Daar links ergens: Nienke. Inzoemen.

Ik wou iets schrijven over de eenden die mijn tuin teisteren.
Foto’s nam ik eerder deze week. Ik koos er eentje uit en zette die vast klaar.
Maar eerst liep ik de tuin in om de knagers wat appel te geven en wat bamboe (waar ze gek op zijn).
Ook wou ik kijken hoe het met Nienke was die vanochtend iets trager at dan de anderen (maar wel: at en ook: dronk).

Ik zie het direct: een achterlijfje met pootjes gestrekt uit de ingang stekend.
Wat de andere caven niet deert, die lopen er overheen. Er is immers eten.

Ik haal Nienke uit het hok en leg haar in een kistje.
Waarna ik ga twijfelen. Is ze wel dood. Ze ziet er dood uit. Ze voelt stijf. Maar ook weer niet zó stijf. Ze is koud. Nou ja, niet-warm. Maar hoe warm of koud moet een caaf eigenlijk zijn.

Ik zet het kistje neer. Ik raak haar aan. Ik beweeg een pootje. Zie ik echt geen beweging? Een reactie in haar ogen?
Volgens mij is ze echt dood. Maar volgens mij ben ik nog niet toe aan in een krant wikkelen en laten zakken in de groene bak.
Ik baar haar op in de schuur. Tot we allebei zo ver zijn.

Ik ben zo ongelooflijk moe wat niet geldt voor de konijnen.
Ze trekken actief sprintjes en schuilen en eten en wanneer Flip denkt dat-ie het er bij Bella Donna wel op kan wagen bespringt hij haar.

BD is nog niet zover. Dus hupst ze weg. Waar hij dan ook weer niet mee zit.
Soms hupst hij een stukje mee, soms wacht hij tot de volgende keer dat ze binnen zijn bereik lijkt.

Avondeten nuttigen gebeurt nog steeds met de kopjes tegen elkaar.

Gewoonlijk voer ik Bella Donna en de tien caven uit twee grote bakken.
Terwijl Flip, in zijn aparte ren, een apart bakje kreeg.

Vandaag maak ik drie grote bakken klaar.
Flip duikt op de linker, de caven op de rechter en op die in het midden en eerst eet Bella Donna ook daar uit.
Dan duwt ze het hoofd in de bak van Flip.
En ook tegen het hóófd van Flip.
Hap-hap, smak-smak.
Hoofdje even optillen, in de ogen kijken van dat Lekkere Ding tegenover haar.
Dan weer hoofdje tegen hoofdje.

En niet zo’n beetje.
De voorpoten zet ze in het bakje, opdat het nóg dichter hoofdje tegen hoofdje wordt.
Terwijl Flip ook zíjn hoofdje dicht tegen het hare drukt.
Ik kijk ernaar en ik voel bijna de druk van die koppies tegen mekaar.

Alsof ze niet ‘gewoon’ durfden te zeggen: ik vind jou hartstikke leuk.
Maar nu met zo’n bak eten als smoes is het opeens lovediedovedie.

Met stukjes bruin brood en appel lok ik Bella Donna naar beneden.

Dan maakt Bella Donna gebruik van de nieuwe situatie en ruikt zgn. onopvallend onder Flip z’n staartje.

Flip draait zich snel om waarna ze ruiken nét naast elkanders kopje.

Nienke en Carla kijken toe.

Nieuwe scène: Flip ruikt onder Bella Donna d’r staartje en wanneer ze dat toelaat springt hij er bovenop.
Not so fast, brother denkt Donna en hopt weg.

Toen weer een uur niks. En nu weer wat achter mekaar rennen en dan weer doen of ze mekaar niet zien.
Dit lijkt me het begin van een érg Grote Liefde.

Vandaag is F-dag: de dag dat Flip en Bella Donna het leven mogen gaan delen.

