Al een maand leggen de kippen geen eieren meer.
Niet vreemd, de dagen zijn kort en de regel is dat bij minder dan 14 uren daglicht kippen het voor gezien houden.
Daarom zijn schuren van legkippen ook altijd helverlicht (ze worden gefopt).

Vandaag loop ik door het rechterdeel van de tuin dat een half jaar volledig overwoekerd is geweest maar nu ietsje beter begaanbaar.
Ik zie iets waarvan ik even denk dat het een groot soort paddestoel is.
Maar nee.
De dames zijn betrapt.
 
En nu hopen dat wanneer een sneaky tiepje morgen wéér daar een ei wil gaan leggen ze WTF denkt en toch maar gaat zitten in het leghok.

Tosca, zoals ze gisteren naar binnen stond te kijken.

Iets leuks dat ik al een tijdje wil opschrijven.
Een tijd geleden deed ik het kippenhok ’s ochtends open terwijl de kippen nog niet óp waren.
Meestal staan ze al te jammeren en tegen het gaas te duwen wanneer ik eraan kom, dit keer: niks.

Misschien was ik iets te vroeg, misschien was het iets te donker.
Ik stond er niet zo bij stil, voerde alle knagers en ging weer naar binnen.

Een paar uur later: nog geen kippen.
Dat was echt raar want hoewel ik ze toewens dat ze de hele tuin fanatiek verkennen en omspitten, is de praktijk dat ze zich zoveel mogelijk ophouden bij het huis, altijd oplettend of ik misschien een lekker hapje verstrek.

Intussen ongerust maak ik voorzichtig het deurtje van hun hok open.
Annelies en Andrea zitten in het leghok.
Kleine Tosca zit tegen ze aan.
Wachtend tot ze ‘klaar’ zijn (vermoed ik).

Een erg zoet tafreel en ik heb maar niet de camera gehaald om het -met flits- vast te leggen.
Zou vals zijn geweest en bovendien: ik wil uit puur eigenbelang het leghok niet tot een onaantrekkelijke plek maken.

Gistermiddag ben ik even op en neer naar Amsterdam.
Naar het Concertgebouw.
Ik wil graag Alice Coote in de Kindertotenlieder van Mahler horen.

Eerst moet ik me door Vorgefühle van Peter Ružička heen worstelen.
Een orkestwerk uit 1998 waarvan ik hoop dat het niet te lang duurt.
Het lijkt ook telkens te stoppen.
Maar dan begint het opnieuw en ik focus op de dichtstbijzijnde violiste en loer wanneer zij het laatste velletje omslaat.

In de pauze haast ik me naar huis in de hoop dat ik de kippen nog kan voeren voordat ze op stok gaan.
En ja! daar zitten ze voor het raam en kijken naar binnen.
Het is kwart over vier.

Snel strooi ik graan.
Maar ze lopen langzaam weg en gaan naar bed.
Ik ben te laat.

Mijn drie kippen leggen per week met haar allen drie eieren.
Als het meezit.
Dat is niet veel.

Ik denk wel eens: mag het ietsje meer zijn.
Maar dan haal ik gisteravond dit ei uit het hok en denk dat het leggen ervan érg veel pijn moet hebben gedaan.

Arm meisje.

De tuinman is geweest en heeft alle angstig afgeknakte takken verwijderd.
Ook maakte hij het terrasje achter vrij van het ergste onkruid.

Ik dacht: een uitgekiend moment om de kipjes hierheen te lokken.
Nu zien ze dat het geen jungle (meer) is en het stikt er vast van de smakelijke hapjes.

 

Lokken lukte nog wel.
Ze daar laten rondkijken ook.
Ze wouen zelfs smakelijk snacken.

Maar hielden het na een minuut of vijf voor gezien en gingen toen vertrouwd op huis aan.

Behalve ‘eet citroen, eet knoflook, eet vitaminen’ lijkt iedereen het in elk geval eens te zijn over: “Je moet goed eten”.
De eerste avond ben ik heel blij met de dolmades die Lyda voor me maakte en neem ik ook een hapje van haar appeltaart.

De ook door haar gemaakte salade krijg ik niet door m’n keel.
(sorry, L! het ligt niet aan jou!)
Ik prik er wat stukjes uit.
Het geheel is te gekruid.
Bewaard tot de volgende dag (wat niet hielp).

Zelf een slome spaghetti met knoflook en olie gemaakt, me gedwongen 1 hap door te slikken, hap twee van de vork terug laten glijden op het bord.
(dát vonden de kippen de volgende dag een fijne verrassing)

Intussen voel ik me steeds slapper, zou ik werkelijk niet weten wat dan wél te eten (heb nergens zin in) en hield ik het gisteravond maar op 1 zachtgekookt eitje.
Waarvan ik de helft vanochtend weer aan de kippen gaf.

