Vrijwel de hele dag zit Coco in haar reismandje terwijl Oscar wisselt tussen óp het hok en achter het hok en soms er onder.

Om een uur of vijf waagt Coco zich in de ren.
Oscar geeft geen krimp.

Na een tijdje installeert Coco zich naast de afscheiding, wast zich grondig en vleit zich neer.
Oscar doet nog steeds alsof hij geen ander konijn ziet.

Ik raadpleeg de website van het Knaagdierencentrum Heiloo over ‘koppelen’:
Schijnbare onverschilligheid is geen teken van ongeïnteresseerdheid. Op deze manier peilen ze voorzichtig of ze elkaar kunnen vertrouwen. Let ook goed op tekenen van ontspannen zijn. Wassen ze zichzelf? Hoppen ze rond alsof alles normaal is? Dan beschouwen ze het andere konijn niet als een bedreiging. Hoogstwaarschijnlijk zal de afstand tussen hen steeds kleiner worden, totdat ze ineens tegen elkaar aan gaan liggen en elkaar gaan wassen.

Het gaat dus goed.

Gisternacht heeft Oscar zich een weg onder de afrastering gegraven.
’s Ochtends zie ik hem in Coco’s deel van de ren zitten. Coco zelf zit in het reismandje.

Wanneer ik de ren inloop kruipt Oscar terug naar zijn eigen terrein en ik dicht het gat.
Ik zie vlokken haar die wijzen op ‘een schermutseling’.
Niet op vechten tot er iemand het leven laat.

De rest van de dag zit Oscar voornamelijk onder de grond en Coco zit in haar mandje.
Ik probeer er niet in te lezen dat ze bedoelt: breng mij maar terug naar de Opvang.

Vannacht zijn beide konijntjes keurig op het eigen terrein gebleven.
Ze zitten ver van elkaar.
Of met de rug naar elkaar.

Zolang ze elkaar niet naar het leven staan en braaf hun bordjes leeg eten houd ik goede hoop.

Vandaag gaan we met Oscar naar de Opvang om hem te koppelen met Coco.
Om te voorkomen dat Oscar wanneer we hem willen vangen onder de grond verdwijnt, sluit ik de toegang naar zijn hol af.

Daarna ga ik naar de Plusmarkt om boodschappen te doen voor het weekend.
Amper drie kwartier uur later ben ik terug en Oscar heeft zich een nieuwe toegang tot het souterrain gegraven.

Ik sluit de toegang opnieuw af, ga R. halen en samen proberen we het konijn dat helemaal over de rooie is omdat hij zijn hol niet meer in kan te vangen.
Zinloze exercitie.
Oscar weet door het afsluiten van zijn hol al dat het helemaal foute boel is en nu ook nog twee reuzen in de ren met grijpgrage handen: de dood nadert en dat maakt een konijn vindingrijk (en in elk geval: snel).
Als hij naar de dierenarts had gemoeten hadden we volgehouden, nu kiezen we voor: Plan B.
Dat is de ren met gaas delen in twee delen en Coco ophalen in Heiloo.

Coco vindt het hier erg interessant.

Ze inspecteert haar deel van de ren, probeert het huisje uit, test de kelder ónder het huisje (waar Snuffel ook graag mocht zitten) en ontdekt dan Oscar.

Even aan elkaar ruiken door de tralies.

Waarna ze uren naast elkaar zitten met een dikke meter ertussen.
Aangezien het zo een maand geleden ook begon met Snuffel heb ik goede hoop.

Coco is de nieuwe Liefde van Oscar.
Tenminste, dat hoop ik voor hem en voor haar.

Anja van de Opvang die eerder prima aanvoelde dat Snuffel een goeie match met hem zou zijn en dat Pluisje Thomas gelukkig kon maken, denkt nu dat het tussen Oscar en Coco ook iets moois kan worden.

Ik heb veel vertrouwen in Anja, want mn Pluis zou ik zelf niet snel hebben gekozen aangezien ze ‘pittig’ was.
Ik had gedacht dat Thomas meer zou voelen voor een slome sul en dat leek me ook veiliger ivm de caafjes.
Maar Pluis heeft de juiste ondernemingszin zónder kattig te zijn.

Over Coco staat op de site van de Opvang:
Coco is 2 jaar en een ontzettend leuk konijn. Omdat ze op haar vorige woonplek al een tijdje in een hok heeft gezeten hopen wij dat er snel een nieuwe plek gevonden wordt waar ze lekker kan gaan rennen en springen.
Wat zou dat fijn zijn….natuurlijk wel met een gecastreerde vriend.

