En dan denken we even weg dat Bella Donna dol van drift werd, tegen Diddle gromde, probeerde door de tralies naar hem toe te kruipen en *niet* uit Liefde…
Diddle is los
R. heeft eerst de ren van Diddle ingericht en ernaast ook wat stro gelegd zodat Bella Donna van daaruit rustig naar haar nieuwe grote liefde zal kunnen kijken.
Diddle komt snel uit het mandje en betrekt direkt zijn nieuwe woning die hem, denk ik, wel bevalt.
En ja! dan zien ze elkaar…
Rat
Ik heb de knagers gevoerd en sta door het raam naar Snuf en Jozef te kijken die lekker aan het smullen zijn.
Dan trekt Jozef een sprintje naar rechts in de ren en slaat de konijnentamtam: onraad.
Ik kijk waar *hij* kijkt en zie even later een hoofdje opduiken vanonder het huisje waarvan hier rechts op de (oude) foto een stukje staat.
Gatver: Rat. Het hoofdje kijkt eerst een paar keer en duikt dan naar het etensbakje waarin nog een restje ligt.
Jozef sprint linea recta naar gatver-rat en mept ‘m het huisje in. Wat niet de bedoeling is want het is 1 ding dat hij en Snuf liever in hun prieeltje dan in hun echtelijke woning vertoeven maar om nou ratten op het idee te brengen zich daar te vestigen: niet zo’n goed plan.
Zo lang ik sta te kijken vertoont rat zich niet meer.
Wel schuift Snuf zich aan Jozefs zijde. Ze houdt haar kopje klaar om gelikt te worden. Schurkt eens lekker tegen hem aan.
Wat van alles kan betekenen van ‘laat toch zitten, die rat’ tot ‘mijn held!’ en nog het 1 en ander.
Ik vind het *niet* leuk, nu ook onder de ren bij het huis al ratten.
Ik heb alleen geen idee wat ik eraan kan doen.
Verhuisd
Diddle is verhuisd naar de schuur. Zelf ervaart hij dat geloof ik niet als een grote vooruitgang.
Ik vertel hem over Bella Donna. Dat ze zo leuk is. En: “nog zeven nachtjes slapen” waarna hij naar buiten mag en nóg eens zeven nachtjes waarna hij zijn uitverkorene in de pootjes mag sluiten.
Ik vertel maar niet over hoe zijn ren er nu uitziet. En dat de kans groot is dat die over een week nog net zo oogt.
Bella Donna met broodje
Weer thuis
Diddle is weer thuis.
Hij heeft een heel enge, grote wond aan z’n onderlijfje.
Diddle zit nu in zijn kooi met zachte handdoeken en een erg zacht t-shirt. Dat moet 5 dagen zo.
In de bijkeuken.
Dan mag hij naar de schuur. Om verder te hárden.
Waarna hij een week later naar buiten mag.
Testikel
Diddle is gecastreerd. Wat, was mij verzekerd, een mini-ingreep zou zijn bij een konijn.
Snip-snip balletjes eraf, roesje uitslapen, eten, drinken, een weekje met de gevoelige plek op een zachte handdoek ipv hard stro en klaar is Klara.
Ware het niet dat Diddle 1 niet-ingedaalde testikel had die ze bij zijn lies hebben moeten wegpeuteren.
Zodat het nu een grote ingreep is geworden. Met veel pijnstillers en antibiotica mee naar huis.
En dan 5 dagen lang 2x per dag met een pipetje de drankjes naar binnen zien te werken.
Wat ik nog nooit heb gedaan omdat ik zowel in kracht als in overwicht ernstig tekort schiet.
Bij een 10-dagen-antibiotica-kuur breng ik een konijn naar R.
Maar 5 dagen! dat moet toch te doen zijn?
Ook al weet ik niet hoe en zie ik er als een berg tegenop.
Vooral bang dat ik het konijn laat doodgaan.
