De laatste dagen aten Polly en Tommie slecht.
Ze aten niet spontaan. Wel als ik ze lekkere hapjes aanbood.
Maar ook dan niet gretig.

Dus ging ik vandaag met ze naar de dierenarts.
Tommie had iets aan de luchtwegen en mogelijk ook aan de kiezen.
Maar ze wou hem pas aan de kiezen opereren wanneer hij weer át.
Zodat ik Tommie met antibiotica en pijnstillers heb ingeleverd bij een deskundige.

Polly had een tumor in haar buikje.
Polly (links op de foto) is ingeslapen.

Ik trek het even niet meer.

Soms moet je geld laten rollen.

Ik vertelde over konijntje Carmen dat ziek was.
Eerst geholpen aan ‘haken aan de kiezen’.
Ik deed mijn best *niet* bleek weg te trekken bij het horen van de rekening: € 188,80.

Toen ik dat twee dagen later aan iemand vertelde, zei zij dat ze het erg duur vond en dat zij dat bij een konijn niet had laten doen. Dan maar dood.
Daar tuimelde zij in mijn achting.
Want natuurlijk vond ik het óók erg duur! maar wanneer je een dier in huis of in dit geval in de buitenren neemt, ben je er verantwoordelijk voor.
Ziek dier = door de dierenarts laten helpen dier.
En *niet*: geef die maar een spuitje want ik gebruik het geld liever voor iets anders.

Intussen zat Carmen dus wéér bij de dierenarts en werd me toestemming gevraagd om röntgenfoto’s te laten maken.
Ik begreep ook wel dat dat niet was vanwege de straling maar vanwege het prijskaartje.

Röntgenfoto’s leverden niets op.
Niets leverde iets op behalve nét voordat ik van plan was deze kliniek de rug toe te keren een gesprekje met de altijd aardige eigenaar van de zaak die er de laatste tijd helaas te weinig is.
Hij adviseerde: neem Carmen mee naar huis en ik zei gretig ja en 1 assistente haalde het konijntje terwijl de andere de nieuwe rekening presenteerde: € 172.

Tel daarbij op de € 35 die ik gaf aan de vrouw die Carmen twee dagen na het haken-aan-de-kiezen opving en ik kom nét niet tot € 400.
Hoewel… met brandstofkosten ruim wél.
Never mind! als Carmen (die nog steeds ‘mondjesmaat’ eet) maar weer gezond wordt en haar Mario maar blij blijft met zijn liefje.

Konijntje Carmen is weer thuis.
Na gisteren opnieuw een vaag verhaal van de dierenarts was ik al druk bezig om te zoeken naar een ándere dierenarts voor een second opinion.
Stom (?) toevallig had vandaag de baas van de kliniek dienst. Ook hij kon niets vinden maar stelde voor Carmen mee naar huis te nemen in de hoop dat ze zou opbloeien bij het zien van haar eigen huis en haar eigen man.

Eerlijk is eerlijk: Carmen’s man Mario bloeide méér op. Die was buiten zichzelf van vreugde. Blééf haar maar likken!
Eerst wou Carmen helemaal niets eten, toen een enkel hapje.
En bij de avondmaaltijd wat meer.

Morgenochtend is het moment van de waarheid.
Als ze dan wéér niet eet, moet ze terug naar de dierenarts (dezelfde heeft dienst).
Dit zag ik eind middag vanuit het slaapkamerraam.
Carmen die een enkel hapje at, Mario die niet van haar áf kon blijven.

Als iemand dit leest die een konijn alleen heeft zitten: besef dat je dat konijn doodongelukkig maakt.
Een konijn hoort een liefje te hebben.

Ik zit te wachten op een telefoontje van de dierenarts.
Dat zit zo.

Zaterdagochtend was Carmen met haken aan haar kiezen bij de dierenarts, daar werd ze vanaf geholpen onder narcose. Daarna vertoefde ze twee dagen bij een deskundige die er geleidelijk in slaagde haar weer aan het eten te krijgen.
Maandagochtend kwam Carmen weer thuis. Ze at de hele dag gretig.
Tot dinsdagochtend.
Toen at ze niet en bracht ik haar weer naar de dierenarts.

