Twee maanden haremhouder in Grootschermer en helemaal happy.

Een kleine zes weken geleden kwam cavia Joep hier wonen.
Hij was bij het Knaagdierencentrum in Heiloo afgeleverd, broodmager en onder de mijt.
Een vrijwilligster kweekte hem thuis op en regelde dat hij hier haremhouder kon worden.

Eerst dacht Joep dat hij in vrouwenluilekkerland was beland dus besprong wat dames.
Die maakten hem rap duidelijk: als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee.
Dat weet hij intussen en héél soms ruikt hij nog wel eens aan een bevallig kontje en maakt een diep geluid in zijn keeltje en dan schokt zo’n meisje afwerend met dat bevallige kontje en dan weet Joep zijn plaats.

De kleine man is intussen caaf onder de caven.
Dus leuk samen met twee vriendinnen de ren rond lopen en door het konijnenhok aan de waterkant rechts erin en links eruit.
En érg gretig eten.

Begin mei een mail van de Opvang in Heiloo: ze hebben een mannetjescaaf binnengekregen.
Zó zielig. Amper een half jaar, totaal verwaarloosd, ónder de mijt, zo kaal dat niet was vast te stellen welk (haar)type hij was. En ernstig ondervoed.
Vraag: zou ik hem als haremhouder willen aannemen.
Nadat hij was hersteld.
Wat een tijd zou duren.

Antw: ja.
En het duurt een tijd want die mijt blijkt hardnekkig maar zondag – daar is-ie dan.

Joep verstopt zich eerst onder een hok.

Dan doet hij een halfslachtige poging caaf Samantha te bespringen die zich met een schoudergebaar van ‘mallerd’ aan hem onttrekt.

Daarna bedenkt hij dat hij hier helemaal prima zit alleen vindt hij mij nogal eng.
Zodat hij zich verschanst als ik eten breng en pas aanschuift wanneer ik buiten beeld ben.

Tot vandaag.
Twee dagen later.
De haremhouder maakt deel uit van de groep.
Van balletjes is trouwens niks meer te merken – testosteron heeft hij achtergelaten bij de deur/in de Opvang.

Mail van het Knaagdierencentrum.
Er zijn gisteren ‘erg leuke’ mensen langs geweest die lief klein wegloopkonijntje aka Otto willen hebben.
Ze hebben hem gereserveerd.

Als de eigenaar hem niet ophaalt wordt hij 23 juli gecastreerd en verkast hij een week later naar de nieuwe mensen.
Daar mag hij door de tralies wennen aan zijn toekomstige bruid.
Ze krijgen een leuke ren, net als bij mij.
*Tenzij* ik nu zou zeggen dat ik hem wil hebben/houden.

Dat doe ik niet.
Zodat onze wegen bij deze officieel zijn gescheiden.

Vannacht bedacht ik: ik breng lief klein wegloopkonijntje vandaag naar de Opvang.
Dan moet het daar twee weken wachten of de eigenaar het komt ophalen.
Gebeurt dat niet dan heb ik twee weken om te bedenken of ik lief klein wegloopkonijntje zélf wil hebben/houden.
Misschien denk ik dan: ik móet dit lieve konijntje in mijn leven hebben.
En misschien heb ik het na een dag of drie al uit mijn systeem.
Dat zou wel makkelijk zijn.
Dan is het probleem opgelost.

Ik vertel het R. terwijl we naar mijn huis rijden.
We lopen de tuin in op zoek naar lief klein konijntje en R. wijst me naar achter het tuinhek: is dat ‘m misschien?

Inderdaad. Aan de overkant van de straat, bij mijn auto.
Shit shit shit.
Waarna ik alleen maar sta te staren hoe het met haar gaat want laat ze ALSJEBLIEFT niet voor mijn ogen worden overreden.

