Gisteren duurt het erg lang voor ik de konijnen in de ren naast het huis zie.
In theorie kunnen ze in hun hol zitten.
Maar ik vrees dat ze weer een uitgang naar de -dichtbegroeide- voortuin hebben gegraven.

Wanneer ik vanochtend het hok van de kippen open zie ik Coco naast de ren zitten op het pad.
Ze laat zich makkelijk pakken en ik til haar in de ren.
Dat is één.

Even later zie ik Oscar in de voortuin.
Hij hopt braaf de tuin in wanneer ik het hek voor hem open.
Het duurt een half uur maar dan zit hij tegen de ren aan en grijp ik hem.
Ik spreek kalmerend, ik houd hem koesterend tegen me aan en Oscar doet of hij zich moet verzetten tegen een serial killer en laat mij gehavend achter.
 
Even later is Coco er opnieuw uit en Oscar ook.
Ik weet het nu ook niet meer.
Het enige dat ik kan doen is hopen dat ze niet de straat op gaan.
 

Alweer jaren geleden timmerde R. dit konijnenhok in elkaar.
Oscar en Coco zaten er nooit in.
Ook niet in het andere hokje dat elders in de ren staat.

Net zie ik Oscar in de deuropening.
Ik haal mijn camera en tref dit aan:
Coco in de deuropening en Oscar in de kelder.

Lief, hè?
Oscar en Coco in de eigen ren.

Zaterdagochtend zat Coco er opeens buiten.
Ik dácht dat ze zich ergens tussendoor had gewurmd maar kon geen gat vinden.

Nu blijkt dat beide konijnen al dagenlang vrolijk heen en weer zijn gegaan tussen de ren en de voortuin.
Waarheen ze een uitgang hadden gegraven.

Gisteren is die uitgang afgedekt.
En op een paar plekjes ernaast heb ik ook tegels gelegd.
Denkend dat ze zouden uitwijken naar een zijkant.
Maar stel dat ze vérder graven? Ik kan niet de hele voortuin bedekken met tegels.

De enige oplossing is hun gang in de ren dichten.
Alleen is die érg breed.
Nl. de volle breedte én lengte van hun hok.
En ben ik al te slap (letterlijk, kwa kracht) om dat hok te kunnen tillen.

Dit is zo’n zeldzaam moment waarop ik denk dat het hebben van een man wel handig zou zijn.
Een sterke.

Gistermorgen geef ik om een uur of kwart over zeven de dieren in de tuin eten.
Weer binnen zie ik áchter de ren naast het huis een zwart konijn.
Ik kan (wil) het zo niet geloven dat ik denk: niet in paniek raken, héb ik wel een zwart konijn?
Dat kan zijn ontsnapt.

Dat heb ik.
Coco.
Het hoort *in* die ren.

Ik hol weer naar buiten: geen konijn achter de ren.
Ook niet ernaast.
Maar wél (o got) op het pad naast de voortuin dus onder het hekje door gekropen.
En nu twee meter van de straat.
Waar ze heerlijk zit te peuzelen van gras dat ze nog niet wil *bekijken* wanneer ik het vanaf diezelfde plek vers voor haar pluk.

Ik open het hekje, ik loop naar Coco toe, ik doe zeer veel schietgebedjes.
Ik grijp het konijn.
Dat wild spartelt maar dat ik in de eigen ren terug kan zetten.

Sindsdien heb ik al een paar keer de afrastering geïnspecteerd en nergens een plek gezien waar je er als konijn doorheen of onderdoor kunt.
En al vele malen bezorgd in de ren gekeken of Coco daar nog wel zit.
Tot nu toe: ja.

De cavia’s hebben weer luizen.
In elk geval vier van de zes.
De andere twee mogelijk ook maar die kregen E. en ik vanmiddag niet te pakken.
Had ook weinig zin gehad want de dierenarts had maar drie luizendodende pipetjes.

Erger is dat Gewoon Caaf ook nog plakpoep in haar vachtje had hangen en dat na wegknippen en een badje bleek dat ze een wondje heeft bij de anus.
Ze moet nu op zachte handdoek zitten en 2x per dag antibiotica slikken en en 3x per dag gezalfd.

