Nina, voor wie het niet meer helder voor de geest staat, is een zeer ondernemend klein caafje (= ook voor een caafje klein) dat door mariette werd aangeduid als ´pleeborstel´.
Sinds ruim een dag is ze weggerukt uit haar groep.

Die ik vanachter mijn bureau in de ren lekker zie ronddollen.
Op bezoek bij konijn, klauterend door de kelder ónder de woning van konijn, kijkend hier, snuffend daar.
Bezig, bezig, bezig.
En als ik ze zo doende zie denk ik: zelfs deze relatief grote kooi is nada NIKS voor een caaf die zich wil vertreden.

Nina wil zich niet vertreden. Ze is bang. Ze is meestal verstopt in de verstophoek.
Ze leeft nog wel merk ik als ik elders in de kooi een blad andijvie of witlof neerleg.
Dat verdwijnt.
En 1x tref ik haar ook in het hooi.

R. zegt: Nina weet niet hoe lang een week duurt.
Klopt.
Maar ik weet het wel en Nina ervaart in elk geval het gevoel van ´heel lang´ (alleen).

Nina heeft mijt (´een´ mijt? – straks even googlen).
Denkt de dokter.
Maar het kán ook schimmel zijn. En in dat geval moeten alle negen cavia´s behandeld.
In bad en medicijnen.

De dokter wou op de gok behandelen voor mijt maar als ik dat wou kon hij ook een kweekje maken om schimmel uit te sluiten. Dat wou ik.
Niet wetend dat er dan 6x haar en huid uit die arme steeds harder krijsende Nina moest worden getrokken.

Daarna kreeg ze een injectie en krijste ze nóg harder.
Die spuit moet over tien dagen wéér.

Intussen moet ze afgezonderd van de andere cavia´s. En ik dacht nog even: bij de andere konijnen dan? Maar ook liever niet.
In een kooi op tafel.

Mijn kooi staat bij R. in Amsterdam.
Bij Ranzijn een nieuwe kooi gekocht. Niet erg groot maar met een leuk plateautje en een trapje en een verstopplek.
Exact zo duur als de dierenarts: € 44,95.

Thuis alles in elkaar gezet, flesje eraan gehangen, Nina in de kooi.
De verstopplek blijkt een schot in de roos.
Over de rest kunnen Nina en ik nog niet veel zeggen.

Er is weer iets met een cavia.
Ze heeft een wondje. Op haar neus. Een raar vlekje/plekje.
Eerst dacht ik: ze heeft geknokt om een blad andijvie en een haal gehad.
Wel goed opletten.
Gisteren viel me op dat het plekje steeds groter werd.
Ik nam een (onscherpe) foto en toen ik die wat vergrootte kreeg ik het helemaal benauwd.

Vanochtend de dierenarts gebeld voor een afspraak om half twee.
Ik beschrijf wat er is. De assistente herhaalt: "cavia met plekje" en schrijft iets op.
"Ze heet Nina" zeg ik.
Maar een naam is niet nodig.
"Cavia met plekje is genoeg".
Nou, zeg 🙁

 

�

Ik kreeg Ginny samen met Ignaz en ze waren al gekoppeld en vonden mekaar leuk.
Toen ging Ignaz dood.

Dinsdag haalde ik (voor een konijn ´oude´ nl 5 jaar) Bugs en Ginny trapte/wipte ´m ongeveer in mekaar maar later op de dag draaide het bij.

Dit weekend.
Ginny die toen Ignaz dood was ook mij niet meer moest (wou niet geaaid) komt weer aanhollen voor aaien.
Bugs die mij eerst doodeng vond komt nu ook aanhollen voor aaien.

Ginny en Bugs zitten tegen elkaar in het hok en buiten het hok.
En rennen achter elkaar aan.
Ginny achter Bugs (en dan neusjes ruiken en daarna lijfje duwen) en dan Bugs achter Ginny (zelfde maar ook af en toe een wat onhandige poging tot ´wip´).

Dit zou ´spelen´ kunnen zijn.
Het ziet er in elk geval leuk uit.

R. en ik halen Bugs (Bunny) op bij de Opvang in Heiloo en een aardige vrouw die ik nog niet ken bezweert me dat het *niet* mijn schuld is dat Ignaz dood is maar dat zoiets altijd kan gebeuren en dat hij 1 maand een fantastisch leven heeft gehad – en hoeveel konijnen hebben dat?