Tussen de middag werd ze onderzocht en de dierenarts kon niets vinden behalve dat ze niet at.
We spraken af dat ze zou blijven en dat ze desnoods gedwangvoerd zou worden.
En dat ik vanochtend weer zou worden gebeld.

Zodat ik nu wacht.
‘Vanochtend’ is een ruim begrip.

Ik heb een ongeruste knoop in mijn maag.
Dit is Carmen toen ze maandag terug was en even wél at.

Een dag voordat ik wegvloog voelde konijn Oscar zich duidelijk niet lekker.
Hij at niet en duwde zijn kopje onder het kopje van zijn Carmen die het liefdevol troostend likte.
Mijn angst was dat hij zich onder de grond (waar hun woning is) zou terugtrekken en daar zou sterven.
Maar mijn overburen die voor de dieren zorgden tot de oppas er zou zijn, troffen bovengronds een dood konijntje aan.
Ze maakten er foto’s van voor mij (lief), legden het in een kistje en begroeven het.

Carmen ging treuren.
En: steeds minder eten.
Zodat ik regelde dat ze werd gehaald door iemand die verstand heeft van konijnen.
Die had ook een nieuw vriendje op het oog. Een konijn uit Spanje (dat zou meereizen met een transport met zielige honden).
Toréador zou het konijn heten naar de man in de opera Carmen. Die voor haar valt en dan zingt het koor ‘Toréador, prend garde!’ (pas op – want die Carmen is een onbetrouwbare verleidster)

Maar dat konijn kwam toch niet en toen kwam *dit* konijn en dat vond ik er niet uitzien als een stierenvechter.
In overleg met de house sitter kwam ik tot Mario naar de schilder uit de opera Tosca.
In Tosca is Mario aan het schilderen in een kerk waar de heldin langs komt roepend “Mario! Mario! Mario!” en dan zegt hij “son qui…” (ik ben hier).

Gisteren zijn ze samen gearriveerd.
Ze vinden elkaar leuk. Carmen is vooral blij weer terug te zijn, heb ik de indruk.
En Mario (super jong, amper 6 maanden) prijst zich gelukkig dat hij is gevallen voor een Oudere Vrouw die zo mooi woont.

Tommie is een beetje een suf konijn.
Meestal zit het maar wat te zitten of het slaapt (vermoed ik).

Maar net zie ik hem uit een vers gegraven hol komen.
Wanneer ik foto’s maak doet hij alsof dat hele hol hem onbekend is.
Hoezo ‘hol’?

Waarmee hij me verrast (zo slim zie ik hem nooit doen) dus vooruit… een lekker worteltje.
Dat is natuurlijk bij wijze van spreken – dat had ik al voor hem meegenomen.

Na een veelbelovende falling in love bekoelde de liefde tussen konijn Polly en haar maatje Tommie.
Het beste dat ze de laatste weken bereikten, was het delen van een hok waarin een tussenschot zat.
Twee ingangen. Polly zat rechts. Tommie zat links.
Er was een tussendoorgang en mogelijk gebruikten ze die soms maar dat zag ik niet omdat het dak erop zat.

Omdat alle hokken wat gammel werden, vroeg ik mijn tuinman of hij een nieuw hok kon maken.
Dat zette hij een paar dagen geleden in de ren en tilde het hok waarin het stel de laatste weken bivakkeerde eruit.

Polly en Tommie vinden er niks aan, aan het nieuwe hok.
Ze zóuden nu in theorie samen in het eerste hok kunnen zitten.
Maar dat doen ze niet.

Tommie zag ik net achterin, in het achterste (derde) hok.
Polly zwerft rond.

Het zal wel bijtrekken, op de een of andere manier.
Maar het voelt zo machteloos! probeer ik het goed (beter) te doen, verpest ik het juist.

(foto’s volgen misschien morgen maar misschien ook niet)
Dit is een foto van een jaar geleden toen ze nog samen hok 2 (het verdwenen hok) deelden.

Ik voer mijn konijntjes verantwoorde (en toch lekkere) biks, ik voer ze gevarieerd groenvoer en fruit.
Maar dan wordt het herfst en vallen de blaadjes van de bomen en niks gaat boven wat de natuur zelf aanreikt aan heerlijkheden.
Vooral Carmen is er blij mee.

