Ik voer de knagers een paar keer per dag.
Eerst hooi.
Dan wat droogvoer. ’s Middags een wortel of iets anders lekkers.
’s Avonds een kleine maaltijd (en nog meer hooi) voor wie nog steeds honger heeft.

Sally heeft altijd honger.
Of misschien niet zozeer honger maar ‘voernijd‘.

Toen ik dat nog niet doorhad, gaf ik toe aan haar eisend gedrag: zette ik bakjes neer dan kreeg zij zolang ze maar op haar achterpoten aan het hek ging stukjes extra. Paardebloem, dovenetel, aardbeiblad – wat ze maar lekker vond. Wat ze dan razendsnel opslurpte en soms zelfs liet vallen om méér te eisen.
Kreeg ze het niet (of niet genoeg of niet snel genoeg) dan was het grommen.
Vaak deed ze dat ook wanneer ik de bakjes neerzette. Nu trouwens nog steeds wel eens maar ook wel eens *niet* =vooruitgang.

Dat ze mij toegromt vind ik geen punt.
Ik weet hoe te voorkomen dat ze me aanvliegt en ze gromt maar als ze dat wil.
Wel maakte ik me zorgen over de caafjes. Omdat die de gewoonte hebben eten weg te grissen. Ook eten waaraan Sally net zit te knabbelen.
Vooral Ukkie heeft daar een handje van, klein mini-brutaaltje dat ze is.
Een keer zag ik hoe Sally haar toen een pets gaf. Of: corrigerende tik. Het was in elk geval niet het begin van achterna zitten en vals bijten.

Opmerkelijk is dat Ukkie bij het avondeten altijd (al jaren) midden in 1 van de voederbakjes gaat zitten.
Wat iedereen accepteert – ook Sally.
Vanavond heb ik foto’s gemaakt. Helaas niet van ‘met ons alleen om 1 bakje en Ukkie er middenin’ (dat valt lastig te ensceneren) maar toch wel leuk.
Vind ik.

Sally wás een beetje een enge grommerd maar het gaat een stuk beter intussen.
Wat mogelijk komt door mij (ik ben wat kordater) of door haar (zij weet dat het wel goed zit) of door alles door mekaar waarbij niet te vergeten de caafjes.
Een paar dagen geleden verkocht ze Ukkie die iets voor haar neus weggriste en wegzeulde nog een tik.
Ukkie haalde alles uit de kast kwa drama (kermen! gillen! hard wegrennen! zich verstoppen!) maar een nieuw stukje boerenkool vlak voor het hok bracht haar een paar seconden later alweer naar buiten en knabbel-knabbel (drama queen dat deze mini-caaf is).

Deze foto maakte ik vanochtend.
Twee schaaltjes graan en wat brood (na eerder een berg hooi).
Ukkie is de caaf in de verte met de witte streep over haar neus.
Everybody happy is het thema.

Konijn Sally, dat R. vorige week bij de Opvang haalde na een succesvolle speed date met konijn Thomas, heeft psychische problemen.
Waarmee ik niet bedoel dat het een rotkonijn is.
Ik bedoel dat het een ontzettend leuk en lief konijn is, maar er zit een knoopje in waar het vooral zelf last van heeft.

Haar probleem uit zich bij het eten.
Eerst dacht ik: ze wil wanneer ik iedereen kom voeren een paar lekkere hapjes alleen voor zichzelf omdat ze zich een soort prinsesje waant.
Grappig. En dat ze daarbij gromt – alla.

Intussen denk ik: ze heeft een probleem mbt eten.
Ik herken dit van konijn Bob. Die gromde ook wanneer ik de bakjes neerzette en deed soms een uitval naar mijn hand (Sally heeft me ook al een keer gebeten).
Mijn conclusie was toen (en is ook nu): het konijn heeft slechte ervaringen. Bv dat een mens eten aanreikte en het weer wegtrok.
Toen Bob wist dat na neerzetten het eten ook bleef staan tot hij zijn buikje had rondgegeten, stopte het gegrom.