Ik stel me in op een gecompliceerd schema om with a little help from my friends e.a. de behandeling te voltooien.
Maar E. biedt aan Gewoon Caaf met kooi en al mee te nemen en te verzorgen wat ik graag accepteer.

Intussen krijg ik het er bij de dierenartsen niet ingeramd dat misschien niet *al* mijn caven een naam hebben, maar sommige wél.
Zodat ik net als zes weken geleden toen Joep daar was ivm een beschadigd oogje nogmaals zeg dat hij Joep heet en de dierenarts (een andere) weer zegt “uw cavia’s hebben geen namen” en ik zeg dat Joep wel degelijk Joep heet en dat Gewoon Caaf niet ‘cavia’ heet maar Gewoon Caaf met hoofdletters.
Zijn conclusie: uw cavia’s hebben dus geen namen.

Ik geef het op.

Thomas is dolblij met zijn Polly.
Hij heeft nog nooit zo’n leuke vriendin gehad.
Zelfs met Pluisje (ook een lieverd) was het de eerste dagen wel eens matten.
Ik zag het niet voor mijn ogen gebeuren, maar ik zag wel plukken haar.

Tussen Thomas en Polly is het direct lovediedovedie.
Eerst geeft Thomas geen sjoege maar binnen een halve dag heeft zij hem overgehaald om haar maatje te worden.
Nu zitten ze veel samen.

Af en toe likt hij haar kopje.
Als hij niet bezig is de lekkere hapjes van de caafjes te jatten.

 

R. en ik gingen met Thomas naar de Opvang in Heiloo waar ze Polly van een ándere Opvang hadden gehaald omdat ze wisten dat ik een nieuwe liefde voor Thomas zocht.

We mochten kiezen uit Franca en Polly.
Anja van de Opvang zei dat haar gevoel zei: Polly.
Dus gingen we koppelen.
Nou ja, we zetten de konijnen bij elkaar.
Waarna Thomas in een hoek kroop en Polly alle kanten van het rennetje onderzocht en ook haar toekomstige geliefde.

Aangezien het geen matten werd, namen we Polly mee en lieten ze in de ren los.
Waar de konijntjes elk hun eigen ding gingen doen.

Thomas installeerde zich onder het hok dat was bedoeld als de echtelijke woning van de konijnen.
Polly inspecteerde de ren, probeerde het ene huis en het andere huis en bekeek de caafjes.

Hierna ging ze slapen in een hok dat de laatste tijd door Thomas en Pluis samen tot echtelijke woning was gemáákt: 1 van de caviahokken.
Later was het af en toe buurten bij Thomas die onwrikbaar onder het officiële echtelijke woning hok bleef zitten.

Tot het etenstijd is.
Ik maak twee grote bakken eten.
En één wat kleinere.
Voor het geval één van de konijnen alleen wil eten.

Thomas zit dan nog steeds onder dat hok.
Polly zit er achter.
Ik zet de kleine bak bij de konijnen neer.
Polly tast toe.
Thomas aarzelt.
En tast dan óók toe.
Hoofdje tegen hoofdje.

Dit gaat helemaal goed komen.

Gisteren Joep opgehaald in Amsterdam en hem ter controle naar de dierenarts gebracht.
Die zag een wit puntje in zijn beschadigde oogje en dacht eerst dat er dus vérder moest worden gezalfd.
Gelukkig bleek na het groen spul in het oogje van Joep wrijven dat het puntje een litteken was zodat de kleine caaf genezen werd verklaard.

Weer thuis moest hij eerst de ren verkennen. Daarna wou hij eten.
Ik dénk dat hij blij is terug te zijn.
Zijn vriendinnen zijn in elk geval blij met hém.

Pluis was gisteren wat hangerig, at nog wel een beetje maar niet van harte.

Vanochtend kwam ze wéér niet aanhollen dus direct de dierenarts gebeld.
Die voelde iets dat een tumor kon zijn.
Röntgenfoto’s gemaakt.
Daaruit bleek dat het een tumor aan de blaas was met uitzaaiingen naar de beide longen.
Niets aan te doen.

Laten inslapen.
En gejankt.

Op de foto links Thomas, rechts Pluis.

Een paar dagen zie ik in Joeps rechteroogje een soort dikke traan.
Mogelijk een ontsteking.
Denk ik.

