Vanochtend kijk ik uit het raam en zie grote opwinding in de ren naast het huis.
Rennen, stilzitten, rennen.
Ik denk: die rotkat is weer aan het treiteren.
Maar het blijken de hormonen te zijn die gieren door de lijfjes van mijn konijnen.

Normaal is dat de dame het geholpen mankonijn probeert duidelijk te maken dat hij op haar moet springen en dan wippen.
Normaal is ook dat het geholpen mankonijn geen benul heeft wat ze bedoelt. Zodat zij het steeds opnieuw voordoet tot ze wildwoest wordt omdat hij het hoe ze ook haar best doet nog steeds niet snapt.

Jozef snapt het wel.
Sterker: hij lust er wel pap van.
Zoveel pap dat ik begin te twijfelen of de dokter hem destijds wel goed genoeg heeft geholpen.

Daarna is het goed rusten in het prieeltje.
Brunchen met bamboe.

Klikken maar…

Merkwaardig bericht op Radio 1.
De btw op konijnenvoer is 6% omdat we konijnen eten.
Btw op caviavoer is 19% omdat we cavia’s *niet* eten en cavia’s daarmee een luxe-product zijn.
Een linkse hobby bij wijze van spreken.

Dit is ‘m, de nieuwe ren. Met Sally nog steeds erin.

Je kunt klikken op de kiekjes als je ze iets groter wilt zien.

Vandaag is de knagersren verhoogd en is Sally weer ingesloten.
Die was nl alweer sinds maandag ontsnapt.

Ik ben blij dat de ren is verhoogd, ik ben blij dat Sally weer achter de tralies zit.
Voor mijn gemoedsrust.
Voor haar vind ik het sneu want ze had het erg naar haar zin als vrij konijn.

Aan konijn Sally had de Knaagdierenopvang het kaartje ‘lief en energiek’ gehangen.
Met ‘energiek’ liet ze me dit weekend kennis maken.

Zaterdagochtend om kwart over acht schuif ik het gordijn opzij en naast de ren van Jozef en Otje holt Sally.
Mn Jozef vindt ze razend interessant.

Sally is niet makkelijk te grijpen (dat ‘lief’ is nl iets anders dan ‘makkelijk op te pakken’) maar met hulp van Lyda lok ik haar in de schuur in een mandje en zet haar enkele uren later terug in haar ren. Ziezo.
Alleen is Sally even snel weer uit de ren als ik haar erin zette: amper terug bij de schuur zit ze me letterlijk op de hielen.

De rest van de zaterdag gaat Sally helemaal uit haar dak. Ze verkent de hele tuin, markeert, trekt sprintjes, kijkt af en toe door de tralies naar Thomas en gaat er dan weer vandoor. Ik laat de schuurdeur open in de hoop dat ze daar overnacht. Overdag zet ik een mandje neer naast de ren. Hooi erin. Voor verstandig eten. Ander eten (blaadjes) vindt ze overal in de tuin. Hooi is lekker, ook om op te zitten. Worteltje erbij – jammie. En dan weer iets anders doen. Sally straalt uit dat ze totally self suffient is.

Ook zondag leeft Sally zich helemaal uit. En trekt zich af en toe terug in de schuur om te rusten. Daar brengt ze ook de nacht door.
Ergens vandaag krijg ik de indruk dat ze het nu wel heeft gehad met de vrijheid. Om vijf uur = etenstijd lok ik haar naar de ren, grijp haar en zet haar terug bij haar maatjes. Ze eet uit de bakjes alsof ze nooit weg is geweest. Thomas snuft voorzichtig aan haar maar gedraagt zich als een echtgenoot die denkt ‘ze heeft nu eenmaal wilde haren, ik kan er beter niets van zeggen want daar komt alleen maar gelazer van’.

Net keek ik nog even in de schuur (die ik openlaat, maar met hangslot en zware ketting, dit voor alle zekerheid voor de HH inbrekers): geen konijn.
En ook net belde R.: hij heeft Marius geregeld die eerder de ren naast het huis verhoogde en van een heus deurtje voorzag.
Woensdag wordt de ren uitbreekproof gemaakt.
En kan ik eindelijk weer rustig gaan slapen.