Hoe Frans Diddle werd
Vandaag mag ik Frans ophalen bij de Knaagdierenopvang in Heiloo. Maandag gecastreerd, even een aantal dagen in de schuur om aan de overgang te wennen en dan huppatee. Huppatee in het afgescheiden stukje ren tot de sperma uit het lijfje is althans. Pas daarna bij Bella Donna.
Frans is een beeldschoon konijn. Echt een beauty. Ik heb hem al bijna in het mandje en vertel dat ik hem eerst een paar dagen in de bijkeuken zal zetten (waar intussen de verwarming alweer uit is) en dan pas in de schuur en dan…
Ho, ho – zegt Ilona. Frans mag pas naar buiten wanneer de temperatuur ’s nachts 10 graden is. Dat zal dus april worden. Frans is nl. geen buitenkonijn.
Jamaar, zeg ik: Lilian zei… en: ik wil Bella Donna nú een nieuwe liefde geven.
Kan Bella Donna dan niet naar binnen, oppert Ilona.
Maar ik heb niet voor niets buitenkonijnen dus nee (en bovendien: Donna zou haar nieuwe partner uit pure woede de strot doorbijten ben ik bang).
We lopen langs de hokken. Zien nog een leuk konijn dat donderdag onder het mes gaat maar nee: ook geen buitenvacht.
Dan bedenkt iemand dat er een wachtlijst is. Met konijnen die mensen willen afstaan maar waarvoor nu nog geen plaats is.
Ilona belt de vrouw van zo’n konijn. Mag ik haar bellen? Het mag.
Buiten in de auto bel ik. Het konijn woont in Heemskerk en zit zielig alleen te zijn in een buitenhok. Het is géén Vlaamse reus (vroeg ik voor de zekerheid) en heel lief.
Gelukkig heb ik TomTom bij me en programmeer het adres. Aardige mensen, lief konijn. Dat nu in een belachelijk klein tijdelijk hok zit in afwachting van z’n castratie (ik bel maandag direct voor een afspraak) en dan hopelijk zo snel mogelijk naar buiten om door de tralies al te lonken naar Bella Donna.
De foto’s zijn onscherp. En het konijn doet ook nog eens giga-zielig wanneer het denkt dat ik kijk terwijl het lekker zit te peuzelen wanneer het denkt dat ik *niet* kijk.
Leeftijd: 5. Naam: Diddle. Glad vergeten te vragen waar die naam vandaan komt, maar ik vind ‘m wel leuk. Alles is beter dan Flappie, Stampertje etc.
Zorgen om caaf Beverly (loopt goed af)
Een paar dagen geleden zie ik opeens een verdikking op het kontje van caaf Beverly.
Eerst denk ik: haar (lange) haar zit in de war. Ik wil haar aanraken maar ze duikt weg in het hok.
Gisterochtend zie ik andere caafjes tegen haar aanduwen en: die bolle bult op haar kont deukt niet in maar is stevig.
Abces, denk ik. En kan mezelf wel iets doen dat ik het niet eerder heb gezien.
Dat wordt inslapen, weet ik. Want een zo groot abces, wel 3-4 cm in doorsnee, dat is fataal.
Dus vraag ik R. om met haar naar de dierenarts te gaan. Want ik breng het niet op.
En wat blijkt? Beverly had een haarbal. Haar lange haar is ergens omheen gaan winden tot het een dikke kluit werd.
De dokter heeft het weggeknipt. En Bev heeft zich daarbij gedragen als een woeste bitch (bij konijnen noemen we dat ‘pittig’).
Caaf terug gezet in de ren (in mandje, waar ze eerst niet uit wil), R. afgeleverd bij de bushalte, naar de Plusmarkt.
Voor broden voor de eenden, rosbief voor de katten, ingrediënten voor spannende salades voor de knagers.
En appelbeignets voor mij.