  

Niet alle konijntjes die worden gekoppeld houden van elkaar.
Soms tolereren ze elkaar. Soms zijn ze wel een tijdje verliefd maar hebben ze dan opeens een ‘falling out’.

Ik ken dat laatste en het is naar en leidt tot 1 angstig konijn (meestal het mannetje) en apart voeren.
Zodat hij wel in leven blijft en soms een beetje geniet van lekkere hapjes maar gelukkig is volgens mij andere koek.
Het kan nóg erger. Een Facebook vriendin van me woont in San Diego met een mini vrouwtjes konijn en een soort Vlaamse reus. Ze vónden elkaar leuk. En toen niet meer.
Zodat zij een paar dagen geleden met hém bij de dierenarts zat omdat ze door de afrastering waren heengebroken en de kleine bitch had geprobeerd zijn penis af te bijten. Dát was niet gelukt maar alles er omheen was opgezwollen en zeer pijnlijk.

Oscar, dat is mijn bruine konijn, had ooit Coco als partner.
Ze was niet erg aardig tegen hem maar hij hield wel veel van haar.
Een paar dagen voordat ik in het voorjaar weg ging lag Coco opeens dood.
Oscar bleef zitten op de plek waar het lijkje had gelegen. Hij vond niks meer aan het leven.

Toen kreeg ik via een opvang Carmen.
Die stapelgek is op Oscar. Zó gek dat het geflikflooi hem soms te veel wordt en hij even op zichzelf wil zitten.
Pas op! wijs haar niet te erg af! zou ik willen zeggen.
En hem vertellen over Pierre in San Diego.
Als waarschuwing.

 

Er gloort licht aan het eind van de tunnel (al weet Oscar dat nog niet).
De oppassers zullen de ren in tweeën delen en Irma, die ik ken via de Opvang, zal zoeken naar een nieuwe partner.
Nu moet ik het loslaten en erop vertrouwen dat het goed komt.

Oscar rouwt.
Niet alleen laat hij zich niet pakken (ik doe geen nieuwe poging, het zou nu toch geen zin hebben).
Hij wil ook geen ‘hapjes’.

Hij wil alleen zitten waar Coco gisteren dood ging.

Tijdens mijn vorige vakantie ging eerst konijn Thomas dood en toen kip Annelies.
Vandaag lag konijn Coco dood.
Partner Oscar is intens verdrietig.
Ik probeer hem af te leiden met lekkere hapjes maar hij wil alleen maar zitten waar vanochtend Coco lag.

Ik doe mijn best een nieuwe partner te vinden.
Het valt niet mee.
Oscar is triest.
Ik ook.

Niet alleen ik vind die kou maar niks, mijn konijntjes die ertegen zouden moeten kunnen zijn er ook helemaal niet blij mee.
TomTom en Polly in de achterren zitten dicht tegen elkaar in een hok en zijn er maar heel af en toe uit te lokken met eten.

Coco en Oscar wonen in een hol onder de grond.
Hun ren ligt naast de woonkamer.
In het begin van de week zag ik ze nog wel in het zonnetje zitten waarbij de wind door Oscars kuifje woei.

Eergisteren zag ik nog wel af en toe Coco, maar Oscar zag ik niet meer.
Gisteren hielden beide konijnen zich verborgen.
Ik wierp af en toe wat eten in het hol in de hoop dat ze er wat hapjes van zouden nemen.
Maar stiekem dacht ik: ze zijn allebei dood of stervend en wat moet ik dán want hoe krijg ik ze uit dat gat? Ik heb immers geen idee hoe ver onder de grond het hol doorloopt en hoe kun je graven zonder het risico dat je ze juist bedelft.
Bovendien is de grond bevroren.

Vanochtend word ik wakker uit een droom: ik kijk (in die droom) uit het raam naar de ren beneden en ik zie beide konijntjes.
Ik sta op en doe de gordijnen van de slaapkamer open en verdomd: beide konijntjes!
Wat een opluchting.