(Nieuw) konijn Sally had/heeft ‘voernijd’= dat ze volstrekt neurotisch op eten reageert.
Bang dat ze het niet krijgt, dat ze niet genoeg krijgt.
Opspringen, grommen, bijten.

Sinds ik het weet probeer ik Sally zo min mogelijk op te fokken, haar te kalmeren, gerust te stellen dat eten écht komt (mn voor haar) etc.
We hebben intussen een vorm gevonden.
Ik spreek haar kalmerend toe, geef eten aan de groep, geef af en toe ook een paar extra aparte hapjes aan Madame.
Ik let érg op of ze de caafjes niet de tent uit mept.

De caafjes – die leken me een risico.
Omdat ze *niet* rekening houden met de overspannen zenuwtjes van Sally mbt eten maar voedsel als het ze lukt hap! onder haar mondje uit grissen en ermee wegrennen naar hun hok.

Als ik Sally was, zou ik daar goed woest van worden.
Zo héb ik haar ook een enkele keer een klap zien uitdelen.

De laatste weken valt me op dat Sally ook trucjes leert.
Nl: lekker hapje in de mond nemen en een sprintje trekken naar het andere deel van de ren.
Dat vind ik dus erg knap. Voor een konijn.
Doorkrijgen dat als je ‘gewoon’ eet het voedsel voor je mondje weggerukt kan worden zodat je het beter naar een verre plek kunt verplaatsen.

Soms eten ze ook samen.
Hier bv.

Het voorlopig laatste deel van de Otje-serie.

Otje is actief en vrolijk en eet blaadjes en komt enthousiast aanhollen als ze me ziet in de hoop op lekkere hapjes (die ze natuurlijk krijgt).
Jozef is ook actief en vrolijk (en eet ook).

Eind goed, al goed.
(nu nog die nerveuze knoop uit m’n maag zien te krijgen)

Het hopelijk laatste deel in de Otje-serie: Otje is weer thuis.
Een erg levendig en ook erg boos konijn heb ik opgehaald bij de dierenarts.
Hooi at het al onderweg en wat boerenkool ging er (ook onderweg) ook best in.

In de ren zocht en vond ze Jozef onder het Alpine-huisje. Snuf-snuf. Wat rondhollen, allebei blaadjes eten.
Zij onder het huisje, hij met zijn kopje eronder om haar hoofdje te likken.
Nu zit Jozef op het Alpine-huisje en Otje ben ik even kwijt.

Maar het zal wel goed zijn.
En anders zit ik natuurlijk morgenochtend om kwart over acht weer met haar bij de dierenarts.

Het worden langzamerhand titels van kinderboekjes.
De Otje-reeks.

Otje zit nu weer bij de dierenarts.
Keutelen gaat goed, ze wast zich (“verzorgt zich” noemt de dierenartsassistente dat – klinkt meteen ánders), lijkt alerter en eet wat hooi.
Brokjes eten doet ze niet. Zodat ze nog steeds moet worden gedwangvoederd.

Ik mag om vier uur opnieuw bellen.

De telefoon gaat en een meisje zegt “Met .. van Dierenkliniek Oudorp.”
Otje dood, denk ik.
Maar nee, ze wou me ‘gewoon’ even vertellen hoe het met Otje gaat.

Otje zit nl bij haar thuis in een grote bench.
Bij de verwarming.
Ze ligt ontspannen.
Ze keutelt normaal (ietsje zacht, maar dat kan door het klisma komen) maar ze eet nog steeds niet uit zichzelf.
Op dat ene na (niet-eten) gaat het eigenlijk wel goed.

Hoe nu verder?
Daar belt zij morgen over naar de dierenkliniek en dan belt ze mij weer (zelf werkt ze di-wo-do).
Dat bellen kan vroeg in de ochtend zijn maar ook laat in de ochtend.
Ik mag haar ook bellen.
Ik noteer haar nummer en zeg dat ik het niet ga doen, omdat ik het zo onbescheiden vind.
Maar het mag best, zegt ze.

