Op speciaal verzoek: de achterkant van Beverly sinds ze is geknipt.

Ik vrees dat er op de foto’s weinig valt te zien, omdat we het meeste haar aan de onderkant hebben weggehaald.
Toch ‘in laagjes’ dan maar?

Wel wat slordig, als je kritisch kijkt.

Omdat er noodweer dreigt geef ik de knagers nu vast een snelle hap.
De cavia’s krijgen er geen genoeg van. Maal-maal-maal doen de kaakjes (met het geluid van sprinkhanenplaag).

Thomas is al toe aan uitbuiken.
Wat is het toch een lekker ding!

Hoho! maar dan toch wel *mijn* lekker ding (zegt -nou ja: kijkt Bella Donna).

Tssssk. Jij jaloers wijf dat haar grenzen niet kent….

Beverly is de langharige cavia.

Dinsdag wordt ze geknipt.
En als R. er echt zin in heeft gaat hij haar ook nog borstelen.

 

  

Donderdag was ik bij de Knaagdierenopvang in Heiloo.
Inge zou Thomas en Bella Donna meenemen en omdat ik te vroeg was zag ik iets van de werkzaamheden.

Zoals een konijntje dat in een park was gevonden en dat zo onder de poep had gezeten dat toen ze binnen werd gebracht haar geslacht niet zichtbaar was. Na een grondige wasbeurt werden de nog steeds aan elkaar geplakte haartjes weggeknipt bij haar kontje.
Daar bleek toen ook een wond te zitten. Betadine erop. En pas toen stribbelde het konijntje wat tegen.
Snoezig diertje dat het was had ik haar zó willen meenemen, maar ja, ik heb al konijnen.

Toen een man met een lief, stevig, angstig wit konijn.
Hij had het al 2,5 jaar (met haar zusje) maar nu maakten ze ruzie en hij had op de site gezien dat je hier konijnen kon inleveren.
Tien Euro inleverkosten waren geen probleem.

Het konijn kwijlde heftig.
Kon het iets aan het gebit hebben, vroeg de vrijwilligster die het aannam. En hoe kón dat nou, dat vechten. Was er voldoende ruimte.
De man beantwoordde alle vragen naar wens en het kón zijn dat het konijn van pure stress zo kwijlde.
Eigenlijk, zei de vrijwilligster, is er geen plaats. Er is een wachtlijst.
De man gaf geen krimp.
Tenzij het konijn in een caviahok werd gezet. Met érg weinig ruimte.
Was dat een bezwaar?
Nee hoor. Als de man maar van het konijn áf was.

Zomaar, na 2,5 jaar. Wég ermee.
En dan mag je waarschijnlijk nog blij zijn dat het niet wordt ‘vrijgelaten’ in een park.

Bella Donna en Thomas zijn terug.
Ik haalde ze op bij de Knaagdierenopvang. Inge moest daar zijn en bracht ze mee.

Thuis zette ik het mandje in de ren.
Bella Donna ging direct liggen uitpuffen in de kuil waar ze meestal samen liggen.
Thomas koos voor uithijgen een plekje achter het tweede cavenhok (je kunt op de foto’s klikken voor vergrotingen).

 

De cavia’s moesten snel overschakelen: ze hadden nét ontdekt dat de ren niet alleen een tweede poot heeft maar dat ze daar ongestoord in konden rondbanjeren.
Snel-snel! Beverly! Nét op tijd, want nu komt Thomas toch even kijken.
Gelukkig is het mandje ook een bron van vermaak.

   

Dat vinden Thomas en Bella Donna ook. Het lijkt me alleen niet zo verstandig het mandje tegen het gaas te laten staan want een beetje konijn springt dan hóp! op het huisje en dan nog een keer hóp! de vrijheid tegemoet. Wat we (lees: ik en eigenlijk óók de konijnen als ze even zouden nadenken) niet willen.

Dus verplaats ik het mandje naar ergens in de tweede ren. Denkend: als ze het niks vinden haal ik het direct weg.
Maar ze lijken er lol in te hebben. En wie ben ik dan om daar een eind aan te maken.

     

Thomas is herstellend.

Het gaat eigenlijk ‘best goed’ – alleen moet hij nog een aantal dagen gekoesterd worden. En medicijnen toegediend krijgen. Pijnstillers (hoewel dat hopelijk niet lang meer) en iets om zijn darmen aan de gang te krijgen/houden.

Zodat ik met die medicijnen en zakjes dwangvoer (voor het geval Thomas niet  zelf blijft eten) en een zak van het eigen konijnenvoer en een zak van het eigen cavenvoer (omdat hij dat vaak mee-eet) én zijn vriendin Bella Donna van de dierenarts naar Inge in Bennebroek rijd.