Een plek met rennen en springen kan ik bieden, een gecastreerde vriend ook.
Dit is Coco.

Maandag ziet Oscar hoe voor zijn ogen zijn lieve Snuffel wordt weggegrist en in een mandje geduwd en afgevoerd.
Daarna: nooit meer iets van gehoord.

De dagen erna weet Oscar het wel: ik ben een griezel.
Hij hoort de schuurdeur open gaan en hij duikt onder de grond en verstopt zich in zijn hol.

Wanneer hij later op de dag zich niet verstopt zit hij doodstil te zitten.
Op 1 van de hokken of in het verste hoekje van de ren.
Ik lees van alles in zijn blik en niks is fijn.

Ik mail de Opvang: een van de dames die ze in voorraad hebben – kan daar een nieuwe liefde voor Oscar bij zijn.
Ik neem ze zelf door en vraag: Nala, is dat wat?
Als ik wíl kan ik haar reserveren.
Maar dat betekent dat ze vandaag niet kan worden gekozen door iemand anders.

Ik denk erover na.
Wat als Nala en Oscar geen combi zijn.
Dan ontneem ik haar vandaag de kans op een ándere nieuwe liefde.
Dus nee, reserveer maar niet.

Net een mail: Nala is vandaag uitgekozen en wordt woensdag gekoppeld.
Goed dus, dat ik haar niet heb geclaimd.
Maar ook een beetje jammer.

Voordat we dinsdag Pluis gingen ophalen, maakten R. en ik de twee door Thomas in de ren gegraven holen dicht.
Om te voorkomen dat zij, bang, zich erin zou verstoppen.
En er misschien niet meer uit zou komen.

Gisteren maakte ik 1 van de holen open door de houtblokken die erin waren gepropt te verwijderen.
Bij het andere hol kon ik net niet bij het laatste stuk hout.
Het zat er te diep in.

Vanochtend zie ik Pluisje in het hol verdwijnen.
En er weer uitkomen.
Ze is bezig zich om het houtblok heen te graven.

Leuk om te zien dat zij met Thomas in elk geval één hobby gemeen heeft.

(foto’s helaas onscherp)

Kwart over acht gaat de telefoon en ik weet het: foute boel.
Want dat kan alleen de dierenarts zijn die bij het openen van de deur van de praktijk een dood konijntje heeft aangetroffen.

Het is dokter Jessica.
En inderdaad: Snuffeltje is dood.
Ze hebben geen idee wat er aan de hand was.
Zoals vaak bij konijnen.

“Sterkte” zegt Jessica.
En “ik waardeer het heel erg dat je direct gebeld hebt” zeg ik.

Met Thomas en Pluis gaat het overigens goed.

Ze zitten vaak bij elkaar en toen ik net foto’s wou nemen verstopten ze zich zodra ze dat door kregen achter het echtelijk hok.
Op initiatief van Thomas die je hier al ziet kijken met ‘rot op wijf en laat ons samen ons ding doen’.
Oid.

Dit is Snuffel.
Hier eet ze wortel.
Vanochtend at ze niet.

Dus is ze nu bij de dierenarts.
Die voelde een dik buikje en geeft haar iets om de armen weer op gang te brengen.
Ook wordt ze gedwangvoerd.
Dit kan helpen en het kan niet helpen.

Morgen tussen de middag mag ik weer opbellen om te vragen hoe het met Snuffel is.

R. en ik brachten Thomas naar Knaagdierencentrum Heiloo om te daten met Pluisje.
Anja van de Opvang maakte haar hok open en R. vonden haar meteen schattig.
Wat een leuk konijn!
Veel mooier en ‘spannender’ dan op de foto op hun site.
Geen wit in mekaar gedoken mini-sulletje.

Thomas dacht er anders over.
Of eigenlijk: Thomas was zo gestressed door de autorit dat hij helemaal niet dacht.

Pluisje vond hem wél heel leuk.
Ze snuffelde aan hem, ze likte zijn oortje. Twee maal!
Zodat we toen besloten dat zij maar de Ware moest wezen en we haar meenamen naar Grootschermer in 1 kooitje met hém.

Eenmaal hier stelt Thomas zich op in de allerverste hoek achter een stel planten en wanneer Pluisje af en toe voorzichtig aan hem snuffelt verkast hij naar een andere hoek.
Ik kijk eens per half uur. Wil ze ´space´ geven.

Pas om kwart voor acht zitten Pluis en Thomas in hetzelfde deel van de ren (bij de kaafjes) en andijvie gooien leidt tot oppeuzelen.