Sally gedraagt zich wanneer ik voer breng volstrekt neurotisch. Ze wil niet alleen aparte hapjes, ze slokt die naar binnen en wil een volgend en een volgend. Ook wanneer het algemene aanbod in haar ogen veel lekkerder is dan de hapjes. Vb verse boerenkool vs in deze tijd van het jaar vrij smakeloos paardebloemblad. Ook wanneer aan haar voeten zich een berg eten opstapelt. Die berg eet ze pas op wanneer ik weg ben. Zolang ik er sta, wil ze méér – uit mijn hand.
Ik was bang dat ze de caafjes zou aanvallen. Omdat die de neiging hebben eten weg te grissen en ermee op de loop te gaan. Maar tegen de caafjes gromt ze niet en tegen Thomas evenmin en ze geeft ze ook geen meppen. Haar nerveuze agressie richt zich alleen op mij. Concl: ze heeft mbt eten krijgen/houden slechte ervaringen met mensen.

Nu de oplossing.
Wat ik probeer: regelmatig hapjes geven. Zorgen dat Sally genoeg krijgt. Zowel rechtstreeks aangereikt als voor haar neergelegd.
Wat ik ook probeer: bij de echte maaltijden haar 1 apart hapje (“jij bent een bijzonder konijn”) geven, dan de bakjes neerzetten en snel weglopen resp. op afstand gaam staan. Zodat ze mij niet als verwarrende factor ziet maar gewoon meedoet met de anderen.

Wat ik niet begrijp is waarom ze dit gedrag hier vertoont en niet in de Opvang (tenminste: niets over gehoord).
Tegen R. deed ze het ook, dat grommen. Tegen mij doet ze het erger. Terwijl ik haar meer aandacht geef.
Maar misschien is dat juist het probleem??

Ik ben niet de enige die het knap koud vindt.
Het stalletje langs de weg in De Rijp dat een paar maanden per jaar boerenkool verkoopt, vindt dat blijkbaar ook. Aangenomen dat ze de kool pas plukken zodra de nachtvorst er ‘overheen’ is gegaan (wat mogelijk een fabel is, maar mogelijk ook niet).

Twee jaar geleden verkochten ze stronken, vorige jaar alleen geplukt-in-zakjes, dit jaar gelukkig weer stronken.
Ik geef 1 tak aan Otje en Jozef.
Ik geef er drie aan de dames en heren in de achterren.

Vijf caven storten zich met Sally op 1 tak.
Twee, slimmere, caven mijden het gewoel en verslinden een andere tak met hun tweeën.

Pas vijf minuten later duikt ook Thomas op.
Ik maak foto’s. Van allemaal maar vooral van Sally.
Voor het geval ze wegloopt en gezocht en gevonden moet worden (die foto staat hier niet, is nog niet nodig).

(op de foto’s kan geklikt om ze te vergroten)

 

Het is acht uur en ik kijk naar buiten en Otje zit Jozef te likken en die schudt haar af: hè! mal wijf!
Een minuut later likt ze hem weer en dan weer schudden en dan nog een keer.
En dan wat zéér korte sprintjes.
En nog meer likken.
En hij zit op het Alpenhuisje en zij staat er op haar achterpootjes naast.

*Bijna* zijn ze klef.
Ik ga het nét niet meer meemaken (het is nu donker en ik rijd morgen om zes uur -ook donker- weg).

Goeie kans dat als R. hier morgen aankomt ze samen lijfje-aan-lijfje zitten wachten op het ontbijt.
En anders overmorgen.

De aanhoudster wint.
Aanhoudster=Otje.
Niet ik.
Ik keek alleen maar en zond schietgebedjes.

De aanhoudster maakt vorderingen en lijkt te gaan winnen.

Vanochtend geef ik om kwart over zes eten.
Jozef zit al bij het bakje, ik doe er eten in, Otje komt aanhollen.
“Kom maar, liefje” zeg ik en dat helpt.
Otje eet uit het bakje. Dan duwt ze zgn onopvallend haar kopje tegen dat van Jozef.
Die doet wel 10 seconden alsof hij niet merkt dat er een lief vrouwenhoofd tegen zijn hangoortje hangt.
Dan maakt hij zich los, rekt zich uit en gaat iets anders doen.

Dus géén terugdeinzen, géén achter haar jagen.
Gewoon laten gebeuren.
Even althans.

Even na acht uur reik ik Jozef en Otje hun avondmaaltijd aan.
Beide komen aanhollen. Jozef is er eerder en pakt een stukje brood uit het schaaltje.
Otje aarzelt.
Kóm maar, zeg ik.
Otje komt – en eet gretig van de brokjes. De eigen Puik-brokjes van Ranzijn en de speciale brokjes die ik een paar maanden terug (mede) aanschafte op advies van Inge.

