* Ik ben een hartstikke leuk en mooi en spontaan konijn en bijna altijd vrolijk

* Ik word zéér gul en gevarieerd gevoerd (zie die voor mij geplukte grasjes) maar vind het veel leuker om door de tralies zélf wat naar binnen te snaaien

* Ik woon naar konijnenmaatstaven ‘in een villawijk’ – vanaf half april tot laat in de herfst groeit de heemtuin weelderig (brandnetel ook, maar die rukt R. regelmatig uit). Het worden stengels tot wel anderhalve soms twee meter, kunnen we lekker tussendoor wandelen, dwars doorheen rennen en onder schuilen tegen de zon en tegen nieuwsgierige blikken (wulpse knipoog)

* O ja, hier wonen óók cavia’s. Best lief al trekken ze soms de lekkere hapjes uit je mond.
Mocht jij absoluut niet met ze kunnen opschieten dan kunnen we de ren in tweeën delen. Maar ja, dan zijn we dus ook de helft van het landgoed kwijt.
Hier hebben we het dus nog over en het kán zijn dat ik jou dan inruil voor een toleranter exemplaar.
No hard feelings neem ik aan.

* Ik weet dat dit wat veel tekst is voor een elevator pitch maar ik ben dan ook geen netwerkende ZZP-er, ik ben een konijn.
Een hartstikke leuk konijn. Heb je dat in elk geval onthouden?

O ja: als je op de foto’s klikt, worden ze groter.
Is dat vetcool of niet?

Over ruim twee weken is het zover en gaat Bella Donna speeddaten bij de Knaagdierenopvang in Heiloo.
R. neemt haar (en een tweede mandje) mee en dan mag ze een paar mannen uitproberen.
Dreigt ze er 1 de kont kaal te plukken -zoals bij Diddle- dan is het waarschijnlijk geen goede match …
Vliegt een ander háár naar de beeldschone strot, dan is die hier evenmin welkom.

We zoeken naar een vent met pit maar niet tevéél pit.
Geen watje in elk geval. Maar ook geen macho.
En verder zoekt Bella Donna dat gewoon lekker zelf uit.

Lang geleden dachten de Opvang en ik aan ‘Jaap’ en ‘Joop’ en nog een paar maar die zijn intussen allemaal weg.
Wie er wel nog steeds is, is Grijsje. Hij zit al 167 dagen in de Opvang. Hij is ‘pittig’. En: hij ziet niet goed. Zodat hij vaak schrikt als iets onverwacht opdoemt.
Wat met caafjes niet zo slim is, want die hebben er een handje van om opeens op te duiken.
Zelf val ik op (de foto van) Joris. Hij zit er pas 32 dagen en geldt als “Ondernemend maar wel lief verder”.
Maar met zo’n snoezig snoetje is die over ruim twee weken vast al weg.

Wanneer Bella Donna en R. een leuke vent hebben uitgekozen worden BD en vent eerst een aantal dagen in een bench gezet.
Omdat de kans bestaat dat BD eenmaal in de eigen ren weer territoriaal gedrag vertoont en leuke nieuwe vent meteen … nou ja, er iets minder prettigs mee doet.

R. bestelde online bij Zooplus de bench.
Hier zit-ie in.
Tot het zover is dat BD en vent erin verder-daten komt hij in elk geval al van pas.

Diddle is intussen Inge’s zorgenkindje.
Hij eet soms wel goed en dan weer niet. Heeft dunne poep en dan toch weer harder.
Is levendig en dan niet. Gedijt onder een warme lamp. Heeft aangenaam gezelschap van cavia’s. En wordt opgenomen in het binnenhuis met mensen en katten en honden.

Hij lijkt dikker te worden – en dan toch niet.
Inge zorgt voor en om hem en houdt R. en mij op de hoogte.
Vandaag ook weer met nieuwe foto’s. Een paar plaats ik er (met toestemming) hier – de rest kun je zien in haar fotoalbum.

Na een zeer enerverende droom vol ambitie en mislukken en de weg niet kunnen vinden en weigeren over een smalle wankele brug over breed water te gaan: het eerste en tot nu toe enige eitje van Tutje. Een heel bijzondere ervaring waarvoor ik haar net nog hartelijk heb bedankt.

Ik was in de tuin omdat de zon scheen. Echt. En volgens Weer Online zou er tot 12.40 geen regen vallen (dat pakte anders uit).