Een half uur later: konijntje zit in de tuin en R. heeft haar gevangen.
We doen haar in een mandje en brengen haar naar het Knaagdierencentrum.
Daar wordt ze geïnspecteerd.
En lief klein wegloopkonijntje heeft balletjes en een piemeltje en is een *man*.
(foto is onscherp door de schrik)

De deskundige van de Opvang schat de leeftijd op 2 jaar, ziet een beet op het lieve neusje maar verder een goede conditie.
Lief klein wegloopkonijntje moet ingeschreven in de computer. Weten wij een naam? Ik niet. Maar R. bedenkt: Otto.

Hij krijgt als kwalificatie: Heel lief.
En wordt geplaatst in een erg klein erg donker hokje.
Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft eigenaar: zoek naar hem en haal hem op.

Want dit konijn heeft giga ruimte nodig en ik wil best voor een miniren een stukje tuin slopen.
Maar of ik nou genoeg van ‘m houd om een 20 vierkante meter weelderige jungle tot Otto+vriendin-ren te maken?
Ik weet het niet.
Ik denk eerlijk gezegd: niet.

Bij Knaagdierencentrum Heiloo halen R. en ik vanochtend Samantha op.
Ze moet eerst even geknipt.

 

Thuis willen we haar voorzichtig laten wennen aan haar nieuwe vriendjes zodat we die afleiden met eten.
Samantha, bij de Opvang ingeboekt als ‘lief’ ontpopt zich als een rasechte bitch.
Ze jaagt op haar nieuwe vriendinnen, probeert ze te bespringen.
De meisjes vinden haar doodeng.

 

Een paar uur later is ze ‘normaal’.
Ze eet méé. Rukt andere caven eten uit het mondje, maar dat hoort zo.

Weer een uur later breng ik nóg een hapje: geen Samantha.
En waar is de rexcaaf?
Blijken ze samen in het hok helemaal aan de waterkant te zitten en komen hard fluitend (dat is de rex) aanhollen.
Waarna Samantha 1 is met de groep.
Eind goed, al goed (in minder dan 4 uur).

Binnenkort komt er ook een haremhouder.
Ik ben heel benieuwd hoe en hoe snel dát zich ontwikkelt.

Het is trouwens wel een bloedmooie meid, Samantha.

En toen was ze er weer, lief klein wegloopkonijntje aka Houdini.
Ik zie haar zitten naast het huis, hol naar buiten met een wortel (die ze accepteert) en klem de steel van een schep naast het tuinhek.
Want intussen heb ik bedacht dat ze zó moet zijn ontsnapt.
Een kwartier later ga ik naar buiten met haar bakje eten-om-half-tien – en ze zit weer verderop op het pad áchter het hekje naast wat ooit de moestuin was.
Hoe is dat nou mogelijk?

Ik open het hekje, plaats het bakje eten anderhalve meter ‘binnen’.
Ze pakt een stukje appel en posteert zich precies op de lijn van het open hek.
Ik haal de steel van de schep weg.

Later, wanneer ze toch binnen is, sluit ik het hek.
Ik kijk of ik ergens een gat kan vinden.
Misschien aan de andere kant van de afrastering, tegen de buurtuin aan.
Ook niet.

Ik weet het nu echt niet meer.
Ik ben na een kleine week erg gehecht geraakt aan dit uitbreekkonijn.
Maar ik vrees dat het ook bij mij *blijft* uitbreken met alle zorgen vandien.
En het *is* natuurlijk van iemand die het weer kan opeisen.

Dit nog los van ‘wil ik mijn tuin slopen’ voor een konijn dat duidelijk ruimte op prijs stelt.
Ik dacht al over: de voortuin/ooit moestuin, daar doe ik toch niets mee.
Maar R. zei terecht: dat is direct aan de straat.
Er zijn ook niet-leuke mensen/kinderen. Daar wil je je dieren niet aan blootstellen.
En hij heeft gelijk.
Ook in dit slaperige dorp schieten kinderen vuurwerk naar dieren.
Of gooien er stenen naar.

Het probleem ‘wat te doen met lief klein wegloopkonijntje’ is weer helemaal terug.
Waarbij ‘gewoon in de tuin laten zitten’ minder een optie is geworden nu Houdini ook naar believen kan uitbreken.
Of moet ik dat respecteren? Heb je konijnen die slim zijn in het verkeer, die net als een kat hun rondjes door de buurt maken en dan terugkeren naar waar het ze bevalt – tot ze een nieuwe wandeling gaan maken.