Donderdag bel ik de dierenarts en maak een afspraak voor vandaag.
Gisteren is de traan weg maar denk ik nog wel een oneffenheid te zien.
Zodat ik de afspraak laat doorgaan, vanochtend samen met L. de caaf vang (ging érg vlot, we zijn er nu echt goed in) en die toon aan een mooie blonde dokter in Alkmaar.

Ik laat haar op mijn camera de foto zien die ik donderdag van Joeps oogje heb genomen.
Ze zegt dat ze dat handig vindt.
Intussen ziet Joeps oogje er perfect uit.
Niks oneffenheden.

Ik wil Joep alweer inpakken maar de dokter doet een druppel in zijn oogje en het wordt groen en dús is het oogje een beetje beschadigd. Waarschijnlijk heeft een collega-caaf er een nageltje ingehaakt.
Joeps oogje moet worden gezalfd.
2-3 x per dag.
En over tien dagen moet de caaf terugkomen voor nacontrole.

Ik krijg een zalfje en trek vast mijn pinpas.
Terwijl door mijn hoofd gaat: misschien overdreven als het niet meer dan bv € 20 kost.
Het blijkt *niet* overdreven want consult en zalfje = € 45,10.

Een slimme meid die op haar toekomst is voorbereid wordt dierenarts.

Welkom terug! zeggen de anderen.

Toen bleek ook Beverly luizen te hebben.
E. zag het bij het schoonmaken van de hokken.
En deed haar in bad.

 

Maandag krijgt spartelcaaf haar laatste medicijn van E.
Dus had ik bedacht dat L. dan de laatste keer op zondag hoeft te komen en dat ik Gewoon Caaf en Nicolien verder wel in mijn eentje zou behandelen.

Vanochtend oefen ik met L. standby voor het geval ik mezelf heb overschat.
Spartelcaaf doen we samen.
Dan vis ik Nicolien uit het andere hok, aai haar kalmerend en probeer het pipetje in haar mondje te duwen.
Nicolien vertikt het dus die geef ik door aan L. om samen te doen.

Gewoon Caaf dan.
De liefste, de makste en bovendien erg licht en niet sterk.
Op schoot gezet. Aaien. Pipetje in het mondje.
Waarop Gewoon Caaf omhoog springt en me aanvliegt.
Echt. Was geen verbeelding.
L. zag het ook.

Ze raakt me niet maar het idee dat deze (relatief) tamme caaf dit in zich heeft …
We besluiten het verder toch maar samen te doen.

Gewoon Caaf bekijk ik nu met heel andere ogen.

Vanochtend met L. Nicolien gevangen.
Eerst even opjagen waarbij L. het gouden idee had het open vangmandje voor de caaf te houden, duwtje tegen het kontje en hebbes!

Ik heb dan al wasmachine en droger ontruimd zodat Nicolien daar drie weken terecht kan.

Ook besloten om Gewoon Caaf en Black Madonna uit elkaar te halen en Gewoon Caaf onder te brengen bij Nicolien.
Omdat ik denk dat die beter ‘klikken’ voor zover je dat ooit bij cavia’s weet.

Maar Madonna deed naar tegen Gewoon Caaf (piepen en onder het doosje slaan – vermoed ik) terwijl Nicolien en Gewoon Caaf de hele dag knus samen verstopt zitten.
Gewoon Caaf is al wel wat tammer en durft te eten waar ik bij ben.
Maar geef Nicolien een paar dagen en die trekt ook wel bij.

Alleen Black Madonna – ze zit nu elf dagen in gevangenschap en is elke dag Drama Queen wanneer ze medicijn moet slikken.
Doodsbang, krijsen, trillen.
Wat ze niet kan helpen.
Maar voor de verzorger is dat óók niet leuk.

Elke dag caven medicijn toedienen – het is dat het móet, maar leuk is anders.

Ook elke dag bestudeer ik de andere caven, in de hoop dat het bij twee beschimmelde exemplaren blijft.
Helaas.

Zojuist vastgesteld dat ook Nicolien is besmet.
L. een mail gestuurd of ze morgenochtend wil helpen vangen en een grote kooi uit de schuur sjouwen.

Uitgerekend dat als het er nu écht niet meer worden, we op 21 december uit-behandeld zijn.
Nét voor kerst.