Vanochtend komt konijn Coco niet eten.
Ik denk eerst: ze slaapt uit. Maar ga na een uur toch maar eens het deksel van haar hok optillen.
Dat is mazzel: jaren lang woonden zij en Oscar alleen maar onder de grond, maar sinds een week zijn ze in 1 van de hokken getrokken.

Coco zit wat in elkaar gedoken in een hoek.
Ik haal lekkere hapjes voor haar. Ze eet.

Maar uit het hok komen – ho maar.
Zodat ik wanneer het avondmaaltijd-tijd is denk: ik kan dadelijk een dood konijn verwijderen.
Want aanhollen wanneer ik de etensbak klaarzet doet ze niet.

Ik open weer het deksel.
Coco heeft zich verplaatst van het hoofdhok naar het kleine hokje rechts (waaraan het afstapplankje is verbonden).
Ik reik haar een stukje hard bruin brood aan.
Héérlijk! Coco eet.
Naast haar zit Oscar. Die wil ook wel zo’n stukje brood.

Ik voel iets als opluchting.
Maar ben me weer eens bewust hoe angstig dat kan voelen, een konijn dat niet eet.

Langzaam, langzaam vordert de relatie.
Gisteren aarzelt Tom geen seconde wanneer ik de avondmaaltijd neerzet: hij komt aanhollen en tast toe.

Vanochtend heb ik voor alle zekerheid twee bakjes bij me maar ze eten direct samen uit het eerste dat ik neerzet. Helaas heb ik geen fototoestel bij me (want dit had ik niet verwacht).

Net loop ik naar de achtertuin met twee snacks. Ik zie Polly in een hok zitten en bied een snack aan. Ik zoek Tom in het andere hok maar Tom blijkt het eerste hok met Polly te delen.
Mogelijk zitten ze wanneer ik niet kijk al samen te flikflooien.

Een uur later: nog steeds samen in hetzelfde hok. En dan samen etend van paardebloembladeren.

Ik probeer het nieuwe konijn en het al hier wonende konijn zo goed mogelijk te amuseren.
Lekkere, afwisselende hapjes.
Vurig hopend dat ze elkaar hartstikke leuk gaan vinden (wat nog niet erg *wil* maar ze vliegen elkaar niet aan).

Allerlei hapjes geprobeerd.
Met wisselend succes.
Net een afgevallen tak (wilgentak?) in de ren gelegd.
Yes! dat is een goed idee.
Allebei de konijntjes vinden de tak fascinerend en knabbelen er toegewijd op/aan.
Dit terwijl uitgerekend vandaag een bestelling van 60(!) Euro is afgeleverd met kunstmatige hapjes voor Tom. Opdat hij zich hier op zijn gemak zou voelen.

 

Ik zou overdrijven als ik zei dat ze verliefd zijn maar gisteren aten ze opeens samen uit dezelfde bak wat voor kenners een zéér goed teken is.

Op Facebook reageert Tom’s vorige eigenares: “Dit is luilekkerland voor Tom: een enorme ren, gezelschap ook al is het die hangoor en een enorme bak heerlijk vers groen, wat wil een man nog meer?”

Ik denk: lees ik dat nou goed? “Gezelschap ook al is het die hangoor??” Dus ik zet erbij: “Beledig je nou het uiterlijk van mijn lieve Polly??” en daar komt geen reactie meer op.
Vandaag eten ze weer apart tenzij ze toen ik weer het huis in was alsnog samen zijn aangeschoven.

[ex-eigenares van Tom zegt nu dat het een grapje was, de opmerking over Polly’s uiterlijk]

Sinds gisteren heb ik een nieuwe vriend voor Polly.
Ik zette op FB dat ik op zoek was en dat ik opzag tegen het koppelen en iemand bood direct heel aardig aan dat voor me te doen en toen de twee elkaar na 24 uur niet hadden uitgemoord beschouwden we het huwelijk als voltrokken.

Zodat ik nu zit met een bangig mannetje dat Tom heet en een narrig vrouwtje Polly dat een groot deel van de dag langs hem heen leeft en af en toe een charge in zet.
Dit is ‘m. Iemand heeft ooit z’n neusje afgebeten.