Op amper 20 cm zitten ze van elkaar.
Knabbel-knabbel.
Dan gaat Otje naast Jozef zitten. En likt hem in zijn nek en over zijn schouders. Lik-lik-lik. Wel 20 seconden tot hij beweegt en zij wegholt en we weer in het langzamerhand ‘normale’ patroon belanden van op 1 à anderhalve meter van elkaar allebei hun eigen ding doen.

Ik interpreteer dit als: een stap voorwaarts.
En onderdruk mijn virtuele(!!) neiging om Jozef door mekaar te rammelen en tegen hem te zeggen: hé! kijk eens wat een leuke nieuwe vriendin je hebt – wees er nou verdomme eindelijk eens LIEF voor.

Toen Otje hier net een dag was wist ik het zó zeker: dat wordt heel snel heel klef.
Helaas.

Mijn indruk is dat Otje de woonomstandigheden hier geweldig vindt.
Wanneer ze niet met haar heerlijke wammetje onderuit op een huisje zit te suffen is ze de ren aan het verkennen. Blaadjes die naar beneden vallen en die eetbaar zijn (jammie!), op de achterpootjes en nét een takje met ándere blaadjes kunnen bereiken waarvan je ook kunt smullen (hemels!).
Knagen op wéér andere takjes, de afrastering onderzoeken, voorzichtig afdalen in het hol dat Jozef heeft gegraven.
Zelf elders in de ren óók wat graafpogingen doen. Voetjes in de klei, aarde onder het witte buikje doorwerken en ervaren hoe het is buitenkonijn te zijn.
En dan ook nog regelmatig lekkere hapjes krijgen van mij. Wat wil een konijn dat nog geen week geleden na vier jaar is afgestaan wegens ‘geen tijd voor’ nog meer.

Helaas vindt Jozef er niets aan.
Hij negeert haar zoveel mogelijk. En wanneer ze binnen handbereik komt en af en toe aan zijn neusje ruikt, rent hij een paar seconden achter elkaar aan.
Om dan weer iets voor zichzelf te gaan doen.

Het is vast overdreven maar ik zit al te googlen op ‘hoe lang duurt koppelen bij konijnen’ en ben stinkjaloers wanneer ik lees van mensen waar de konijnen die nieuw voor elkaar waren binnen 1, hooguit twee dagen al smachtend in elkaars pootjes lagen.

Inge zegt in een commentje hieronder ergens, dat ze wel aan elkaar zullen wennen.
Dat vermoed ik ook. Van vijandigheid is ook geen sprake. Ze vinden elkaar alleen totaal oninteressant.
En zij ruikt ook alleen maar aan hém wanneer een lekkere hap ze toevallig binnen ruikafstand brengt.

Er zijn vast belangrijker zaken in de wereld maar ik krijg niet genoeg van de docusoap in de ren naast mijn huis.

Zo zie ik dat Otje zich steeds meer op haar gemak voelt. Ze onderzoekt alles, laat zich het eten goed smaken, houdt haar gebit bij door te knabbelen aan gevallen takjes, eet keurig hooi, slobbert water, rent af en toe een rondje, doet plof! om lekker languit ontspannen te gaan liggen.
En ze is zeer geïnteresseerd in Jozef.

Die doet of hij haar niet ziet.
Wel graaft hij een gang die R. dinsdag had dichtgegooid weer open.
Ook dit vindt Otje fascinerend.
Dat zóu een aanknopingspunt kunnen bieden om eens verder in gesprek te raken.

Maar Jozef is nog niet zo ver.

 

Om kwart over zes sta ik al naast de ren van Jozef en Otje.
Liggen ze innig omstrengeld? Nee.

De hele dag houd ik ze in de gaten.
Jozef zit op 1 huisje, Otje zit op ander huisje.
Dan zit Otje *in* dat andere huisje. En dan in het prieeltje.
Dan weer elk op een huisje, konten naar elkaar toe.

Regelmatig sta ik ernaast met de camera in de aanslag.
Maar deze ren ligt onder bomen met veel bladeren en het is bovendien een donkere dag.
Alle kiekjes zijn extreem vaag.
En wanneer ze opeens de neusjes tegen elkaar duwen en elkaar diep in de ogen kijken (voordat Otje gaat sprinten en Jozef er weer achteraan gaat) heb ik net de camera niet klaar.

