Tijdens het Radio 1 Journaal schrijf ik een update-mailtje aan de Knaagdierenopvang: over dat het goed gaat met Bella Donna (alleen haat ze cavia’s) en dat ze dol is op het graven van holen en dat ze gisteren weer zo’n leuk nieuw hol heeft gegraven.

Het laatste half uur zie ik mijn lieftallig konijn druk bezig met hooi in haar snoezige mondje proppen om daarmee haar nieuwste hol te bekleden. ‘Schijnzwanger’ denk ik vertederd. En dan: hoe weet ik dat eigenlijk zo zeker.

Gegoogled: draagtijd konijn. 30/31 dagen. In de agenda gekeken hoe lang ze hier is: 21 dagen.

Ons is bezworen dat ze na het werpen van haar acht jongen niet meer met de gelukkige vader is samengeweest. En ik vind haar ook helemaal niet dik.

Toch ben ik er niet gerust op.

De middag-snack verstrekt aan de knagers. Zonder jas in grauw maar windstil Grootschermer. Vastgesteld dat konijn Bella Donna nog steeds door het lint gaat wanneer ze een caaf ziet die iets doet dat haar niet zint (zoals eten). Die kunnen dus nooit meer samen. Zodat het maar goed is dat ik al heb aanbesteed dat beide rennen naar allerlei kanten worden uitgebreid.

Verder: de tjiftjaf is terug. En de planten beginnen nu echt uit te schieten. Ook de dovenetel (=erg lekker als je knager bent).

Iets -geen idee wat- roept herinneringen op aan een huisje dat ik ooit met L. huurde in de Ardennen. Helemaal verstopt in het bos en hartstikke primitief. Met zon die je met moeite kon vasthouden, aan het eind van de middag telkens achteruit schuivend met de wijn en de paté. En dan na het avondeten een wandeling eerst door het bos en dan langs weilanden met koeien.

Weer vanachter mijn bureau zie ik Bella Donna fanatiek een nieuw hol graven. Mij vindt ze niet erg aardig maar ze vermaakt zich wel. Of Potter van háár houdt weet ik niet zeker.

De mooie grote ren is nu een week verdeeld in twee kleine knagersrennen

en op de foto is het niet goed zichtbaar maar de afscheiding zit op het deel van de konijnen (beter te zien op deze kiek)

Bella Donna en Potter lijken best happy

soms gaat ze lekker graven (dit is 1 van haar holen, ze heeft er nu drie)

ook de caven lijken best happy

maar natuurlijk hebben we een week met slecht weer achter de rug dus ze hebben nog niet echt last gehad van hun beperkte bewegingsvrijheid.

Vanochtend half negen.

Tevreden heb ik zodra het licht werd (= twee uur tevoren) vastgesteld dat Bella Donna niet alleen heeft bedacht dat het leuk is in holen te duiken maar dat ze nu weet hoe ze kan graven.
Bergen zand komen er uit het hol, dan duikt het kleine fanatieke lijfje op en duwt de berg met de voorpootjes wat verder weg om ruimte te maken voor nóg meer zand.
Fijn denk ik: nu heeft ze een project en zal de caven met rust laten.

Maar half negen dus.
Ik luister Radio 1 Journaal en bewonder Joris van de Kerkhof die zelfs Hugo Claus die me niet interesseert boeiend weet te maken.
Wanneer ik uit mijn ooghoek herrie in de tent zie.

Bella D jaagt op een caaf en die probeert zich in veiligheid te brengen in een hok maar BD duikt er achteraan en de andere caven stuiven in paniek alle kanten op en zo gaat het minutenlang door.
O got denk ik: dadelijk maakt ze ze allemaal hartstikke dood.

Ik snel naar buiten en doe iets volstrekt zinloos: ik praat met het konijn. En ook met de caven die nu ook voor *mij* wegschieten. Totaal in de stress.

Een half uur later staat er een hek.
BD graaft een nieuw hol. De caven lijken iets relaxter.
Nu ik nog.

Ik weet dat je de dag niet mag prijzen etc maar het Bella Donna-konijn waarover de caven en ik bange vrezen hadden en waarvan we allemaal hebben wakker gelegen gedraagt zich vandaag voorbeeldig.
Eén kleine grom bij het ontbijt. Maar toen ik net de middagsnack aanbood (smakelijke grote hap in het konijnendeel van de ren, andere hap bij de caven) at ze méé met de caven zonder iemand in mekaar te slaan.