De tuin barst uit. Was alles een paar weken geleden nog grauw en bruin, nu zie je het groen bijna voor je ogen omhoog schieten.
Alles door elkaar. Echte planten, dovenetel, speenkruid. Terwijl de uitgebloeide sneeuwklokjes als klein-groen ferm standhouden.

Ook de brandnetels maken zich op voor een mooie zomer.

Terwijl Carla en Kopan doen wat ze het beste doen: lief zitten en eten.

Balsem voor de onrustige ziel. Mijn caafjes en mijn tuin (en de andere dieren natuurlijk ook).

Charmante jonge vrouw die het ook niet kan helpen dat ze achter tralies zit zoekt leuke man om gaten mee te graven, lekker mee te eten, klef mee te likken, ontspannen mee te chillen en soms keihard mee door een zéér ruime ren te hollen.

Bij het Knaagdierencentrum gedumpt zijn door mensen die niet begrepen dat een konijn geen schootzittende sufkop is, is een pre.

Duitse biologen onderwierpen tamme en wilde cavia’s aan een waterdoolhof-test. Ze schrijven hierover in het blad Frontiers in Zoology. In een grote bak water plaatsten de wetenschappers, onder het wateroppervlak, een platformpje. De meeste dieren zullen graag op zo’n platformpje gaan zitten, om niet de hele tijd rond te hoeven zwemmen. Met behulp van tekens op de wand van de bak konden de cavia’s – in theorie – het platform terugvinden, als ze eenmaal wisten waar het was.

Tamme en wilde cavia’s bleken het platformpje even snel te vinden. De tamme diertjes zijn dus niet dommer dan de wilde. Ze lijken zelfs iets slimmer. De twee soorten cavia’s bleken namelijk wel verschillende tactieken gebruiken om het platform op te zoeken. Wilde cavia’s bleken sterkere zwemmers dan hun kleinere soortgenoten. Zij zwommen gewoon flink rond, tot ze op het platform stuitten. De tamme cavia’s echter wisten dankzij de tekens op de wand het platform te vinden. Als zij het platform eenmaal hadden ontdekt, zwommen zij er een volgende keer recht op af.

(bron)

Dankzij een tip van een loglezeres 🙂

Er staan nieuwe foto’s van Diddle bij Inge!

Af en toe bestel ik bij ZooPlus knaagdierenvoer.
Allemaal verschillende soorten. Omdat ik denk dat de knagers variatie leuk vinden. Wat mogelijk onzin is want gretiger eters dan mn cavia’s ken ik niet.

Dit keer kreeg ik er een kadootje bij. Iets met wilgenhout. Je kun het neerzetten en dan gaan de cavia’s ermee spelen en eraan knabbelen – belooft ZooPlus.
Mijn cavia’s hebben het bekeken. Bella Donna heeft het voor alle zekerheid even met de mondhoeken gemarkeerd.
Daar blijft het bij.

Daar stond Diddle 28 dagen.
Nu heeft R. het plekje opgeruimd.
En Diddle zit onder een kuikenlamp gelukkig te zijn met caafjes.

Ik heb Diddle overgedragen aan Inge.
Tijdens de autorit die niet (zoals de bedoeling) drie kwartier duurde maar het dubbele (door een bermbrand) heb ik veel met Diddle gepraat.
Over wat we allemaal hebben meegemaakt en dat hij nu een heel klef konijn gaat worden met kleffe Bugsy.

Toen Inge hem op het Knaagdierencentrum uit zijn huisje haalde presenteerde Diddle zichzelf als supersneu.
Érg mager werd hij gevonden en erg zielig. En nog ‘in shock’ ook.
In een handdoek werd hij gezet in zijn nieuwe mandje, en omdat-ie er zo schlemielerig uitzag werd hij nog ingepakt in een hoop hooi ook.
Ik heb hem “geluk” toegewenst en Inge heeft me beloofd daarvoor te zorgen.

Toen ik weer thuis kwam had R. me nog een paar foto’s gestuurd. Van Diddle nét voordat hij vertrok.
Dit is er 1 van. En Diddle is dus écht niet zo zielig als hij tegenover Inge deed.
Maar ja. Dat weet hij en dat weet R. en dat vermoedde ik.
Maar zolang het werkt zou ik het als ik Diddle was bij Inge gewoon even volhouden.

