De kiezen van cavia Madonna stonden verkeerd.
Daarom at ze niet.
Ze zijn nu bijgevijld.
Zodat niets Madonna meer hoeft te verhinderen om gretig te eten.

Dat doet ze nog niet dus krijgt ze ‘eetlustopwekker’ en ook een beetje dwangvoer.
Wat ik er moeilijk in kreeg zodat ik hoop dat ze snel zelf weer gaat eten.
Geholpen ook door de aanwezigheid van Gewoon Caaf die lekker smikkelt.

Want Madonna woont nu óók in de bijkeuken en niet meer in de ren (in een kooi) omdat ik denk dat dat beter voor haar is.
Vanavond at ze iets.
En toen niet meer.
Maar misschien was dat omdat ze mij zag en ik ben eng.

Ik hoop nu vurig dat ze vannacht haar buikje rond eet en zo ja, dan kan ze morgen weer naar de ren.
Met een groot kruis met stabilo op haar rug zodat ik haar wel kan onderscheiden van de andere drie identieke Madonna’s.

Gewoon Caaf herstelt goed.
Black Madonna eet niet meer.

Eerst denk ik dat ze niet eet omdat ik in de buurt ben.
Dan denk ik dat ze niet eet omdat ze nu alleen zit en eenzaam is (ja! caven hebben ook gevoel).

Vanochtend haal ik alles uit de kast en probeer ik Madonna te verleiden met alles waarop ze anders aanvalt.
Ik hang een streng hop in haar kooi waar andere caven van de andere kant gretig aan knabbelen.
Zo hoop ik haar te bewegen tot ‘meedoen’.
Madonna kijkt toe.
Of misschien kijkt ze niet eens en zit ze alleen maar.

Ik bestudeer haar een half uur, steeds hopend op een wonder.
Er komt geen beweging in Madonna.
Ze zit ook, vind ik, wat ‘bol’.

Ik google ‘cavia zit bol’ en beland op een pagina die me 1 ding duidelijk maakt: deze cavia moet naar de dokter.
Ik bel de dierenarts en zeg dat ik voor vandaag nog een afspraak wil maken.
Er zijn slechts twee opties: half 5 en kwart over 6.

Half 5 dus maar.

Bij iemand van de Opvang shampoo gehaald om caaf te wassen.
Hulpaanbod afgeslagen, echt denkend: dat doe ik wel even in mijn eentje.

Gebruiksaanwijzing gelezen en geschrokken van hoe gevaarlijk spul het was dus L. gebeld om assistentie.
Hier wast L. het buikje van Gewoon Caaf.

Die dat niet leuk vond maar na de eerste schrik van het nat worden het tamelijk rustig onderging.
Over tien dagen moet het wéér.

En o ja- er is een goede kans dat ze het allemaal hebben/krijgen.

Vanavond onderzoeken L. en ik Gewoon Caaf.
We halen haar lange haartjes uit elkaar en zien een soort roos.
Even wachten.
De ‘roos’ beweegt.

Het zijn kleine witte streepjes.
Ongeveer een millimeter lang.
En ze bewegen!
Ziejewel!
Daar is geen schraapsel voor nodig!
Trut dierenartsassistente!
Dat had de dokter gewoon vandaag kunnen zien EN behandelen!

L. en ik overleggen.
Caaf met beestjes – moet die apart gezet?
Volgens ons wel.

Dus tillen we samen de ándere kooi van de zolder in de schuur en installeren die.

Ik google.
Ik denk dat caaf luizen heeft. En als ik het goed begrijp is dat makkelijk te verhelpen.
Had dus vanmiddag al gebeurd kunnen zijn.
Als de trut bij de dierenarts me had laten komen ipv wegens dat ‘schraapsel’ mij en vooral caaf twee dagen extra te laten lijden.

Met Coco gaat het beter.
Ze heeft pijnstiller en darmbevorderaar en infuus gehad en bovendien bleek ze haken aan de kiezen te hebben.
De dierenarts vermoedt dat die haken de reden waren voor minder eten en dat daardoor het probleem is ontstaan.
Ze zijn nu afgeslepen.

Vanochtend was ik ivm de caafjes toch bij de dierenarts en vroeg meteen: hoe is het met Coco.
De assistente liep naar achteren, kwam terug en toen ze niet stralend keek dacht ik: konijn dood.
Omdat me dat het laatste half jaar érg vaak is overkomen.

Maar ik heb sinds een week een andere dierenarts, gekozen juist omdat ze zo deskundig zijn mbt knagers (want: vaste dierenarts van de Opvang in Heiloo) en het gaat goed.
Er is in de nacht een hoop poep uit het konijn gekomen en ze hoeft niet meer gedwangvoerd, ze eet zelfstandig.

Ik weet niet wat ik hoor.
Ik ben er al zó aan gewend geraakt: konijn inleveren direct wanneer ik iets merk dat niet goed is, dierenarts die zegt dat ik er snel bij ben, dat het verder een fit konijn is dat vast zal herstellen en de volgende dag ‘wij snappen het ook niet maar het konijn is opeens dood’.