Denkend dat ze er wel aan toe zijn en om ze wat meer variatie in het rennen te gunnen knip ik het achterste deel van de afrastering ook los.
Jozef onderzoekt de nieuwe situatie en stelt (denk ik) vast dat het hem bekend voorkomt.
Bij het volgende sprintje komt hij dus uit een hoek die Otje niet verwacht. Zodat (?) zij op hem gaat rijden en dan holt ze weer hard weg en hij er achteraan en dan gaan ze allebei op 1 meter afstand van elkaar zitten hijgen.
Tien minuten later: op een meter afstand van elkaar net doen of ze elkaar niet zien.
Een half uur later: elk bovenop het eigen huisje.

Wat duidelijk is veranderd: Otje is niet meer bang voor mij. Wanneer ik tegen haar praat, luistert ze door de oortjes aandachtig in mijn richting te bewegen. Lekkere hapjes wil ze inspecteren en ev. aannemen.
We hebben nog niet echt ontdekt wat ze lekker vindt – dat is jammer.

We doen ons best aan elkaar te wennen.
Ik probeer Otje gerust te stellen: ik ben *niet* eng, integendeel.
Toen ik vanochtend om zes uur en toen weer om zeven uur en anderhalf uur later nóg eens bij haar kwam kijken, schrok ze erg van me.
Dat ik eten bracht hielp niets.

Ik probeer uit wat ze lekker vindt.
Niet wortel, niet andijvie, niet witlof, niet paardebloemblad – althans niet voldoende lekker om daar ontspannen aan te knabbelen.
Wanneer ik ‘wilgentakje’ uitprobeer is het bingo – dat wil ze zelfs uit de hand eten. Jammer nou dat Jozef daar opeens óók zin in denkt te hebben (hij wil het anders nóóit) want nu schrikt ze weer van hém.

 

Een deel van de dag zit Otje in of bij het gammele prieeltje.
Terwijl Jozef op het huisje zit.
1x roken ze terwijl ik het zag aan elkaars neusje. Toen was het weer sprinten geblazen- zij weg, hij er achteraan.
De sprintjes duren wel steeds korter. En de vaste afstand tussen de twee is tussen de één en anderhalve meter.

 

Ik zet in op overmorgen samen in het prieeltje.
Misschien zelfs al morgen.

Tot groot genoegen van de Haagse Dierenbescherming zijn twee dierenwinkels in Rijswijk en Scheveningen met onmiddellijke ingang gestopt met het verkopen van konijntjes, cavia’s, hamsters en andere knaagdieren.
Als klanten zich in de winkels melden om een knagertje te kopen, worden zij voortaan doorverwezen naar het konijnen- en knaagdierenopvangcentrum Het Knaaghof.
“Dat zit momenteel helemaal vol, met gemiddeld steeds zo’n honderd dieren”, zegt Henny Greven van de dierenbescherming. Zij juicht de verkoopstop van de twee winkels dan ook van harte toe. “Veel mensen doen in dierenwinkels namelijk een impulsaankoop. Als zij na verloop van tijd de interesse verliezen voor het diertje, wordt het of gedumpt, of het komt in het opvangcentrum terecht, waardoor het daar steeds voller wordt.”

Lees hier verder.

In de auto overleggen R. en ik: zullen we (advies van Lilian) Jozef en Otje een dag in een ren in de schuur zetten.
Dan kunnen ze elkaar op neutraal terrein beter leren kennen.

Wat we niet moeten doen (en wat wij aanvankelijk wilden maar wat Lilian ons heeft afgeraden): de konijntjes elk in een nu in tweeën gedeeld deel van de ren zetten zodat ze door de tralies aan mekaar kunnen wennen.

Wat ik bedenk: gewoon in de ren zetten. Samen.
De ren is vanochtend door R. grondig herbouwd. Holen zijn gedicht, een deel van de bosjes is verwijderd, alle drie de hokjes zijn gereinigd en opnieuw ingericht. Verder is tussen het rechterdeel en het linkerdeel een stuk gaas. Dat kunnen we openvouwen, maar het is in elk geval ánders.
Zodat, denken we, Jozef niet territoriaal zal zijn. Althans niet érnstig.
Tegelijk geeft het feit dat het hem wel bekend voorkomt hem een ietsje overwicht dat hij wel kan gebruiken afgezet tegen de manier waarop Otje maar bleef en bleef op hem wippen toen hij dat duidelijk allang niet meer leuk vond.