In de auto terug naar huis heb ik nog even om hem zitten huilen.
Raar konijn. Zo weinig leuks mee gedaan, ga ik ‘m verdomme toch missen.

Morgen haal ik Diddle op bij R. en breng hem naar het Knaagdierencentrum in Heiloo waar Inge hem overneemt.
Dan gaat Diddle gelukkig worden.

Op 2 januari maakte ik kennis met Diddle. Hij had een zware castratie wegens nog niet ingedaald balletje en werd op 25 januari toegetakeld door Bella Donna die zijn lieve vriendin had moeten zijn. Toen werd het angst en vrees en niet-eten en even wél eten en dan weer niet.

Morgen zit Diddle vier weken bij R. waar hij het beter doet dan hij het bij mij deed. Ik ken hem nu alleen nog uit verhalen en van foto’s.
Ik ben érg blij dat hij naar Inge gaat. Al was het maar omdat ik het volstrekt irrationele (maar toch) gevoel heb dat hem in mijn ‘sfeer’ alleen maar slechts overkomt.
Maar ik zal hem missen. Ook irrationeel als je nagaat hoe weinig ik hem eigenlijk zelf heb meegemaakt en hoe weinig lol we samen hebben gehad.
Op mijn verzoek maakte R. net nog een foto. Wat is het toch een schatje.

R. brengt nog steeds dagelijks verslag uit over Diddle.
Het komt erop neer dat het goed gaat. Diddle eet gretig. Diddles vacht groeit mooi aan waar hij zo lelijk door Bella Donna is gebeten.
Diddle wordt ook enkele grammetjes zwaarder (R. weegt hem regelmatig).

Maar, dachten wij allebei, Diddle moet zich te pletter vervelen.
Dus zette R. hem buiten de kooi om de (grote) etage in de grachtengordel te verkennen.
Maar Diddle wou alleen maar terug in z’n kooi.

Zodat we bedachten: een plankje.
Als hij wil kan hij zo uit zijn kooi de wijde wereld in en ook uit die wijde wereld weer terug.
Niks.
Lekker hapje op het plankje dan om Diddle erop attent te maken?
Geen sjoege.

Een paar uur zo laten staan?
Geen verandering.

Ergens deep down in Diddle zit vast een avontuurlijke man die een vrouw als Bugsy erg gelukkig kan maken.

Slapeloze nacht en de halve uren afgeteld tot half zeven wanneer het nét licht is.
Een bordje klaar gemaakt met graan én wortel en broccoli en een stukje hard bruin brood. Groot pak vers hooi.

Snuf en Jozef zitten in het andere deel van de ren te vrijen. Snuf komt aanhollen, Jozef niet. O got.
Ik voer de knagers in de achterren. Jozef zit nu achter Snuf en likt haar.
Dan gaat hij naast haar zitten en eet. Een beetje. Maar: hij eet.

Ik neem me voor hem de hele dag goed in de gaten te houden (op dit moment zit hij weer klef te doen met Snuf).
Verder ga ik proberen wat bij te slapen.

De afgelopen dagen komt konijn Jozef (links op de foto) vaak wat later naar het ontbijt dan zijn vriendin Snuf. Maar hij kómt wel.
Wanneer ik overdag hapjes geef, eet hij daar gretig van. Ook eet hij steeds hooi.
Op de avondmaaltijd rent hij steeds af.
Tot vanavond.

Ik zet het bordje klaar voor hun echtelijk prieeltje, Snuf tast toe, Jozef niet.
Ik leg een stukje wortel en een stukje brood direct voor hem (is hij dol op): niks.
Ik kijk vanuit het huis of hij wellicht verlaat alsnog gewoon gaat eten. Nee.
Ik ga weer naar buiten en stap in de ren: hij zit met z’n kont naar de maaltijd.
Ik leg er nog wat extra vers hooi bij.
Geen sjoege.

Ik zoek het kaartje van de dierenarts op.
Vroeger had die op zaterdagochtend inloopspreekuur tussen half negen en half tien. Nu is het: vanaf half tien ‘op afspraak’.
Gelukkig geldt een niet-etend konijn als een noodgeval dat aan het spreekuur kan worden toegevoegd.

Dat wordt slecht slapen en vroeg op en knoop in de maag door de stress.

Dit is ze, de mooie meid waarmee Diddle over een tijdje hartstikke gelukkig gaat worden.