heel gezellig op met de tankjes met de o-beentjes en de gierenkopjes.
Ziet ze mij wél dan gaat ze naar tegen ze doen.

Ik denk: tuttebol 2 is nú dat ei aan het leggen dat ze gisteren al wou leggen toen ik haar stoorde (al snap ik niet goed hoe dat werkt – ‘ei moeten leggen’ is toch net zoiets als ‘naar de wc moeten’? dat houd je toch niet een etmaal óp?).

Om kwart voor negen (kipjes al drie kwartier op stok) kijk ik voorzichtig in het leghok.
Want ik vind egel een lieverd maar dát eitje óók nog slurpen vind ik niet nodig.

Ik zie tutje 2.
Zittend in het leghok.
Wat nu. Ik laat haar zitten.
Morgen verder.

In de polder het gekrijs van jonge meerkoet = goed want dan is die er dus nog en niet ergens door opgevreten.

Ander goed nieuws: tuttebol legde vandaag haar tweede eitje.

Verder schreef ik een hoop op Fanlog.
En denk ik de laatste tijd steeds vaker: ik kan niet overal leuk zijn.
Als ik daar al leuk ben (en dat ben ik) met zo’n 7-8 stukjes per dag, dan heb ik gewoon geen inspiratie voor ook hier nog amuseren.

Nou ja.
Ik kan allicht melden dat tuttebol een eitje heeft gelegd.
Maar dat is het wel zo’n beetje.

Ik mag de vogels niet meer voeren. Ik mag ook geen water meer neerzetten.
Als ik dat wél doe, krijgen de vogels het Geel. En dat is dan mijn schuld.

Ik hoorde het gisteren in Vroege Vogels en ik dacht: Houston, we have a problem.
Want omdat hier altijd kippengraan ligt én water staat voor de kippen (en ja – ik gooi ook wel eens een handje extra) is het hier voor vogels goed toeven.
Voor mussen bijvoorbeeld. Van deze bedreigde diersoort heb ik in mijn tuin honderden exemplaren.
Knus met hun allen bij elkaar in takken die doorbuigen omdat ze zwaar zijn met mus.
Dat stopt niet binnen een dag als ik de kippen kariger voer.
Dat stopt niet eens binnen een wéék.

Zojuist iemand over de vloer die me streng toespreekt.
Als het Geel dadelijk hier komt, is het mijn schuld. Ik moet per direct het water weghalen.
“Maar de kippen dan,” zeg ik. “Die moeten toch óók drinken.”
Dan moet ik het maar in het (open) kippenhok zetten. Waar de vogels dan gewoon invliegen. Maar toch.
Want nu is het mijn schuld áls.

Zoals ik al zei: Houston….

Vanochtend vroeg zie ik alleen Femke en 1 tuttebol.
Een uur later: nog steeds alleen Femke en 1 tuttebol.
Het ergste vrezend maak ik het kippenhok open waar ik een tuttebol stoor in het leghok.

Wéér een uur later: twee tuttebollen.
Ik kijk in het leghok: niets.
Hè, wat jammer nou 🙁

Of zou ze in het ándere hokje dat ik er ooit heb neergezet voor ev. erin overnachten…?

En inderdaad.
Het allermooiste meest perfecte piepkleine beeldschone eitje van mijn eigen lieve tuttebol.

Gisteren ontdekten de tuttebollen de achtertuin.
Beetje noodgedwongen. Ze schrokken toen de schoorsteenveger achterom kwam en stoven met Femke wég en bleken links achter te zitten.
Waar ze het in deze nieuwe jungle erg naar hun zin hadden maar lastig waren te fotograferen.

Een uur later zaten ze gezellig in hun zandbak te badderen: de weg terug was dus ook gevonden.

Vanochtend achter het huis: Femke en 1 tuttebol. Ergens ver weg rechts in de achtertuin: een wat klaaglijk kippengeluid. De andere tuttebol!
Ik ga erheen maar het is daar zo erg overwoekerd dat ik echt niets zie. Waarbij natuurlijk ook niet helpt dat ze een schutkleur hebben.
Dus praat ik en praat ik en hoor wat pootjes. Dan staat Femke achter me en aangehold komt zuster-tut.
Femke stapt kordaat het struikgewas in. Tut er achteraan. Femke regelt het 1 en ander. Femke stapt het struikgewas weer uit. De twee tuttebollen gaan exploreren.
Er heerst rust.

En ja, ik denk nu dat Femke een angstig kipje wilde troosten en redden maar ik weet ook wel dat dat onzin is.

Naar de achtertuin! daar zijn we nog nooit geweest

Daar is het bruggetje, daar achter ligt de achtertuin

Mm – dat is wel een érg grote stap voor chickenkind; misschien morgen

Het kuurtje van Femke is klaar.
Helemaal afgemaakt. En ze vond het steeds vervelender en spartelde steeds meer en had ook steeds meer kracht.
Dat laatste is natuurlijk positief.
Nu gaan we werken aan het herstellen van onze relatie.