Alleen moet Coco nog een aantal dagen medicijnen toegediend krijgen.
Wat mij niet lukt.
Coco moet dus naar Roelof die pas vanavond weer op Schiphol landt.

Morgenochtend half tien kan ik Coco halen en dan naar R. brengen en als ze maandag nog steeds normaal eet en ook normaal poept.
Nadat ik samen met L. de caafjes hun drankjes heb gegeven.
En dan ’s avonds weer drankjes en zondag en maandag en tussendoor Coco halen (als het goed gaat) en dan komt R. dinsdag zodat we samen naar de dierenarts kunnen met Guus en ook weer tussendoor moeten de caafjes medicijn.

De logistieke problemen van een dierenvrouw.

Vanochtend willen twee caafjes niet eten.
Een van de Zwarte Madonna’s blijft in een hok zitten.
Wat het vangen makkelijker maakt want ik kan de deurtjes dicht doen en het deksel optillen en haar dan heel gemeen in een mandje doen.

De ander is een langharige caaf die ik ooit Esmeralda noemde maar die voor mij gewoon ‘caaf’ is.
Die zit onder 1 van de hokken en laat zich niet pakken.
Maar wel wanneer L. naast me staat met het mandje en ik de kleine gemeen knijpend onder het hok kan uittrekken.

De dierenarts vindt ‘gewoon caaf’ mager maar de temperatuur is goed en het kan alles zijn.
Wanneer Madonna zich door erin peuren met de temp zachte bruine ontlasting laat prijsgeven vermoedt de dierenarts dat ze iets verkeerds hebben gegeten (wat kán – het is een open ren, ik heb niet alle bladeren die erin vallen onder controle).

Aanpak: ze in een kooi in de ren bij hun vriendjes plaatsen.
Ivm zo min mogelijk stress.
En 2x per dag twee soorten medicijnen toedienen.

L. komt om zeven uur voor de 1e gemeenschappelijke behandeling.
Dan moeten we een rooster maken.
Voor minimaal vijf, mogelijk zeven dagen.
Op dagen waarop L. niet kan moet ik weer iemand anders proberen te regelen.

Intussen eten de zieke caafjes wel.
Maar dat is niet genoeg. Er moeten ook nog normale poepjes uitkomen.
Wat nog niet is gebeurd.

Coco is bij de dierenarts.
Hij denkt dat ze een verstopte blindedarm heeft.

Coco krijgt pijnstiller en iets dat de darmen op gang moet brengen en wordt gedwangvoerd.

Als er vandaag iets dramatisch verandert ten goede of ten slechte, word ik gebeld.
Anders hoor ik morgen om tien uur nader.

Dan denk ik dat ik alles onder controle heb met de dieren en dan wil Coco niet eten.

Anders dan anders komt ze niet aanhollen wanneer ik de schaal met eten aanreik.
Ik pluk in het veld aan de overkant paardebloembladeren en wederik en leg dat voor haar neer.
Coco gaat elders zitten.

Ik haal een pluk hooi en werp dat in haar richting.
Coco eet niet.

Er kan niets aan de hand zijn.
Maar een konijn dat niet eet is reden tot paniek omdat de darmen etc snel stoppen met werken en die krijg je niet zomaar weer aan de gang dus een niet-etend konijn moet rap richting dierenarts.
Zoals ik het laatste half jaar al vier keer deed met telkens een dood konijn als resultaat.

Ik sta een half uur te kijken.
Eerst in de tuin dan door het raam.
In Coco die nu achter 1 van de hokken zit komt geen beweging.

Ik probeer mezelf aan te praten: zal wel goed komen.
Ik denk al: hoe vang ik dat konijn in godsnaam morgenochtend als het dan nog steeds niet eet.

Ik ga een slecht-slapende nacht tegemoet.

Bloemen worden geacht te houden van mensen (nooit iets van gemerkt overigens) maar konijnen houden van konijnen.
Waarmee ik bedoel dat je ze altijd als koppeltje moet houden omdat ze anders verpieteren.

Een enkele keer haten konijnen elkaar on sight.
Wanneer het niet meteen matten is, is de kans 90% dat ze geleidelijk wennen.

Aan Oscar zie ik hoe dat per partner kan verschillen.
Met Otje lag hij binnen een dag cheek to cheek (en lijfje aan lijfje).

Met Snuffel was Oscar na een aanvankelijk wippartij wat terughoudend maar toen zij duidelijk op hém viel (en maar likken en flikflooien) ging hij al snel overstag.

Sinds een kleine week hebben Oscar en Coco toegang tot elkaar.
Er wordt niet gevochten.
Af en toe wordt er aan elkaar geroken.
En ze eten samen.

Maar meestal zitten ze op afstand te zitten.

Dit sluit niet uit dat ze over een maand hartstikke klef zullen zijn.
Alles is mogelijk.
Maar het zijn dus individu-tjes, konijnen.
Dat maakt ze zo leuk.