Het konijntje miste de middagtractatie.
Dus snelde ik naar buiten toen ik het net op het terrasje zag.
Maar: daar zit konijntje achter het hekje en hupt naar de straat!
Hoe is dat nou gelukt?
Niet via de opening onder het gaas (die heb ik afgedekt).
Zich onder het hekje gewrongen? Moet haast wel.

Ik ren er achteraan, probeer te lokken met wortel.
Maar het wil geen wortel. Het knabbelt wat gras en steekt de straat over.
Schuin naar rechts. En wanneer ik er achteraan ga, nog verder naar rechts.
Door de voortuinen.
Niet echt doelgericht, maar wel ‘ik laat me niet vangen’.
Ik geef het op.
En kan nog net Greta pakken die haar kans heeft gegrepen en ook aan de vrijheid wou proeven.

Bij elke auto die ik hoor passeren denk ik nu: als het maar niet overreden wordt.

Misschien loopt het gewoon naar huis.
En is het gelukkig(er).
Voor alle zekerheid maak ik de opening onder het gaas weer open.
Voor als het toch terug wil komen.

Mijn affiche haal ik van het raam.
Hoewel ik volgens mij niets fout heb gedaan voel ik me hartstikke schuldig.

Ik heb afgesproken dat ik lief klein wegloopkonijntje morgenochtend naar het Knaagdierencentrum breng.
Gisterochtend om zes uur hing ik nog het briefje op bij de dorpswinkel.
Daarop schreef ik óók dat ik lief klein konijntje morgen wegbreng (met het tel.nr. van de Opvang).

Eenmaal in Heiloo wordt het konijntje in een hok gezet.
Twee weken wachten ze op de eigenaar (intussen staat konijntje op hun site) en als dan niemand zich heeft gemeld gaat ze in de aanbieding.

Ik zit te aarzelen.
Zal ik haar toch houden? in elk geval nog even?
Want dat is toch geen leven voor lief konijntje, in zo’n hok.
Het is een snoepje, ook leuk om te zien, maar de zomer is niet de beste periode voor konijntjes om een nieuw baasje te vinden.

Of zou ze het toch prettiger vinden in een veilig hok dan zwervend door mijn tuin (waar ze nu eens naar de ene charmante hangoor zit te lonken en dan weer naar de andere).
Ik zie haar uren niet.
Maar ze weet dat ik om kwart voor zes ’s ochtends en om half tien ’s avonds voer breng.
Dan is ze bij de ren dichtbij het huis.
In afwachting.

Ook zie ik haar gevallen blaadjes eten.
En andijvie die ik neerleg voor de kippen.
Totally self sufficient.

Wist ik maar wat ze wilde.

Lief mooi sloerie wegloopkonijntje zit nu al vier dagen in mijn tuin.
Al die dagen hangt op mijn voordeur de boodschap (met foto) dat wegloopkonijntje in mijn tuin zit en: Wie mist haar?

Ook gaf ik het door aan het Knaagdierencentrum voor het geval iemand daar belt of hun snoeperig schatje wellicht is ingeleverd.
Morgen zal ik ook nog een biefje ophangen op het prikbord bij de buurtwinkel.
Wordt schattig wegloopkonijntje (dat ook al heeft geflirt met Thomas in de achterren maar steeds terugkeert naar Jozef) ook hierna niet opgehaald, dan breng ik het dinsdag naar de Opvang.

Dat niemand haar zó goed zoekt dat ze de poster op mijn deur zien, snap ik werkelijk niet.

Het snoeperige wegloopkonijntje zit nu twee dagen in mijn tuin.
Niet 100% vrijwillig.
Ze verliet ook een keer de tuin (maar kwam toen door het door mij geopende hek weer terug).
Waarna ik het opgewurmde stukje gaas náást dat hek, wat haar doorgang was, barricadeerde.
Omdat ik me niet aan haar eigenaar zag uitleggen: ik hád haar een dag en toen wou ze weg en dacht ik ‘bekijk het maar’ en nu is ze mogelijk overreden of helemaal foetsie geraakt.