De tuttebollen vonden het intussen steeds leuker.
Ze hadden al snel door dat wanneer Femke werd opgepakt en naar binnen gedragen haar terugzetten in de tuin werd gevierd met geraspte kaas.
Zodat zij dan al klaar stonden om haar terugzetten mee te vieren.

Overigens gaat het steeds beter onderling.
Femke pikt er nog wel eens eentje, maar dat is letterlijk de pikorde.
Grote delen van de dag zitten ze bij elkaar te zitten of te zonnen.

Nu Femke en ik dus nog (weer).

Met Femke gaat het goed.
Alleen: ze vindt het helemaal *niks* om 2x per dag te worden opgepakt en vastgehouden en dan antibiotica in haar bekje gespoten.

Vanochtend met E. ging het nog.
Maar toen E. en ik haar een paar uur later nóg eens wouen grijpen om haar kontje met sporen van dunne poep (komt door de antibiotica, dat dunne, maar trekt ook vliegen aan) met frontline te sprayen, had ze het helemaal met ons gehad.

Om 4 uur met L. werd dus jagen en hard vastgrijpen van mijn lieve kip. Waarna ze zich uren verborg in de bossages/jungle.
Nog drie dagen 2x per dag te gaan.
Opdat Femke beter wordt/blijft.
Maar het gaat wel ten koste van onze relatie.

Bij mijn huis is een speciale zandbadderbak voor kippen.
Hebben ze zelf aangelegd na het eruit mollen van een paar fraaie planten en zelfs (door de sterke New Hampshires) wat stenen.

Tijdens de afwezigheid van Femke hebben de tuttebollen die plek niet alleen ontdekt (dat hadden ze al) maar ook in gebruik genomen.
Dat doen ze nu ook.

 

maar Femke is terug dus… wegwezen!

Femke moet 5 dagen antibiotica. 2x per dag.
Vanochtend was 1.

Buurvrouw L. kwam helpen en het duurde even voor ze Femke stevig vast had.
Vleugeltje 1 weggedrukt, vleugeltje 2 ook.

Ik forceerde het snaveltje open en wóu het pipetje er druppelsgewijs in legen maar deed dat in mijn onhandigheid in 1 grote straal van 125 ml. die ook nog een beetje over mijn eigen hand ging.
Femke weer neergezet en wat geraspte kaas gegeven waarna het leed geloof ik weer was geleden.

Vanmiddag om vier uur 2.
Na 5 dagen moet ik dit onder de knie hebben.
(intussen is Femke wel alert maar niet zó levendig als ‘normaal’ zodat ik nog steeds niet gerust ben)

Ik mocht Femke ophalen. Omdat de dierenarts de indruk had dat ze wat alerter was. Maar dat zou pas blijken in de eigen omgeving.

Ik open de doos, Femke springt eruit en is: Femke.
Ze eet grasjes, ze wil best een beetje geraspte kaas, een enkele graankorrel, dan weer gras.
Wanneer ik denk dat ik haar kwijt ben (ging even naar binnen om een paar mensen te melden dat ze terug is) ligt ze lekker te zandbadderen.

Ik geef haar andijvie (halve stronk onder een zware bak, zodat ze ervan kan plukken).
Lekker! maar dan weer iets anders.
Aha, de tuttebollen even opjagen.
Grasjes, uitschudden, lekker met de pootjes harken door gemorst stro.
En: naar binnen kijken.

Alsof ze alles tegelijk wil doen zodat ik denk dat ze blij is dat ze thuis is.
Nu nog de antibioticakuur afmaken. Moet ik nog wat dingen voor organiseren.

(zelf ben ik gelukkig maar emotioneel volledig uitgeput)

Femke vangen en in een doos doen en dan ónder houden terwijl ik de flappen dicht druk.
Plakband erop om haar gevangen te houden.
Femke die weent.
Ik die ook ween maar stomme dingen zegt als ‘bestwil’ enzo en dat ik hoop dat ze beter wordt.

Femke bij de dokter. Zo bang.
Ik aai haar. Vooral voor mezelf. Want ik denk niet dat zij daar iets aan heeft. Maar ik vind haar zo lief, ik houd zoveel van haar.

Femke nu helemaal alleen in het hospitaal.
Wat denkt ze, wat voelt ze.
Ik ben zo bang dat ze zich verlaten voelt, wanhopig.

Op twitter vertel ik over Femke, maar niet over Femke. Ik vertel over ‘huisdier’. Omdat toen ik de vorige keer vertelde, openhartig en kwetsbaar, over Agnes er flauwe grappen kwamen, erg flauwe grappen. BBQ-grappen.
Van iemand met wie ik moet samenwerken.

Raar en onvergeeflijk hoe mensen menen lollig te kunnen zijn terwijl ze staan te trappen op jouw hart.