Bij die kraam die tussen kerst en oudjaar altijd in de hal staat. Of anders in de winkel zelf.
Bij de Plusmarkt, waar ik om 4 uur ben, is geen kraam (meer). Er zijn alleen bijzondere broden van meer dan 2 Euro per stuk. En als ik nou tien hongerige eenden had zou ik denken: ach, koop er een stuk of vijf. Maar ik heb er 30-40.
Er zijn géén appelbeignets.
Het is niet anders. Liever een levende caaf dan een mond vol lekkers.
Smakelijk eten met oudjaar is zwaar overrated.
Frans
Intussen zijn alweer een paar konijnen de revue gepasseerd en de keus is nu gevallen op Frans.
“Frans is gevonden op straat. Hij heeft waarschijnlijk al een tijdje op straat gelopen.
Karakter: Echt een lieverdje.”
Frans is gisteren gecastreerd. Ik mag hem zaterdag om tien uur halen. Dan moet hij een kleine week in een hok in de schuur om te acclimatiseren.
Daarna mag hij naar buiten in het afgescheiden stukje ren. Op maandag 18 januari mag Bella Donna bedenken dat ze nu de vierde liefde van haar leven heeft ontdekt. (Nummer 1 was toen ze nog jong was en een nestje kreeg – daarna is ze pas hier gekomen)
Aarde
Konijn Bella Donna is weer holen aan het graven.
Ik denk dan altijd dat ze zich amuseert. Mij lijkt het in elk geval erg leuk om te doen (als ik konijn was).
Dan zie ik haar een paar happen aarde nemen. En doorslikken. Huh?
Ik werp haar wat winterwortel toe. Hoeft ze niet. Ze eet aarde.
Snel naar google en invoeren ‘konijn eet aarde’.
Een Saskia heeft dit ook een keer meegemaakt. Toen haar konijn een week ervoor was gedekt.
Antwoord van de dierenarts: “Kennelijk heeft dit konijn behoefte aan wat extra mineralen die ze vanuit de grond op kan nemen.”
Reactie van Shaka: “In aarde zit heel veel ijzer. Onze hond ging toen ze drachtig was aarde eten. Dit bleek dus ijzer te kort te zijn. Op zich logisch als je zwanger bent heb je hier sneller last van. Met ijzer supplementen ging het al snel beter.”
IJzertekort dus. Maar zwanger? Verder dan aan Flips neusje ruiken is Bella Donna volgens mij nooit gekomen.
En daar word je echt niet zwanger van.
Zelfs niet als konijn.
Nieuw konijn
R. en ik willen geen nieuw konijn.
Maar we móeten een nieuw konijn. Want een konijn alleen is een ongelukkig konijn. Een heel enkel zeldzaam konijn ontleent iets aan leven met caven. Bella Donna doet dat niet. Die wil een leuke konijnenvent.
Dus mailde ik de Knaagdierenopvang eerst: ik wil geen nieuw konijn.
En een paar uur later: doe toch maar een nieuw konijn.
En zei ik tegen R.: anders is het alsof je een konijn wel eten geeft maar geen drinken. Konijn ‘houden’ is konijn gunnen dat het zelf ‘houdt van’.
Zodat wij ons verdriet om Flip in stilte moeten verwerken maar Bella Donna wel haar nieuwe liefde gunnen.
Vanavond krijg ik mail dat we kunnen kiezen tussen Grijsje en Joop.
Grijsje is voor de tweede keer terug in het centrum. Helaas was het geen liefde op het eerste gezicht met de dame die voor Grijsje bedoeld was. Hij ziet er zo goedig uit maar Grijs is een pittige man. Natuurlijk zoeken we een baas die het wel aandurft om Grijs te koppelen. 
Joop is gevonden in een doos in een park in Amsterdam. Hij is door zijn baasje gewoon daar achter gelaten zonder eten of drinken. Een voorbijganger is zo lief geweest om de dierenambulance te bellen en Joop zit lekker warm bij ons. Het is een lieverd en erg rustig.