We gaan naar Bugs, ik teken dat ik goed voor ´m ga zorgen en vul in dat ik 25 Euro ga doneren maar dat mag niet na alle ´pech´ die ik heb gehad. Wat lief.

R. en ik zetten Bugs bij Ginny en die vindt ´m heel interessant en wipt op ´m en nog eens en nog eens en nog eens (tel er nog maar een hoop bij) en Bugs verstopt zich in een hoek maar lieve, zachtmoedige en de laatste dagen zo treurige Ginny is niet te houden.
En zelfs als ze even uitrust blijft Bugs als een hoopje natte ellende zitten en dat ziet er niet goed uit.

R. zegt: binnen halen.
Ik zeg: maar wanneer dan weer buiten? Het weer blijft klote en bovendien hebben we geen binnenhok.
Zodat we Bugs die zich zoet laat oppakken in een in de ren gezet hok duwen, dat hok barricaderen en hopen op betere tijden.

Eind middag verwijder ik de barricade. En het neemt nog wat tijd maar dan gaat Bugs toch de ren onderzoeken en springt ook in de toekomstige echtelijke woning en ze eten allebei en ze ruiken aan elkaars neusje en Ginny valt haar nieuwe geliefde *niet* meer aan.
Eind goed etc.

De knoop is voorzichtig ontward: er komt een nieuw konijn.
Omdat ik bang was dat de Opvang door de telefoon MOORDENAAR naar mij zou roepen heeft R. eerst opgebeld.
Er is 1 ´klaar´ konijn en 1 die over tien dagen gereed is.
Klaar konijn is al 5 jaar, bijna-klaar konijn is acht maanden.

R. vindt 5 jaar oud. Ik ook. Maar Ignaz en Leentje waren allebei jong en gingen óók dood dus jong zijn biedt geen garantie.
En Ginny zit zó zielig in een hoekje ongelukkig te zijn dat het hoe eerder hoe beter is.

Dus toen ook zelf de Opvang gebeld en afgesproken dat we Bugs morgen komen halen.
Hierbij de (beroerde) foto en de beschrijving van de Opvang-site.

Naam: Bugs
Ras: Voskonijn
Reden van afstand: geen tijd meer

Bugs is lief, maar een beetje verlegen.
De eigenaar heeft niet voldoende tijd om Bugs de aandacht te geven die hij verdient. Dus is er besloten Bugs bij ons te brengen.
We zoeken voor Bugs een baasje die veel tijd en aandacht aan hem kan besteden.
Dat heeft die lieve Bugs echt nodig.

27 dagen heeft het geduurd en gisteren wisten R. en ik het nog zeker: Potter wordt dinsdag weggehaald bij Tjibbe die toch niet echt van hem houdt en hij mag zijn geluk gaan zoeken bij Ginny.

Vanochtend sta ik nog met N. te aarzelen: zal ik wel, zal ik niet.
Want misschien kunnen konijnen ook wel Echte Liefde ervaren zonder dat ze per se kléf met elkaar zijn.
Ik bedoel: je hebt ook mensen die in een relatie meer maatjes zijn dan dat ze nou de hele dag met elkaar zitten te klooien.
En wie ben ik dan om te zeggen: dat soort liefde is niet goed genoeg, jullie gaan weer uit elkaar.

Maar nu, opeens, ze dóen het.
Niet wippen (dat hoeft immers niet per se Liefde te zijn) maar tegen elkaar aan zitten en om en om elkaars beeldschone hoofdje likken.
Klef. Heel erg klef.

Tjib moest eens weten hoe ze door het oog van de naald is gekropen.

Nu ik toch bezig ben: het konijnenprobleem.

Ginny kwam hier met Ignaz, speciaal voor mij gekoppeld in de Opvang en dolblij met elkaar en met ´hier´ .
Een maand lang tot Ignaz dood ging.
Nu zit Ginny alleen en konijn alleen is ongelukkig en als ik dat al niet theoretisch wist straalt Ginny het wel uit. Ze zit in een hokje of naast een hokje, ze eet – zo´n beetje.
Ze rent niet rond, ze graaft niet. Het leven, vindt Ginny, zuigt (en gelijk heeft ze).