Nog een poging tot ‘film’ wat een groot woord is voor dit onvaste vasthouden van het nieuwe fototoestel.
https://youtu.be/2yKqScpY-Zc

 

Een week geleden maakte ik kennis met de nieuwe kippen.
Ze stonden samen met Tosca op het terras achter het huis waar ik ze direct voerde.
Een paar uur later wierp ik ze een vrije-uitloopei toe vanuit een raam.
Om ze blij te maken met mij.

Dat is verkeerd uitgepakt.
Ze zijn inderdaad blij met mij, maar zó blij dat ze volledig op mij gefixeerd zijn geraakt.
Ze doen geen stap meer van het terras, loeren steeds naar binnen en gedragen zich opgewonden wanneer ze me zien: zeker dat er nu weer lekkere hapjes komen.

Die kwamen er eerst ook.
Tot ik me realiseerde dat ze geen stap meer in de tuin zetten.
Waar het nu stikt van de insecten en de wormpjes en de planten waarvan je lekkere hapjes kunt nemen.
Dat is jammer nú maar het is extra jammer wanneer ik er binnenkort een dag niet ben en ze zichzelf zullen moeten bedruipen.

Zodat ik een klein bakje met vogelzaad vul en het pad richting achtertuin op loop af en toe wat strooiend.
Ik word gevolgd door de kippen die de zaadjes oppikken.
Hoera! juich ik inwendig, denkend dat ze nu mogelijk ook op het idee komen weer eens zélf onder een blad te kijken of wat aarde om te wroeten.

Ik sluip terug, stap de schuur in, draai me even om en: daar staat het drietal alweer verwachtingsvol naar me te kijken.
🙁

De kipjes zijn gelukkig.
Ze genieten van een heerlijke, rijpe (hand)peer.

Ik kijk intussen even op de plek waar ik gisteren alle eieren vandaan heb gehaald.
Zucht dus.

 

Ik heb zojuist de eieren geraapt.
Het zijn er tien en het ziet ernaar uit dat Annelies en Tosca hier samen een plannetje hebben gesmeed.
Ik vraag me af wie er zou zijn gaan broeden.

Dit zijn de nieuwe kippen.
De achterste is Annelies, de voorste heet Andrea (naar Andrea van Pol die dat een leuk idee vindt).

Hier snacken ze met Tosca een krop sla.

Zondag stond An toe te kijken hoe Lina dood ging.
Niet urenlang, maar ze zag het wel.

Maandagochtend ging ze met me op sjouw.
Op insectenjacht.
Deed ze vroeger nooit maar keek ze af van Tosca die -net als destijds Greta- enorm kan zeuren: achter me aan lopen en dwingende geluidjes maken totdat ik stenen voor haar ga omkeren.

Voor An keerde ik maandagochtend nog een enorme boomstronk op het terrasje áchter om.
Véél pissebedden en kleine slakjes.
Leuk hoor! Ik dacht nog: moet ik R. vertellen.
Zodat die óók met An op sjouw gaat.

Nu is ze dood.
Gistermiddag na overleg met de dierenarts ingeslapen: ze had té veel pijn en hij had geen idee wat het was.
Of hij sectie mocht verrichten.
Dat mocht.
Lever bleek aan gort.

Mogelijk een stofwisselingstoornis.
Maar misschien voer ik ook verkeerd.
Nu dus erg strenge regels gekregen waaraan ik me ga houden.
Géén brood meer. Eitjes (rauw of zachtgekookt) mogen wél.
En ook ijsbergsla.

Bij Welkoop informeren naar graan met ‘minder zetmeel en meer eiwit’.
En Duurzaam Fauna Advies gemaild over of ze nieuwe kipjes hebben.
Omdat 1 kip géén kip is (in ogen van die kip).

Kip Lina is gisteren eind van de middag ‘ingeslapen’ zoals dood ook wel heet.

Kip An is nu bij de dierenarts.
Ze begon raar te hoesten.
Deed ze wel eens eerder, bleek toen een infectie van de luchtwegen dus antibiotica en na een dag of vijf weer naar huis.

Helaas gooide An zich eenmaal op de behandeltafel volledig in de stress zodat ze niet goed te onderzoeken was.
Hyperventilerend van blinde paniek.
Dus heb ik haar daar achtergelaten.

En heb ik nu nog 1 kip: die zinloos broedend onder het oude konijnenhok zit.