Verder heeft ze het naar haar zin.
Ze eet en drinkt en zit nu al twee dagen door de tralies te flemen met Jozef.
Die enthousiast terugfleemt en ook nog af en toe op Otje afloopt en die een likje geeft waarna Otje met een ‘lazer op, klootzak’-schouderbeweging van hem wegrent.
Wat Jozef zich niet echt lijkt aan te trekken want dan fleemt hij dus weer met Wegloopkonijn.
Geen ballen maar onbetrouwbaar als een Echte Man.

Ik heb doorgegeven aan het Knaagdierencentrum dat ze hier zit.
Voor het geval de eigenaar haar daar zoekt.
Ze kan er ook naartoe.
Dan houden ze haar twee weken voor het geval het baasje komt opdagen en anders gaat ze in de aanbieding.

Ik vind haar een snoepje.
Oók een sloerie die de man van Otje verleidt wat mijn lievelingskonijn ongelukkig maakt.
Maar ik denk dat konijnen niet weten van vrouwensolidariteit.

Dus denk ik: als de eigenaar niet komt – zal ik haar houden.
Ik bekijk de tuin en bedenk wat ik kan laten wegsnoeien voor een derde ren.
Maar met wie moet ze het leven delen? Ze wil Jozef. En Jozef wil haar.
Moet Otje dan een nieuwe man?
Of zal Jozef Snoepje snel vergeten wanneer ze uit zijn vizier is verdwenen?

Misschien gewoon maar niet doen.
En ik snap dus echt niet dat baasje van Snoepje niet allang het hele dorp heeft uitgekamd op zoek naar dit lieve wegloopkonijn.

Om kwart voor zes voer ik de konijnen, zet het kippenhok open, loop terug naar huis en zie naast de ren bij het tuinhek een beeldschoon diepbruin konijn.
Dezelfde kleur als Sally en hoewel het er anders uitziet denk ik toch dat ik misschien de andere ren heb laten openstaan.

Hol dus terug: nee, daar zit Sally.
En inderdaad, dit konijn heeft kleinere oortjes en is ook meer ‘dwerg’.
Verder is het verliefd.

Het heeft nog nooit zo’n leuk konijn gezien als Jozef.
En Jozef zat gisteren nog innig te flikflooien met zijn Otje maar een beetje sjansen met een vreemd konijn is ook nooit weg.

We zijn nu bijna zes uur verder.
Door de tralies doet het tweetal nog steeds aanminnig.
Af en toe wat eten wil de kleine dame ook wel.
Op de affiche met foto op mijn voordeur (“wie mist dit konijn”) heb ik nog geen reactie.

Ook nog gedaan: caven Beverly en Beauty knippen.
Vonden ze niet leuk maar hebben ze intussen al verwerkt.

 

Om beertje Taeq wat op te peppen stuur ik hem foto’s van

* zijn harem
* de ren met drie kippen op de voorgrond en de polder op de achtergrond
* de ren vanaf de andere kant (met op de achtergrond het buurhuis dat te koop staat – wie wil mijn leuke nieuwe buurvrouw/man worden)

Maandag is cavia Taeq (spreek uit: Tek) gecastreerd.

Wanneer hij geen zaadcellen meer aanmaakt en het restant uit zijn lijfje is (dat is na 3 weken) én het lente is (want hij heeft geen wintervacht) komt hij bij mij wonen en wordt haremhouder.
Omdat alleen voor een cavia érg alleen is en Taeq niet kan opschieten met andere beertjes.

Ik hoor van zijn huidige eigenares dat de castratie de kleine man (die een Grote Man is nl anderhalve kilo caaf) niet is meegevallen.
Hij eet niet goed, lijkt pijn te hebben.

Net even een foto gemaakt van zijn acht dames zodat hij kan zien waar hij het voor doet.

Jammer dat cavia’s het niet snappen als je ze voor het beeldscherm houdt en zegt: Kijk! dat is over een paar maanden jóuw harem.