V.l.n.r. Roberta Alexander, Nienke. Kopan en een bruine cavia waarvan ik de naam ben vergeten (Dropje oid).

Ik ga de knagers hun mid-afternoon-snack brengen en zie dat de munt in het muntperk direct achter het terras helemaal is omgewaaid.
De regen van vannacht is ‘m te veel geworden.
Niet erg, denk ik, ik snoei ‘m en hij groeit wel weer aan.

Dus snoei ik en snoei ik en ben wel een uur bezig (waarin ik aan het zondagartikel voor Fanlog had willen schrijven maar dit is leuker). Het resultaat ziet er niet uit (maar dat zie je niet op de foto’s die ik nam dus zinloos die te plaatsen).
Dit toont wel een beetje.

En Gerda toont *altijd*. Hier eet ze hop.

De knagers in de achterren vinden deze kringeltak erg lekker. Geen idee hoe de boom heet maar als het hard waait vallen er takjes af en dan is het smullen van de blaadjes geblazen.

Ginny en Bugs vinden die blaadjes wel okee, maar zijn verslaafd aan hop. Ik kan ze voorzetten wat ik wil (en ander eten gaat er uiteindelijk óók wel in) maar vooral Ginny kan ontzettend zeuren tot ik geef wat ze werkelijk hebben wil.

Als het aan haar lag at ze de hele dag hop. Zodat ik me nu zit af te vragen of het waar is dat je van hop bier maakt (weet ik niet eens zeker). En zo ja: of er dan alcohol in zit. Of het misschien gewoon een drug is voor konijnen. En dat dit konijn een ‘it’s five o’clock somewhere‘-attitude heeft.

Mm… lekker!

Met ietsje zenuwen in mijn lijf (hoe zijn ze de nacht doorgekomen) loop ik naar de achterren.
Bella Donna en Potter komen aanhollen, in het midden een heleboel caafjes.
En dáár weer middenin: Snuffie en Snuitje.

Ik gooi een stapel hooi en leg knagersvoer neer op een aantal plekjes, zodat ze elkaar het eten niet uit de bek hoeven vechten.

Snuffie zit tussen Cecilia en Nienke die af en toe even onopvallend aan haar ruiken (snuffen).
Ze kleurt er ook goed bij – en jammer dat ik de camera niet bij me had.

Snuitje probeert vriendin te worden met Gerda. Ze volgt haar, ze ruikt aan haar, ze wil naast haar zitten.
Gerda lijkt nog niet te weten of zij wel vriendin wil worden met Snuitje.
Maar op enige afstand van haar eten, das ok.

Snuffie en Snuitje zijn vanochtend om kwart over elf losgelaten in de ren.
Snuffie (op de foto) vluchtte direct naar de overkant, Snuitje vluchtte naar links (konijnendeel).

Een uur later renden ze panisch door het rechterdeel.
De andere cavia’s en Bella Donna (vooral zij) leidde ik af met erg veel lekkere hapjes.

Daarna waren ze zoek.
Wat niet moeilijk is met die oppervlakte en zoveel verschillende hokken en graafgangen.

Snuffie is nog steeds zoek.
Snuitje doet al *bijna* alsof ze hier woont.
Wanneer ik andijvie en wortel en wilgentakje en appel uitdeel (knagers voeren mag hopelijk wél?- ik bedoel, die hóren natuurlijk vooral hooi te eten en geen lekkere hapjes…) pakt ze gewoon haar stukjes.
Ik merk pas dat zij het is wanneer tot me doordringt dat ik deze kleurencombinatie in de uitvoering gladhaar nog niet *had*.

(vooraan=Snuitje)

Ietsje schichtig is ze nog. Wat Donna Bella feilloos aanvoelt dus die trekt een sprintje.
Snuitje holt en zit stil en het konijn laat zich afleiden door wéér een ander hapje.

Maar ze ruikt zelf al aan Gerda. En doet niet moeilijk wanneer Kopan ruikt aan háár.

Ik ga maar weer naar binnen.
Mag Snuffie dit probleem ook *zelf* oplossen.

[update: om 21.15 uur was ook Snuffie deel van de groep]

R. is nu met Cecilia naar de dierenarts.
Als de dierenarts niet uitloopt zijn ze nu aan de beurt.
Opeens heb ik bedacht dat ze vast iets heel ergs heeft.

Als ze niet iets heel ergs heeft maar iets waar ze een kuur voor moet ondergaan rijd ik haar en R. dadelijk naar Amsterdam.
Anders rijd ik alleen R. naar Amsterdam.
Omdat de streekbuschauffeurs staken.

Paul McCartney is jarig, hij wordt 66 (dit voor wie het interesseert).

[update: Cecilia, die verder een gezonde cavia is bevonden, heeft mijt en kreeg daarvoor een prik – over tien dagen wéér]

Cavia Cecilia heeft een kalend plekje op haar rug.
Ik zie het al een paar dagen en ik denk eerst ‘zie ik het goed’ en dan ‘even opletten’ en ook ‘zou ze verharen’ en net zie ik dat ze eraan krabt dus denk ik: dierenarts.

Maar zelf moet ik niet denken aan nu alweer dierenarts dus bel ik R. of hij dat morgen wil doen. Hij wil (en hij kan). En bel ik daarna de dierenarts en maak een afspraak voor R. en Cecilia om half tien.
Waarna we -nemen we aan- met ons drieën naar Amsterdam zullen rijden want Cecilia zal wel weer een kuurtje moeten ondergaan in R.’s ziekenboeg.