Grijsje lijkt me een geweldig konijn. Maar Bella Donna is al érg pittig met de caven (in voorjaar en zomer moet de ren in twee delen omdat ze ze anders aanvliegt, dit voorjaar gaf ze Carla nog een lelijke knauw).
We gaan dus voor Joop.
Zo van harte als maar kan wanneer je eigenlijk helemaal geen nieuw dier wilt.
En dan denk ik: ik meld het de dierenarts
Dus ga ik naar hun website en kijk eens wat een *snoezig* meisje daar links in de banner!
Ik klik op Deskundigheid en op Team Oudorp en o ja: ze zijn ook regelmatig op de televisie!!
Maar wat ik zoek is een mail-adres om te vertellen dat mijn lieve konijn Flip is overleden.
Dus klik ik op Contact waar helemaal onderaan staat dat er een @zonnet-adres is om ze te mailen en wanneer ik dáár op klik beland ik hier.
Mailen hoe het gaat is denk ik écht niet de bedoeling. En bellen zéker niet is me de afgelopen week maar al te duidelijk geworden.
Kerstkaart dan maar?
“de beste wensen en o ja – mijn konijn is dood”
Zoiets.
Mail van R.
“Flip is dood – hij lag er toen ik net thuiskwam.
Hij wilde vanmiddag nog een blaadje uit de hand eten met het kopje omhoog en nu is het afgelopen.”
Ik bel op (R. kan *dank je, ZIGGO!* immers nog steeds mij niet bellen en ik beken dat ik mijn mobieltje niet altijd aan heb) en wat hij te zeggen heeft stond eigenlijk al in de mail.
We bespreken wat een ontzettend lief konijn Flip was. En hoe erg het is. Voor Flip, voor R., voor mij.
Ik zeg: ik wil geen nieuw konijn.
Ik vraag: zal ik het de dierenarts melden. En voeg er meteen zelf aan toe: nee, want die kan het toch niet schelen.
Ik zal het wel melden aan de Opvang.
Ik zal het *niet* melden op twitter – omdat er dan vast weer leukerds zijn die iets roepen over ‘lekker! nog net op tijd voor kerstmis’ oid.
Flip is bij R.
Flip had eerst:
– een onduidelijk pijntje dat na een pijnstiller weer over was (dokter Theo) en toen
– haken aan zijn kiezen en daardoor een abces in zijn wang en door dat abces en de pijn in zijn kaken had hij zichzelf over zijn neusje gekrabt (die krab zag ik het eerst gisterochtend). (dokter Martin)
Toen viel het abces mee want het was een intussen leeggezogen cyste. En de haken van de kiezen waren onder narcose verwijderd. (Martin)
Maar vandaag hadden ze “nog eens goed gekeken” en in zijn nek necrose ontdekt. Een bult. Een abces? In elk geval wás het een wond en toen stierf de huid af en nu is het leeggehaald en schoongemaakt en zit er zalf op.
En moet Flip 2x p.d. 10 ml carprofen en sulfatrim. Tien dagen lang. Zodat hij is ingetrokken in de ziekenboeg aan de Amsterdamse Kerkstraat.
En die haken aan zijn kiezen? Die vielen, zegt dokter Theo, réuze mee! Waren te verwaarlozen. Wáren er eigenlijk niet eens of nou ja dan: ámper.
De necrose komt door een oude wond, zegt dokter Theo. En die wond op het neusje? Die moet recent zijn en hij heeft geen idee hóe en verder is het razend druk in de praktijk. Dat was écht zo. Dat zag ik.
Flip leeft nog
Flip leeft nog en de dierenarts heeft het héél druk.