Wanneer ik aanbel komt een grote herder me aan-blaffen.
“Ze doet geen kwaad” zegt Inge die er achteraan loopt. En omdat ik kwijt ben hoe de hond heet (Tessa?) en dat het een vrouw is ben ik even onzeker of ‘ze’ aan mij is gericht (over de hond) of aan de hond (over mij).
Het blijkt gericht aan ons beiden.

Inge maakt een ziekenboeg klaar voor Thomas en Bella Donna.
Bella Donna vindt het wel interessant, inspecteert haar nieuwe (tijdelijke) verblijf, doet wel een paar keer de tam-tam maar zit al snel te eten.
Inge en ik kijken Thomas het hooi en de wortel in het mondje, maar die is duidelijk meer onder de indruk.

Foto’s van Tessa (aangenomen dat ze echt zo heet, anders corrigeert Inge me wel) achter het hek en fraai poserend.
En van Thomas en Bella Donna glurend over de rand van het ziekenhuisbed.

“Ik kom jullie gauw weer halen,” zeg ik. En als alles goed gaat is dat donderdag.
Maar ja, het zijn konijnen, hè. Ze doen dus of ze me niet verstaan.

(foto’s kunnen groter door erop te klikken)

Met konijn Thomas lijkt het beter te gaan.
Hij eet een beetje. Dat is een goed teken.
Wel zit er nog iets dwars in zijn darmen.
Hij moet dus behandeld blijven.
Middel dat de darmen stimuleert en pijnstiller.

Inge zal het doen.
En op haar advies komt Bella Donna mee.
Zodat Thomas weet dat het leven zin heeft.
En zodat ze na het afmaken van zijn kuur niet opnieuw hoeven te koppelen.

Mariette liet nóg een programma op mijn fotokaartje los en opnieuw: niets.
Ik moet het denk ik onder ogen zien.
Twintig dagen en 1030 foto’s (met bijbehorende herinneringen): wég.

Ik denk: kan ik volgend keer niet tussentijds gemaakte foto’s steeds ergens op kopiëren. Elke dag of paar dagen.
En dan niet via internet want als ik het net op kan ben ik niet te houden (ik ken mezelf) en dan ben ik niet echt wég.
Maar: wáárop.

Of misschien doe ik er beter aan niet alles op 1 kaartje te zetten maar verdeeld over meerdere kaartjes. Opdat niet álles gewist kan worden.
Dus zoek ik naar kaartjes van 512MB zoals ik nu nog 1 heb. Of desnoods 256MB (heb ik er ook nog 1 van). Die blijken niet meer te bestaan.
Je hebt 1GB en 2GB en dan ook weer extra mooi opgetuigde 1GB en 2GB.
Maar die laatste moet ik niet in mijn camera doen, legt Mariette me uit, want nieuwerwets en ouderwets klikt niet samen.

Diddle is dood.
Inge mailt het me net.

Het ging de laatste weken niet goed met hem. Hij verzwakte duidelijk hoewel hij wel goed at.
Gisteravond laat is hij bij Inge op schoot ingeslapen.

We zijn allemaal heel verdrietig.

Ooit maakten de cavia´s gebruik van de hele ren.
Gewoon een beetje rondwandelen, in en uit de verschillende huisjes.
Nieuwsgierig Aagje zijn.

De laatste jaren komt dat niet meer voor.
Vermoedelijk omdat Bella Donna een paar keer helemaal door het lint is gegaan en daarbij 1x een caafje (Carla) in het lieve kontje heeft gebeten.
Sindsdien delen we de ren midden maart (dan wordt BD opgewonden) in twee. En eerst haalden we wanneer het herfst werd de afrastering weer weg maar nu staat die wat teruggeklapt altijd gereed voor je-weet-maar-nooit. Want Bella Donna is dit jaar weliswaar allerliefst maar haar knopje kan omgaan.

(zie die rol links op de foto)

Vandaag zijn een paar caafjes opeens ondernemend en wagen zich over de fictieve grens.
Omdat ik dit wil stimuleren knip ik wat wilgetakken met verse scheuten (smul-smul) af en leg die net over de grens.
Enkele caafjes tasten toe.

En niet de minste! Carla (rechts) is erbij en Beverly (midden) waarover de Opvang een jaar geleden belde of ze niet hier mocht wonen omdat ze zo bang was dat het niet denkbaar was dat ze bij mensen met gretige kinderhandjes kon worden geplaatst.
Maar andere (zoals Gerda) zijn terughoudender.

Zodat ik om ook die te plezieren wat bamboe knip en dat in hun vertrouwde stukje ren drop.
Zijn ze niet snoezig met hun allen?
Je verwacht dat ze elk moment uitbarsten in Do-re-mi.