Stel dat haar probleem zit bij het eten.
Zou zomaar kunnen. Je weet niet wat haar jeugd was. Behalve dat ze als jonge blom van zes maanden een nestje van acht jongen heeft geworpen en groot gebracht.
Het is niet ondenkbaar dat toen de kids groter werden die hongerig op de gemeenschappelijke maaltijd aanvielen. En dat ze dat geen leuke ervaring vond.

De cavia’s zijn gewend te snaaien. Daarom bied ik véél aan zodat iedereen een stukje wortel, een blaadje lof, een stukje appel kan grijpen om het in de rust van het hok op te peuzelen.
Ze zijn ook gewend dat andere cavia’s het eten vlak voor hun neus weggraaien. Of uit hun lieve mondje.
Daar lijken ze sinds gisteren bij BD voorzichtiger mee.

En net zit ik dit optimistische stukje te tikken of het loeder jaagt op Moppie – zo te zien enkel en alleen omdat ze rondloopt; en niet op het konijnengebied, maar waar de caven wonen.
Een half uur later: rust. Dwz: 1 aanval en dat was het.
Tot nu toe.

Morgenochtend hak ik de knoop door: een Grootschermerse muur ja/nee.

De situatie was: een grote ren met twee konijnen en tien caven en alles liep door elkaar heen en at samen uit drie gevarieerd-gevulde bakken en van een berg vers hooi.

Toen ging Tjibbe dood en kwam een week geleden Bella Donna: beeldschoon wit met donkere vlekjes. Intussen innig bevriend met Potter.
Maar.

Vorige week zag ik 1x hoe Bella Donna opeens op caven joeg.
1x.

Gisterochtend lag het voordeksel uit cavenhok 1 (waar ze vooral wonen). Ik zag het toen het licht werd en ik zag ook dat Bella en Potter maar vooral *zij* er fanatiek in en uit sprongen.
Ze maakten het tot hun domein.
Hok dichtgemaakt, afgeleid met een berg hooi en ander voedsel maar sindsdien is het mis.
BD terroriseert de caven.

Rust is er alleen als mevrouw zit te dutten in het konijnendeel (achterin) van de ren. Maar wanneer een cavia daar rondstruint (was tot zij kwam heel normaal) sprint ze er achteraan en ze is veel sneller en ze sluit de cavia in en iedereen raakt in paniek en de caaf vlucht in een hok en BD er achteraan.

Ik zoek op internet.
En vind verklaringen. Zoals dat dit konijn kan schrikken van de nieuwe situatie (ruime ren, nieuwe geluiden). En wellicht heeft ze een jeugdtrauma.
Misschien, denk ik, mbt het eten.
Dus probeer ik haar apart te voeren. Wat het probleem even lijkt op te lossen maar dan kijkt ze over haar schouder en ziet de caven en daar gaat ze weer.
Ook jaagt ze Gerda in een hol en duikt er achterna.

Ik probeer te bedenken wat mijn mogelijkheden zijn.

* het aanzien en hopen dat ze met elkaar een modus vinden
* de ren in twee delen splitsen maar zo is het leven hier niet bedoeld
* het konijn terugbrengen wegens ‘onhandelbaar’ en ‘territoriaal’ en ‘dominant’

Bij invallende duisternis zie ik BD vanaf de waterkant richting cavenhokken lopen.
Gelukkig – ze keert om.
Ze weet het niet maar ze is maar een paar meppen verwijderd van optie drie.

Diep duiken in de psyche van Potter en Bella Donna kan ik niet. Wat me vooral opvalt: overdag hebben ze weinig interactie. Wél als het net licht is (dat holt en doet maar). En wanneer het duister valt begint het grote loeren (door mij weer beloerd vanuit het slaapkamerraam = vér weg, dit als verklaring voor de geringe kwaliteit van de foto’s).

Daarna gebeurt er van alles. Elkaar besnuffelen, naast elkaar zitten, tegen elkaar aanduwen en zelfs: Bella Donna die Potter verleidt tot een standje-69.

Waarna het licht uitgaat en de rest laat ik over aan ieders fantasie incl. de mijne.

Gisteren eind van de middag: Potter vliegt Bella Donna aan.
Even, kort.
Volstrekt normaal bij konijnen die bezig zijn verliefd te worden. Zolang het geen matpartij is: niks aan het handje, gewoon zo laten, gaat vanzelf over, moeten ze even doorheen.
Alleen: het hoost. En Bella Donna blijft buiten zitten.