In de achterren zitten Tjibbe en Potter en een hoop caven.
Pas sinds kort zit Potter bij Tjibbe in het hok. Af en toe. Vaak zie ik hem opduiken uit het kleine cavenhok.
Zodat ik dacht: als ik Potter nu eens bij Ginny zette. Want close zijn Potter en Tjibbe toch niet.
En sowieso: Tjib was ook niet close met Potters voorganger Leentje.

Vandaag denk ik weer: Tjib en Potter zijn wel niet close maar ze trekken wel samen op.
Zo´n beetje. En wie ben ik om te oordelen dat dit geen Echte Liefde is en dat Tjibbe dus weer alleen moet zijn en Potter het na vier weken nerveus wennen weer met een andere dame moet proberen.

Het echte probleem is dus: ik durf na zoveel dode konijnen niet nog een keer de verantwoordelijkheid voor een nieuw konijn te nemen.
Er zijn zelfs dagen dat ik denk: laat ik Ginny ook maar dood vinden dan heeft dit probleem zichzelf opgelost.

Er zijn wel eens dieren geweest waarmee ik niet direct naar de dierenarts ben gehold zodra ze wat bleek zagen.
Met Ignaz wel.

Donderdag at hij niet, vrijdagochtend zat ik bij de dierenarts.
Zaterdagochtend weer. Toen leefde hij op.
Ik gaf hem elke dag zijn druppels.

Gisteren ging het weer minder.
Maar een blad andijvie at hij wel.
Zijn keutels waren goed. Hij plaste.
Het liefst zat hij in zijn hok maar wie niet met die wind.

Vanochtend: dood.
Ik zit het Radio 1 Journaal uit.
Ik bel E. af die om tien uur zou komen helpen met het geven van de druppels.
Ik stort in.

Het konijn heeft gegeten.
Het is even uit het hok gesprongen, at wat voer (waaruit zijn vriendin de lekkerste hapjes al had gehaald).

Dus hol ik naar buiten, doe er nieuw voer bij plus andijvie plus wortel.
Voer wil hij wel, wortel niet, andijvie wel maar die trekt Ginny ´m uit ´n mond.
Ik laat het maar zo.
Interactie is goed. En mij vindt hij na 2x naar de dierenarts en vanochtend samen met N. spul in ´n mondje spuiten even niet zo lief dus dring ik me zo min mogelijk op.

Dan nog een klein hapje hooi en wég is weer Ignaz.

Ik ben blij.
Maar voor blij-blij-blij is het nog te vroeg.
Een zwaluw enzo.

Vanochtend weer met Ignaz naar de dierenarts geweest.
Aangezien hij nog steeds niet at.
Hij heeft vocht en pijnstiller enzo gekregen.
Want waarschijnlijk eet hij niet omdat hij buikpijn heeft omdat hij verstopt zit.

Ik reken  € 23,50 af en doe hem terug in het mandje. Waar hij meteen eet van het hooi dat ik er voor hem had ingelegd.
"Kijk, kijk!" roep ik tegen dierenarts Martin en assistente Jet.
"Hij eet!!"

Buiten mezelf van vreugde rijd ik met Ignaz terug naar huis, zet hem in de ren en zie hoe hij ook dáár direct hooi eet.
Ik ga naar de Plusmarkt en koop Olvarit wortel en een blik ananas (allebei voor het konijn).

Weer thuis zie ik Ignaz niet meer. Die ligt in het hok.
En meteen maak ik me weer zorgen.
Terwijl hij natuurlijk ook gewoon móe kan zijn.
Van buikpijn en slecht slapen en de stress van de auto en de dokter.

Zoals ik dat nu de eerste euforie over is zelf ook ben.

(links Ginny, rechts Ignaz)

Twee weken is Potter nu hier.
Twee weken waarin Tjibbe hem 1x in mekaar heeft geslagen, een aantal keren dreigend naar hem heeft gekeken en hem daarna links heeft laten liggen.

Vanochtend zie ik ze opeens dicht tegen mekaar, flank aan flank, eten.
Dat is nieuw.
´Normaal´ is op 10 cm afstand tegenóver elkaar.

Zojuist: ik ga wat extra hooi brengen en wil ook wat in de hokken leggen voor als het weer gaat regenen.
En jawel, eindelijk.
Dicht tegen elkaar in het konijnenhok kijken ze me verstoord aan: Tjip en Pottertje.

Soms duurt het even: ware liefde.