Vanochtend heb ik 2x over Otje gebeld.
Om tien uur en toen weer om kwart voor twaalf (om twaalf uur ging de dierenarts dicht).

Otje eet niet, Otje poept niet, Otje drinkt wel, Otje is ‘best levendig’.
Otje heeft om half twaalf een klisma gekregen. In de hoop dat wat er dwars zit in haar darmpjes er dan uitkomt.

De dierenarts is nu dicht tot maandag half negen.
Wel gaat een assistente regelmatig even langs om de dieren die in de ziekenboeg zitten te verzorgen.
Ik heb gevraagd of ik gebeld kan worden als Otje dood zou gaan. Zodat ik niet voor niets van nu tot maandag half negen bungel tussen ietsje hoop en zeer veel vrezen.
De assistente heeft dat genoteerd.

Natuurlijk maak ik mezelf nu 1000 verwijten. Over ongeveer álles. Incl dat ze daar zit.
Dus mocht je dit lezen en denken: dat had je héél anders moeten aanpakken, probeer je dan in te houden en zet het niet in een comment.
De situatie is nu zoals-ie is en daar moeten Otje en Jozef en ik tot maandag half negen mee zien te leven.

Het gaat goed met Otje maar eten blijft een probleem.
De dierenarts wil haar daarom nog even houden.

Morgenochtend om tien uur mag ik weer bellen.
Helaas geloof ik niet in kaarsjes branden en gebedjes schieten of magisch denken.

Anders had ik hier misschien iets mee gedaan:
Wil je voor iemand in jouw omgeving of voor jezelf een virtueel kaarsje opsteken?
Je intentie kun je (rechtsboven) opgeven. Automatisch wordt de intentie doorgestuurd naar de Missiezusters van het Arnold Janssenklooster in Wahwiller. Zij zullen graag jouw intentie meebidden in de kapel van het klooster. Je kunt in het formulier aangeven of je ook de intentie wilt plaatsen op de website. Hierdoor kunnen anderen met je meeleven en meebidden.
Bron

Wat ik ook probeer: ik krijg Otje niet aan het eten en geloof me, ik heb werkelijk álles dat ze mogelijk lekker kan vinden in huis gehaald.
Wel lukt het me haar water te laten drinken uit een bakje. Het flesje gebruikt ze nl niet.
Even hoop ik dat ze na het drinken ook zelf gaat eten maar wanneer dat niet zo is bel ik de dierenarts.
Maak ik me zorgen? Ja.

Om tien over drie mag ik komen. Dat vind ik te laat. Niet omdat ik denk dat Otje op sterven ligt maar omdat ik voor 12 uur iemand kan regelen om haar samen te vangen en later niet. Ik mag nu om kwart voor 1 komen – voor het middagspreekuur. Hartstikke aardig.

Dierenarts Theo inspecteert Otjes mondje (prima) en bevoelt haar buikje. Beetje gerommel: gas.
Verder een goed uitziend, stevig konijn. Misschien wat buikpijn, vermoedt hij. Maar nu moeten de darmen weer op gang gebracht en er moet gedwangvoerd. Wat ik me niet zie doen dus blijft ze een dagje daar. Dan kunnen ze haar 24 uur goed in de gaten houden. Morgen tussen de middag mag ik weer bellen.

Thuis val ik twee uur in bodemloze slaap om daar doodmoe weer -zo’n beetje- uit wakker te worden.
Dan naar buiten voor de mid afternoon-snack voor de dieren.
Wanneer Jozef me ziet aankomen schiet hij in paniek zijn hol in en verstopt zich onder de grond.
Na een tijdje komt hij weer boven en gaat in de uiterste hoek van de ren naar me zitten kijken.
Logisch natuurlijk: iemand die je je vrouwtje afpakt kun je niet vertrouwen als ze aankomt met goede gaven.