Dierenarts Martin heeft de haken van de kiezen van mijn konijntje gehaald. De bobbel blijkt, denkt de dierenarts, een cyste. Die heeft hij leeggezogen. Hij heeft niet gezegd of hij die ook wil verwijderen en ook niet of er dan hechtingen komen waardoor Flip tien dagen binnen moet zitten.
Wat ik dus vroeg.
Nu mag ik morgen om half 1 opnieuw bellen. Zet dan op een briefje dat ik die vragen beantwoord wil hebben, zeg ik tegen assistente Evelien.
Die steeds zegt dat er nog een telefoontje binnenkomt en dat ze dat even moet aannemen en dan dat het wel lijkt of iedereen voor de kerst nog even naar de dierenarts wil.
Waarop ik razend word en haar uitfoeter dat ik niet voor m’n lol kom maar omdat mijn konijn niet eet!
Ik schrik van mezelf want zij kan het natuurlijk ook niet helpen en zo bedoelde ze het niet (denk ik).
Zelfhaat
Ik mag om half 1 de dierenarts bellen en dat doe ik.
Er is nog niet naar Flip gekeken. En ik hád toch al gezien dat het druk was?
Jamaar, zeg ik zwakjes: ik mocht het om half 1 proberen. Dus probeer ik het.
Wanneer mag ik het weer proberen, vraag ik.
“Bel om half 3 nog even” zegt assistente Evelien.
“Dat zal ik doen!” zeg ik.
En leg neer. En haat mezelf.
Want waarom ben ik niet assertiever. Waarom zeg ik niet: ik wil het eerder weten. Ik wil in elk geval niet wachten tot na het middagspreekuur.
Want: wat doen jullie nu met Flip? Heeft hij in elk geval een pijnstiller gehad?
Maar nee, ik heb gewoon neergelegd en nu ga ik bellen om half drie.
Wat ben ik toch een trut.
.. en Flip is weer weg
Vanochtend wil Flip weer niet eten.
Ik duw hem in zijn mandje en ga naar de dierenarts.
Dierenarts Martin ziet dat Flip een bobbel heeft onder zijn linkerwang. Mogelijk een tumor. Waarschijnlijk een abces. Wat heel goed kan omdat, ziet dierenarts Martin, hij haken aan zijn kiezen heeft.
Martin ziet het plekje aan het oor van Flip waar hij de narcose voor de castratie heeft gehad.
Raar dat die dokter de haken niet gezien heeft, zegt hij.
Dierenarts Theo zag ze maandag ook niet, zeg ik.
Waarop Martin iets onduidelijk-ontwijkends zegt.
Ik laat Flip achter. Onder een roesje wordt hij nader geïnspecteerd. “Ik wil dat hij blijft leven,” zeg ik. “Als het enigszins kan.”
“Wat ben je aangeslagen,” zegt dierenarts Martin.
Om half 1 mag ik bellen. Misschien word ik zelf gebeld. Als er iets moet worden overlegd = eufemisme voor ‘doe maar’ zeggen wanneer de dierenarts een situatie schildert die als het aan hem ligt neerkomt op ‘inslapen’.
En misschien weten ze om half 1 nog niks aangezien dierenarts Martin het vanochtend erg druk heeft.
Zegt assistente Evelien.
Flip is terug
Flip is volgens dierenarts Theo weer beter. De pijnstiller heeft wonderen gedaan. En ik ben geweldig want omdat ik er zó snel bij was kon de vicieuze cirkel voor die op gang kwam al worden doorbroken. (okee – hij zei het ietsje anders maar het kwam er wel op neer)
Ik heb Flip opgehaald die het maar niks vond, in dat mandje in de auto. Thuis plaatste ik hem in zijn ren en deelde tegelijk wortel uit. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen want Bella Donna vond de wortel véél interessanter dan haar vent (of deed érg goed alsof).
Hé, ik bén er weer, doet Flip.
en wat hij op deze foto denkt??
Gisteren
Daar links ergens: Nienke. Inzoemen.
