Gekiekt een dag nadat de knuffel zich ontpopte als potentieel moordwapen.

R. en ik zijn met de vier konijntjes naar de dierenarts geweest voor de jaarlijkse check-up en hun prikken.

De dierenarts was heel tevreden over ze. Ze zijn in prima conditie.

Met R. gaat het even wat minder.

Zaterdag zei dierenarts Martin dat ik vandaag mocht bellen of caaf Nina morgen mocht worden gehaald en vrijgelaten.

Ik bel. En nu zegt assistente Evelien na overleg met dierenarts Theo dat volgens de bijsluiter de test na twaalf dagen nog positief kan uitslaan dus moet ze nog opgesloten blijven.
Klinkt verstandig.

En gelukkig heeft Nina R. niet begrepen toen die haar woensdag beloofde dat na drie nachtjes en dagjes slapen ze haar vriendinnen en geholpen vriend weer zou zien en lekker sprintjes zou kunnen trekken in de vrije natuur.

R. vond de wedstrijd van gisteren te treurig.
Ben ik eigenlijk wel met hem eens.

Daarom een vrolijker variant erop.

Noem de namen van acht konijnen die ik heb of gehád heb.

De winnaar krijgt een klein prijsje.

Noem de namen van vijf konijnen die de laatste jaren in de tuin van Zuideinde 17 zijn overleden.

Prijs: erg leuk klein kadootje.

De eerste die me de namen van deze beeldschone caven kan noemen krijgt een leuk klein prijsje.

Foto: R.

Intussen mis ik haar dus. Nina.
Tien dagen werd ik gek van die caaf op tafel.
Eerst bang voor me. Toen me manipulerend tot hapjes geven.

Vanmiddag reesten R. en ik door het huis voor de allernoodzakelijkste dingen (hooi en ander eten enzo) en toen ik om precies 4 uur (=R1J) thuis kwam was achtergelaten kooi schoon maken niet prioriteit 1.

Ik weet nu dat Nina niet meer in de kamer zit. Maar ik denk nog steeds dat ze er zit.
En ik weet dat ze niks ontleende aan mij als aanwezigheid maar R. heeft haar op zolder staan.
Zodat ik nu denk dat ze misschien toch eenzaam wordt.
Hoewel ik niet de indruk had dat ze het erg leuk vond dat ik rond liep.

Raar hoor.
Negen caven in de achtertuin = vrolijke bende.
1 caafje ziek is plekje in m´n hart en bezorgdheid enzo.

R, en ik gaan met caaf Nina naar de dierenarts.
Ik weet zeker dat het kale plekje kleiner is geworden. Ik denk dus: nog 1 prik en over een uur zit ze weer bij de andere caven. Niet.

Een blond meisje, niet ouder dan Britney Spears, stelt zich voor als (naam niet verstaan), dierenarts. Ze werkt er 1 dag per week en wat is er aan de hand.
Nou zeg, denk ik: dit is een vervolgconsult. Had ze dat niet even kunnen nakijken.
Ik leg uit: caaf heeft mijt maar is kweek gemaakt voor schimmel maar het gaat goed.
Assistente tikt in de computer. Overhandigt bakje aan arts.
"Kijk maar," zegt die tegen mij. En ik zie een verkleuring en iets wits.
"Wat betekent dat?" zeg ik (ja, got – hoe moet *ik* dat weten??).
Schimmel. Shit. En nu?

Dát moet ze ´boven´ opzoeken. Zij weg. Vijf minuten later zij weer terug met handboek.
Caaf moet zes weken behandeld. Iets inslikken. Elke dag 1x.
En de andere cavia´s kunnen het ook krijgen maar misschien ook niet.
Ik rijd R. met caaf naar Amsterdam (aangezien ik de kracht niet heb een spartelend stukje spier van 1 kilo elke dag medicijn toe te dienen). Ik ben precies vier uur (begin Radio 1 Journaal) thuis.

Ik zit dit te tikken en word steeds bozer.
Want zei de échte dierenarts vorige keer niet dat als het schimmel was álle caafjes in bad moesten én medicijn krijgen. Waarom zegt zij dat niet.
En wat deed ze achteloos over nóg zes weken een buitencaaf in een kooi opsluiten.
Ze snapte niet eens dat het diertje zich dan klote voelt.

Muts. K*twijf (en het sterretje niet uit kiesheid maar om rare zoekerds weg te houden).
En k*t echte dierenartsen dat ze me hiermee op(af)schepen.

Negen dagen zit Nina nu in een kooi op tafel.
Zo kennen we elkaar niet.
En eerst dook ze weg en als ik vriendelijk tot haar sprak dreigde ze in caventaal (die ik eerst niet verstond maar na googlen wel).

Na een paar dagen kreeg ze onder de knie om mij (schuldig) te verlokken tot lekkere hapjes.
Die ik verstrekte. De een na de andere.

Gisteren zat ze opeens op het platootje boven.
Voor het eerst.
Waarvoor ik haar beloonde met andijvie.
Omdat ze meer deed dan weggedoken zitten en bedelen.

Zodat ze vandaag de hele dag daar zit en bedelt.
Ik kan er niet meer tegen en zit dus vanaf half negen al boven.

Morgen gaat ze naar buiten.
Of de dokter haar beter verklaart of niet.
Ik trek het niet meer.

R. en ik bestelden voor Tjibbe en Potter een mooi huis.
Speciaal op maat gemaakt met twee kamers en een zij-ingang.
Tjibbe ging er wonen, Potter verkoos om onduidelijke redenen het allerkleinste caviahuisje en daar weer het kleinste kamertje van.

Tot een paar dagen geleden.
Tjibbe is bij Potter ingetrokken.
Samen in een woning ter grootte van een schoenendoos.
Af en toe likt ze verzaligd zijn hoofdje.

Het heeft even geduurd maar nu zijn ze in luv.

Intussen probeer ik Nina het leven in een kooi op tafel zo aangenaam mogelijk te maken.
Omdat ik niet weet wat ik beter kan doen geef ik haar lekkere hapjes.
Kleine porties. Met regelmaat.
Ze pakt ze aan, sleept ze naar haar verstophol en eet ze op.
Dat zal dus wel ok zijn.

Ook praat ik met haar. En soms duikt ze dan meteen weg.
Soms ook kijkt ze me aan en doet iets raars met haar tanden. Ze schuift ermee.
Klappert?

Gegoogled.
"We kunnen ondermeer de volgende geluiden onderscheiden: Fluiten: de cavia aandacht wil of krakende plastic zakjes hoort die hij associeert met eten, zal hij hard gaan piepen ook wel fluiten genoemd
Klappertanden: het dreigsignaal: als de cavia kwaad is, gaat hij klappertanden."

Juist, ja.
Die teksten van "lief klein caafje" met een pep talk erop volgend kan ik wel achterwege laten dus.