Eerst leid ik Donna en de caven af met een stronk andijvie zodat R. stiekem de door Donna gegraven holen kan dichtstoppen.
Bella Donna waardeert dit niet (gewoonlijk wordt ze razend) en gaat direct weer open-graven.

Intussen bevrijdt R. Flip die enthousiast rondrent. Hij verkent de hele ren, hij verkent de caafjes. Bella Donna verkent (heel even en heel discreet) hém.
Daarna gaat hij hollen en gaat zij hollen en ze passeren elkaar op 1 meter afstand en doen of ze elkaar niet zien.
Wanneer wordt het nou knokken, denken wij. Want we hebben al veel konijnen samengezet maar nog nóóit is dat gebeurd zonder dat er tenminste 2-3x even op iemand is gewipt om duidelijk te maken hoe de verhoudingen liggen.

Tot twee uur gebeurt er niets. Helemaal niets. Behalve dat Bella Donna en Flip af en toe een rondje rennen.
Dan: eindelijk. Ze ruiken aan elkaars kopje, 1 trekt een sprintje, de ander volgt.
Maar wat zie ik nu? Bella Donna springt op een cavenhuis! tot later.

Het is alweer twee weken geleden dat R. en ik konijn Potter moesten laten inslapen (wegens kanker).
Sinds dinsdag hebben we Flip die in een afgescheiden stuk ren zit opdat hij zodra de sperma uit zijn -recent- gecastreerde lijfje is Grote Liefde met Bella Donna zal ervaren.

De eerste dag zag het er veelbelovend uit. Ze vonden elkaar interessant. Bella Donna galoppeerde enthousiast aan Flip voorbij. Koket wiegend met het kontje.
Toen werd het slecht weer. En dacht ik: ja, met zulk weer zou ik óók niet door de tralies met iemand gaan zitten flirten.
Vanmiddag was het heel behoorlijk weer.
Maar Bella Donna doet of ze geen Flip ziet.
En Flip maakt ook niet de indruk dat hij naar haar zit te smachten.

R. heeft een mini-ren in de ren van Bella Donna aangelegd waarin Flip moet verblijven tot 10 december omdat pas dan de laatste spermacellen uit z’n lijfje zijn.

Flip blijkt een erg leuk konijn. Totaal niet onder de indruk. Zat onderweg in de auto zelfs wat hooi te eten.
Thuis onderzoekt hij zijn mini-ren en installeert zich in zijn huisje.

Bella Donna schiet totaal in de stress. Aan de grond/aarde genageld.

Ik breng R. weg.
Wanneer ik een half uur later terug ben is bij Donna het knopje om.
Ze vindt Flip érg interessant. Ze rent rondjes langs zijn gaas (wat erg irritant moet zijn als je Flip bent).

Met Sammie heeft het nieuwe konijn ook al kennis gemaakt.

Bella Donna is intussen volledig door Flip geobsedeerd. Ze wil door de tralies, ze staat op de achterpootjes naar de bovenkant van de tralies. Ze ziet een leuke vent en ze *wil* wat.
Potter is amper een week dood.
Nou ja, best gelukzalig natuurlijk – konijn zijn.

Ik heb Lilian van de Knaagdierenopvang Heiloo gevraagd een nieuw liefje voor Bella Donna uit te zoeken.
Vandaag mailt ze me dat zij denken dat ‘Flappie’ een goede partner zou zijn.

Flappie is, beschrijft Lilian, “een lieve rustige mooie heer van 4 jaar oud.”
Hij heeft altijd alleen gezeten “dus fijn voor hem om op middelbare leeftijd toch nog een partner te vinden.”

Ik kijk ook op de site.
Flappie is een erg leuk konijn. Hij is afgestaan en zit nu bij ons in de opvang. Als Flap gecastreerd is zoeken we voor hem een vriendelijke dame om bij in te trekken. Flappie is rustig en aaibaar, maar zit niet graag op schoot.
Karakter: Lief, geen schoot konijn.