Ik bel R. en we bedenken: ik omwikkel een reismandje met vuilniszak en zet dat in de ren.
Bella hopt er even in en weer uit. Ze hopt ook in het losse mini-huisje en markeert de ingang van het tweede cavenhok maar dat is het. Wanneer het duister valt zit ze nog steeds buiten en wordt nat.

Zodat ik nauwelijks slaap, denkend: morgen ligt daar een doorweekt hartstikke dood konijn.

Om half zeven wordt het licht en kijk ik naar buiten: Bella Donna rent rond!
Ik breng eten, ze komt aanhollen, eet met graagte.
Waarna de rest van de dag ze zich verheugt over het leven.

Ze rent in haar eentje, werpt (konijnendans!) het kontje omhoog.
Ze laat zich achtervolgen door Potter en wanneer die het opgeeft draait ze om en omcirkelt hem. Ze biedt hem haar hoofdje aan om te likken. Ze gaat met haar charmante kontje voor hem zitten. Ze trekt een sprintje en wanneer hij *niet* volgt keert ze om en zoekt hem op.
Ze snuffelt aan Agnes die in de ren naar wormpjes zoekt en krijgt een pik op haar neus (au!).

Ze eet boerenkool met Gerda. Ze duikt een paar keer in het konijnenhok. Eerst wanneer dat leeg is. Dan wanneer Potter erin zit. Snel naar binnen, snel langs hem heen, snel er weer uit.

Ik geef hapjes, ik maak een paar foto’s.
Maar vooral zit ik van achter mijn bureau met de verrekijker (8×42) te loeren naar hoe een liefde ontluikt en hoe Bella mijn dikkige Pottertje probeert te verleiden tot -jawel- seks.
(btw: ze is geen maagd meer is ons verteld)

Daar is ze

ze ontdekt haar nieuwe hok

en haar nieuwe man

en eerst heb je twee leuke konijnen apart

en dan heb je twee leuke konijnen  sámen

Sammie heeft jeuk zodat ik bij de dierenarts tabletjes heb opgepikt (ik rij die route tegenwoordig wel erg vaak) en meteen het reismandje heb opgehaald waarin ik Tjibbe donderdag had afgegeven.

Gisteren had ik de Knaagdierenopvang al gemaild om het slechte nieuws te vertellen en om te vragen of ze een konijntje hadden dat veel ruimte nodig had en dat het ‘verdiende’.
Die hebben ze. Maar die hebben geen wintervacht.

R. en ik mogen komen kijken en misschien komt er 1 dezer dagen nog 1 binnen die geschikt is.

De dierenarts zegt dat het slecht gaat en dat Tjibbe moet inslapen.

Ik praat mezelf aan dat er nu een ander konijn een leuk leven krijgt (omdat Potter immers niet alleen kan blijven aangezien een alleen-konijn een verdrietig konijn is) en dat het leven moet dóórgaan en nog zo wat.

Ze is hier pas anderhalf jaar – niet eens. En toen ze kwam was ze pas vier maanden.

Steeds vaker denk ik wat ik al een dag probeer te verdringen: het is mijn schuld. Ik heb niet goed genoeg opgelet.

Gisteravond: Tjibbe komt niet aanhollen om te eten. Maar dat gebeurt wel vaker.
Vanochtend: Tjibbe zit in elkaar gedoken. Ik aarzel geen moment, stop haar in een mandje (ze laat zich makkelijk pakken = slecht teken) en breng haar naar de dierenarts.
Het is buiten spreekuurtijd maar ze wordt aangenomen en ik word twee uur later teruggebeld.

Tjibbe heeft een longontsteking. Dat is ernstig. En ze voelt zich klote.
Dus heeft ze een oppepper gekregen en antibiotica. Misschien wordt ze beter. Misschien niet.

De dierenarts wil haar graag hóuden. Voor: in de gaten.
Tot zaterdagochtend. Hij belt me als ze dood gaat/is.
Als ze niet dood gaat, zal werkster E. (die eerder caaf Kopan antibiotica gaf) haar nog een week verzorgen.

Alles is geregeld. Nu ga ik mezelf afleiden.
Eerst maar eens een stukje maken over brommers die vies zijn (voor Fanlog).