Eerst een waarschuwing voor wie hier belandt op zoek naar ‘hoe koppel ik konijnen’: wat ik heb gedaan had ook héél erg mis kunnen gaan.
Niet doen dus tenzij je heel zeker bent van je zaak en dan alleen met z’n tweeën om zo nodig in te grijpen en er steeds (desnoods urenlang) bij blijven.

Enniewee.
Na tien dagen zit er geen schot in de koppeling van Oscar en Coco.
Hier zitten ze zaterdagavond zoet naast elkaar te eten.
Geen gemep door de tralies dus, maar ook geen gekroel.

Ik denk (en nogmaals, dat kan ik mis hebben gehad dus NIET doen): ze hebben zich erbij neergelegd dat ze zo moeten leven.
Ze ervaren het als een hok in de Opvang.
Met een buurkonijn waar ze verder niet zoveel mee hébben.
Alleen Oscar lijkt zich niet zo happy te voelen.
Hij eet beter dan voordat Coco er was, maar veel activiteit zit er niet in.
Het is geen blij konijn.

Dus maak ik gisterochtend een klein stukje afrastering open.
Het duurt twee uur dan zit Oscar aan de andere kant.
Coco vindt het/hem eng en duikt onder de grond in het hol dat zij de laatste week heeft gegraven.

Wanneer ze er een paar minuten later weer uitkomt, is Oscar vooral bezig het deel van de ren te verkennen waartoe hij tien dagen geen toegang had.
En zo gaat het door.
Oscar vindt de ren fijn, bekijkt af en toe het andere konijn van dichtbij dat dan een paar meter verderop gaat zitten en zo gaat het urenlang.
Zodat ik de afrastering helemaal verwijder.
Hoera! straalt Oscar uit (ja, konijnen kunnen uitstralen) en dat is het dan.

Hopend dat ik me niet heel erg vergis laat ik het tweetal vannacht alleen.
Vanochtend zijn ze allebei nog in leven, er is niet gevochten (handig dat je dat kunt afmeten aan het aantal vlokken haar).
En ze zitten nog steeds op afstand van elkaar.

Er zit geen schot in, met Oscar en Coco.
Ze zitten bij elkaar in de buurt (of niet), kijken elkaar niet aan, eten soms samen als daaraan niet valt te ontkomen door hoe ik het eten heb uitgedeeld – en liggen dan weer zij aan zij met anderhalve meter er tussen de andere kant op te kijken.

Ik denk: misschien moet ik niet wachten op wat alle sites aanbevelen – dat de konijntjes door de tralies hen tegen elkaar kruipen en elkaar zo likken.
Misschien voelen Oscar en Coco er niks voor om door de tralies heen verliefd op elkaar te worden.

Misschien moet ik ze tot elkaar toelaten.
Zodat ze zelf de volgende stap in hun relatie kunnen doen.

Geen enkele deskundige zegt: ja, moet je doen.
Alleen mijn *gut feeling*.

Twijfel.

Oscar en Coco zitten een groot deel van de dag in elkaars nabijheid.
Met de nadruk op zitten al kan het ook liggen zijn.
En: nabijheid wat iets anders is dan ‘samen’.

Ik probeer ze met eten te verleiden wél dingen samen te doen.
Dat lukt een beetje.

En soms doet de een of de ander helemaal niet aan het eten is.

Aan het eind van de middag maak ik een snack van allerlei heerlijkheden waaronder wilgentakje en een bloem waar Sally altijd dol op was.
Dat gaat er wel in.

En daarna gaan ze weer elk hun eigen ding doen.

Twee weken geleden haalden we Pluis op in de Opvang in Heiloo.
Ze was na vijf jaar weg gedaan wegens ‘geen tijd meer voor’.

Thomas heeft gelukkig wel tijd voor haar.

Wanneer ik vanochtend opsta kijk ik meteen uit het slaapkamerraam of Oscar nog in zijn eigen deel van de ren zit.
Dat zit hij.
Opluchting.
Want dan is hij er dus niet onderdoor gegraven om Coco corrigerende tikken te geven.

Beneden zie ik veel plukken haar (van Coco) in het Oscar-deel van de ren.
De ondernemende jongedame is zélf naar hem toe gegraven en heeft dat moeten bekopen met een pak slaag.
Nu zit ze in een uiterst hoekje onder een balk rechts (goed kijken – dan kun je haar zien).
En Oscar loopt macho te doen (denk ik).

Ik haal Coco weer naar het eigen terrein waar ze tot vanmiddag drie uur in haar reismandje blijft zitten.
Dan zoekt ze Oscar op en ik interpreteer me natuurlijk ook maar een slag in de rondte maar ik dénk dat ze hem uitdaagt.

Ze lopen wat rondjes samen langs het gaas.
Waarna ze allebei zoet gaan zitten op een meter van elkaar.

Ik heb er intussen alle mogelijke konijnensites op nageslagen en dit is ‘normaal’.
Zolang ze elkaar niet uitmoorden is er niets aan de hand.
Ze bepalen hun eigen tempo.

Welterusten konijntjes dus maar.