Flappie is welkom.
En we noemen hem Flip.

Het onbeholpen slechte afscheid van Potter zit me nog steeds erg dwars.
Waarbij ik moet zeggen dat ik er tot nu toe zelden bij bleef als een dier dood ging.
Ik dacht: een dier (niet-kat) ontleent daar niets aan. En zelf vind ik de dood eng.

Dit is veranderd sinds Eebje stierf waar ik bij was.
Ik vond dat een gruwelijk maar waardevol moment.
Toch heb ik daarna nog een cavia bij de dokter laten inslapen op het moment dat het de dokter uitkwam.

Waarom ik dat gisteren niet wou weet ik eigenlijk niet.
Misschien was het iets in mij misschien in Potter misschien in die dierenarts. Maar ik wou niet dat mijn konijn tot het spoedspreekuur voorbij was ergens in een doos werd neergelegd tot deze Evert aan ‘m toekwam.

Zodat ik met Potter wachtte op het eind dat alsmaar niet kwam. En dan kan het vind ik écht niet dat de dierenarts intussen de gegevens invult (nee: dat kan wel) maar dan m’n mail-adres vraagt en zegt dat het er eigenlijk niet toe doet en dan steeds verkeerd noteert wat ik dicteer en maar blijft herhalen en proberen en zeggen dat het er niet toe doet maar… Terwijl ik m’n konijn sta te aaien en oplet of het nog ademt.

Nou ja. Tot zover Potter. Met z’n zachte velletje en z’n lieve kopje en snoezige pootjes en z’n vriendin die nu alleen is.
Zodat ik mailde naar Lilian van de Knaagdierenopvang of ze een leuke nieuwe vriend voor Bella Donna weet.
Ja, mailt die terug. Er zijn een hoop gecastreerde mannen. Ik mag er 1 uitkiezen. En zij zal morgen (dan is ze daar) ook eens kijken.
Ik mail: kies jij maar.
Omdat ze in de Opvang die dieren kénnen. Verder dan ‘ziet er leuk uit’. En omdat ik ook een zwak heb voor ‘zit hier al erg lang en niemand wil hem hebben’.
Over een week is R. weer hier. Dan kunnen we Hem halen.

Potter wou ook vanochtend niet eten en zat erbij als een zielig hoopje ziek konijn.
R. en ik zijn met hem naar een vervanger-dierenarts gegaan. Hij bleek een grote tumor te hebben.
‘Als een tennisbal’ zei de dierenarts.

Potter is ingeslapen. Daar deed hij erg lang over.
Maar nu is hij dood.
Op de foto links Bella Donna, rechts Potter.

Cieltje en ik gingen weer eens naar de dierenarts.
Nu om het krammetje eruit te laten halen dat de dierenarts een week geleden met een nietmachine in haar ruggetje had geslagen.

De dierenarts was vertraagd vanwege een spoedoperatie.
Zodat ik de aardige assistente Evelien die mij en mijn dieren wél kent vroeg of zij het niet kon doen.
Ik hield Cieltje vast, Evelien knipte het krammetje door en de wond bleek genezen.
Cieltje vond het niet leuk maar was niet panisch (wat ook gold voor mij).

Een half uur later zette ik haar weer bij haar vriendinnen die even aan haar roken.
Ik deed een paar wilgentakjes in de ren zodat Cieltje kon tracteren. Het was alsof ze nooit was weggeweest.

Zelf mis ik nu een caaf op tafel. Een caaf waar ik omheen sluip omdat ik haar niet wil wakker maken. Een caaf warvoor ik lekkere hapjes zoek. Een caaf die de laatste dagen verwachtingsvol opkeek wat ik nú weer voor lekkers bij me zou hebben.
Het is natuurlijk *beter*, een caaf buiten met vriendinnen.
Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen, een caaf binnen in een kooi om wat mee te tutten.