Ik lig de halve nacht wakker denkend: ik vind straks een dood konijn of ik vind een ziek konijn dat L. en ik niet kunnen vangen en dat zich onder de grond verstopt.
Om kwart over zeven ga ik naar buiten met twee worteltjes met loof eraan.
Twee kopjes komen uit het prieeltje en eten wat van het loof.
Wat/iets. Niet erg veel. Maar: eten. En dat kopje was best levendig.

Zodat ik niet naar de dokter ga.
En de rest van de dag weer ‘aanzie’.

Helaas – Otje heeft het bij die paar hapjes bospeenloof gelaten.
Wat ik erna ook aanbied – ze wil het niet.
Wanneer ik extra zorgzaam word (haar bedje iets beter opmaken) loopt ze weg en verstopt zich weer onder het andere huisje.

Wat ze wel wil: wegkruipen bij Jozef.
Die is een zorgzame echtgenoot en doet amper eigen dingen.

Ik hoop dat ze vannacht wat steun aan elkaar hebben.
Dan duw ik haar met hulp van L. morgenochtend om acht uur in haar mandje en gaan we weer naar de dierenarts.

Vanochtend eet Otje nog steeds niet.
Ik wil met haar naar de dierenarts maar wanneer ik 5 minuten (vanachter het hek nb!) naar haar heb staan staren voelt ze de bui hangen en verstopt zich onder een huisje.
Op minder dan een meter afstand van een diep vers gegraven hol.
Ik bel L. af: dit wordt niets.

Precies twee uur later verplaatst Otje zich weer naar het prieeltje om zich bij Jozef te voegen.
Eten wil ze nog steeds niet. Wat ik ook probeer.

Dan denk ik aan wat de dierenarts gisteren zei. Iets over peterselie. Dat konijnen dat als een soort wiet beschouwen.
Ik google op konijn, niet eten, peterselie.
Ik lees dat peterselie inderdaad wel eens helpt. En ook het loof van bospeen. En rucola.
Dus naar de Plusmarkt waar ik behalve dát ook verse selderie koop.

‘Google’ adviseert me vaak en gevarieerd te voeren.
Ik begin met de bospeen. Eén worteltje met loof voor Jozef en alleen maar loof voor Otje.
En ja! ze eet! Niet echt gretig maar: ze eet.
Dus gooi ik er nog wat hooi bij en maak me dan uit de voeten bang dat ze anders weer zenuwachtig van me wordt.

Ik durf eindelijk weer te hopen.

Stomtoevallig dacht ik gisteren opeens: ik ben alweer drie weken terug en nog steeds niet naar de dierenarts geweest.
Dat zou normaal moeten zijn maar ik heb soms het idee dat ik er wekelijks zit.

Guus is intussen niet ziek meer.
Dat was vanochtend een grote opluchting.
Toen ging ik om kwart over zeven de kippen en de knagers voeren en kwam Otje niet eten.
Wat raar is, want Otje is dol op eten.
Een uur later wierp ik haar wat stukjes hard bruin brood toe en een blad boerenkool (=lievelingskostjes).
Ze gaf geen sjoege.

Om 1 uur met R. met Otje naar de dierenarts.
Al in de auto eet Otje van hooi en een bij het in het mandje duwen per ongeluk meegeduwd boomblad.
Wat lacherig tonen we Otje aan dierenarts Martin. Die bevoelt en beluistert het buikje, tuurt in het mondje en stelt vast: gezond konijn.
Dolblij zetten wij Otje weer in de ren waar ik haar en Jozef om half zes ga voeren.

Otje wil niet eten.
Ze ligt in het huisje. Ze geeft geen sjoege.
Ik mail R. en die belt mij.
Ik bel L.: als Otje morgenochtend weer niet eet kan zij me dan helpen vangen zodat ik naar het spreekuur om half negen kan.
L. kan.

Dit wordt opnieuw een onrustige nacht.

(op de foto: links Jozef en rechts Otje – wel etend dus)