Voor wie niet al mijn caven uit haar hoofd kent: dit is Cieltje.

Sinds ik terug ben sta ik elke avond zeker tien minuten roerloos toe te kijken terwijl de knagers in de achterren eten.

De grote donkerbruine muis-ratten (vermoedelijk woelmuizen) heb ik niet gezien.
Maar vanavond wandelt van onder het tweede caviahok een grijze muis van wie ik wéét dat het de zwarte rat is al wil ik dat niet onder ogen zien op z’n gemakje naar de bak van de konijnen. Hij haalt er een blad andijvie uit en verbergt dat onder het hok.
Hij keert terug voor een stuk witlof.
Hij jat het hele bruine broodje.

Ik sta erbij en kijk ernaar en denk o sjit en weet het allemaal niet meer.
Dan ga ik dichter bij de konijnenbak staan en hij aarzelt. Kopje komt onder het hok uit, kopje gaat terug, kopje knaagt aan het broodje.
En kopje loopt geheel relaxed naar bakje konijnen en neemt een stukje appel mee.

Gotverdegotverdegotver.
Ze zijn er dus nog – de ratten.
En waarom zijn ze nou zo verdomd scháttig 🙁

Ik voer mijn knagers en uit een hol in de cavenren duikt een kopje op.
Een snuitje. Een snuitig snuitje. Een erg lief snuitje.
Grijzig.
En als het zich iets opricht zie ik een lichter buikje.
Lief. Erg lief.
En helemaal niet groot-als-een-rat.
Eigenlijk best kjoet.

Dan duikt kjoet diertje weer onder in z’n hol en ga ik googlen welke muis hij is.
En misschien is-ie echt toch een muis.
Maar het diertje dat ik zag leek wel heel erg hierop.

De bruine rat.

Ik ga de knagers in de achtertuin voeren en zie onder het tweede hok van de caven een klein snuitje uitsteken dat geen caaf is.
Muisje misschien?

Ik blijf staan kijken op wat denk ik voor muisje veilige afstand is en na vijf minuten komt onder het hok een rat(je) vandaan dat via de zijkant van de ren de bossages in duikt op hetzelfde moment dat een soortgenoot via de zijkant van de ren van Bella Donna en Potter *die* ren in glijdt.
Richting hún voederplek.

Mm.
Wat moet ik hiervan vinden.

Zo ziet de plek er uit waar Bella Donna vanochtend hooi en vacht in heeft gestopt – waarna ze die afdekte.

Wonen er lieve kleine baby-konijntjes die wachten op hun moeder die ze straks komt zogen? Liggen er lijkjes van onder de aarde gestikte baby-konijntjes?

Of is het allemaal 1 grote konijnenfantasie?

Vanuit het slaapkamerraam (dus heel vaag): BD met hooi in het mondje.

Dan: BD die eigen vacht verzamelt waarmee ze intussen in het hol is verdwenen.
Kauwtjes en eksters hebben de achtergelaten plukjes dankbaar aanvaard ter bekleding van het eigen nest.

Gezocht en gevonden op het net:

Vlak voor de geboorte plukt het vrouwtjeskonijn haren van haar buik – hier maakt zij een nestje van en legt haar naakte jongen eronder als ze geboren zijn – om zo de tepels vrij te maken voor het zogen. De jongen worden hulpeloos geboren, ze hebben geen beharing (zijn dus kaal) en zijn blind (de ogen zijn gesloten).
Je kunt het allerbeste de jongen niet aanraken want het is mogelijk dat, als de moeder ruikt dat iemand aan haar jongen heeft gezeten, ze de jongen doodbijt.

Na een week zul je goed zien dat de jongen al goed gegroeid zijn. Als een moeder maar twee jongen heeft groeien ze sneller dan een moeder die vier jongen heeft. Pas na 9 dagen gaan de oogjes van de jongen open en na ongeveer drie weken komen ze uit het nest te voorschijn. De vrouwtjeskonijnen zijn erg fel op hun jongen en zullen ze ook beschermen.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld honden, katten en kleine knaagdieren zit moederkonijn zover
mogelijk van haar jongen vandaan. In de natuur heeft dit gedrag grote voordelen om de vijand te misleiden. Het zal daarom lijken dat ze haar jongen negeert.
De moeder zoogt de jongen 4-6 weken, meestal twee maal per dag: ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat en het duurt maar enkele minuten. De kans dat je ze ziet is erg klein.

Ogotogotogotogot.

Tijdens het Radio 1 Journaal schrijf ik een update-mailtje aan de Knaagdierenopvang: over dat het goed gaat met Bella Donna (alleen haat ze cavia’s) en dat ze dol is op het graven van holen en dat ze gisteren weer zo’n leuk nieuw hol heeft gegraven.

Het laatste half uur zie ik mijn lieftallig konijn druk bezig met hooi in haar snoezige mondje proppen om daarmee haar nieuwste hol te bekleden. ‘Schijnzwanger’ denk ik vertederd. En dan: hoe weet ik dat eigenlijk zo zeker.

Gegoogled: draagtijd konijn. 30/31 dagen. In de agenda gekeken hoe lang ze hier is: 21 dagen.

Ons is bezworen dat ze na het werpen van haar acht jongen niet meer met de gelukkige vader is samengeweest. En ik vind haar ook helemaal niet dik.

Toch ben ik er niet gerust op.