We laten ze samen los.
Krijg nóu wat zien we Jozef denken. Hij inspecteert alle hoeken en (weggewerkte) gaten, nieuwe randen, een gevallen tak, verschoonde huisjes.
Whoa denkt (denk ik) Otje die hier een stukje graaft en dáár een stukje graaft.
Even de pootjes in de aarde, lekker vies maken, buitenkonijn met grote ren worden.

Dan trekt Jozef een kort (enkele seconden) sprintje achter Otje. Die gaat zitten en wacht af. Jozef gaat elders zitten en wacht ook af.

Ik breng R. naar de bus.
Wanneer ik terugkom liggen de liefjes-in-spe bij elkaar.
Helaas slecht te fotograferen want het is in de door bomen overhangen donkerte.

 

Weer een uur later (en nu nog steeds) is de situatie dat Otje in een hoek zit en Jozef elders in de ren.
Af en toe (eens per half uur) trekt zij een kort sprintje waar hij dan even achteraan gaat maar: ze vechten niet, hij blijft ook niet jagen.
Ook zie ik haar 1 van de hokken van binnen verkennen.

Liefde op het eerste gezicht en binnen zeven uur hartstikke klef zijn is het *niet*.
Maar volgens mij gaat dit helemaal goed komen.

Het komt goed, zegt Lilian.
Zullen we maar, zeggen R. en ik (tegen elkaar).
Ook omdat je -denk ik- na een half uur intensieve interactie niet meer konijn Otje uit de ren kunt tillen en vervangen door (bv) Stampertje en dan zeggen: nou, Jozef, dit is de volgende – kijk eens wat je hier nou van vindt.

Dan kijken ze elkaar opeens diep in de ogen en denk ik: deze zal het wezen.

Waarna ze samen in het mandje gaan omdat samen in de auto doodsangsten uitstaan moet leiden tot heftig bonden.

Als Otje dan ook nog eens in afwachting van het in de auto zetten Jozef gaat likken denken we: bingo!

Lilian scheidt een stukje van de Opvang af en zet Jozef en Otje (4 jaar, afstand van gedaan ivm “geen tijd meer”) erin.
Eerst gaan ze de nieuwe omgeving verkennen.

Dan gaat Otje op Jozef wippen en dan hij op haar en dan steeds vaker zij op hem en hij niet op háár – zo vaak dat ik begin te twijfelen of dit leuke konijn niet een bitch is die mijn lieve Jozef-konijntje het leven zéér zuur zou kunnen maken.

  

Lilian leidt ons langs de mogelijke kandidaten.
De beeldschone gitzwarte Stampertje (naam veranderen mág). De snoezige kleine hangoor Fleur. De overweldigend mooie zilvergrijze tank mm … ik ben haar naam kwijt. In elk geval: een érg groot konijn. En Otje.
Ik weet het werkelijk niet en R. valt voor de zilvergrijze tank.
Kán dat met de veel kleinere Jozef.
Het kán, zegt Lilian. En het zou ook best kunnen klikken.

We kijken eens goed naar het giga-konijn.
Ik aarzel.
Ik zet Jozef in het mandje naast Fleur die in haar kooi op de grond staat. Fleur kijkt even. Jozef gaat aan de andere kant van het mandje zitten met de rug naar Fleur toe. Love at first sight is dit in elk geval *niet*.

Ik heb een zwak voor Otje. Misschien ook omdat ze in het hok zit dat ik met een maandelijkse donatie financier.
Alsof ze voor me bestemd is. En dus ook voor Jozef.

Konijntje Snuf is dood.
Eer-eergisteren rende ze nog dartel rond en zat lekker te vrijen met vriendje Jozef.
Eergisteren was ze wat suffig en had geen honger.
Gisteren gingen R. en ik met haar naar de dierenarts.
Die betastte haar en vermoedde dat het haar nieren waren.

Gisteravond nog even overlegd: Snuf leek niet ongelukkig onder haar warmtelamp, ze dronk zelf, knabbelde ietsje hooi.
Vanochtend belt de dierenarts: situatie is verslechterd, ze valt om wanneer ze op haar achterpootjes probeert te staan.
Helemaal verzwakt.

We besluiten tot inslapen.
“Ze heeft het goed bij je gehad” zegt de dierenarts heel aardig.
Dat is waar, en ze is tien jaar geworden.

(links op de foto: Jozef, rechts: Snuf)