Wanneer ik om half tien de echte avondmaaltijd aanbied zie ik vlokken wit haar die erop duiden dat dame en heer ‘physical’ aan de gang zijn geweest maar ik weet ook uit ervaring dat het véél erger kan.

Ik zet het eten neer.
De konijnen kiezen elk een bak.
(nb: Pluisje is dus NIET agressief tegen de caafjes = voorwaarde om hier te wonen)

Dan ruiken ze even aan elkaar.
Waarna ze weer eten.

Dinsdag gaan R. en ik met Thomas naar het Knaagdierencentrum in Heiloo.
Thomas gaat speeddaten.

Zelf ben ik nog niet over het verlies van Sally heen.
Wanneer ik door de tuin loop, onkruid verwijderend en smakelijke planten – wanneer die het pad dreigen te overwoekeren – weet ik bij elke plant of Sally ‘m lekker vond.
Ze was mn dol op donkergroene échte planten met gele bloemen waarvan er steeds minder in de tuin staan.
Ze kon ze zien naast de ren en ging dan op haar achterpoten staan bedelen.
Toen ze nog op haar achterpoten kon staan dan.

En dan dacht ik: shit, zo blijft er helemaal niks meer van die mooie plant over.
En knipte er dan toch 1 tot bij de grond voor haar af.

Vandaag dacht ik Thomas daarmee een plezier te doen.
Hij at een enkel blad maar eerlijk, van hem had het niet gehoeven.
Was dus typisch een ‘samen smullen’-hapje deze plant.

Maar dinsdag is het dus zover.
We gaan proberen te houden van Pluis.
Van wie we alleen weten dat ze is weggedaan na 5 jaar wegens ‘geen tijd meer voor’.
Wat me altijd woest maakt maar dan is het natuurlijk nog heel veel beter dan ze zo’n diertje naar de Opvang brengen ipv ‘vrijlaten’ in het bos of over de heg zetten bij de kinderboerderij.

Dit is Pluis.
Behoorlijk snoezig, lijkt me.
Althans zo ziet ze eruit.

En nu hopen dat Thomas na de ‘pittige’ Sally (om het mild uit te drukken als we het hebben over het gromkonijn) toe is aan een lief pluizerig Pluisje.
Maar wie weet ziet Pluis er alleen snoeperig uit en verbergt ze heel sneaky haar ‘inner bitch’ tot ze zich heeft ingefleemd bij Thomas.

Drie weken geleden ging Oscar speeddaten in de Opvang in Heiloo.
We kozen Snuffel uit als zijn nieuwe liefde omdat het niet meteen matten werd dus zou het wel goed komen.

Het *is* goed gekomen.
Al is Snuffel doller op Oscar dan hij op haar.
Maar dat heb je in menselijke relaties ook wel, dat de één aanminniger is.

Misschien zit Oscar stiekem heel erg veel van Snuffel te houden maar uit hij dat niet zo.
Zij lijkt er niet mee te zitten.

Ooit, héél lang geleden schafte ik een konijnenrennetje met punthuisje aan.
Zo’n treurig ding dat je wel op grasvelden ziet staan.
Al snel het uitloopdeel eraf gesloopt en het punthuisje in een grote ren gezet.
Mét een echt groot nachthok.

Al héél lang laten de konijnen het grote hok links liggen.
Hoe slecht het weer ook, hoe gaandeweg steeds krakkemikkiger: het punthuisje was hét huisje.
‘Prieeltje’ noemden R. en ik het wel eufemistisch.
En legden extra zeil eronder en stutten het met extra stenen en planken.

Vaak hoopten we dat met het overlijden van een konijn het nieuwe koppel het grotere, drogere, warmere etc. hok zou betrekken.
Maar het achtergebleven konijn wist steeds de nieuweling wijs te maken dat als die wou doen aan Echte Liefde dit alleen kon door lijfje aan lijfje te liggen in het prieel.

Toen Otje dood ging en Snuffel kwam besloot ik dat het afgelopen moest zijn met dat stomme wrakke huisje.
R. verwijderde het uit de ren en we zetten er het leuke kleine Alpenhuisje (mét hartje) voor in de plaats.
Klein maar fijn.
Niet tochtig en wel droog.
En voor alle zekerheid op stenen zodat de nattigheid er ook niet van onderen in kan trekken.
Uiteraard staat het grote hok ook nog in de ren.

Dús zitten Oscar en Snuffel samen in de ren.
En soms zit Snuffel ónder het Alpenhuisje.
Wanneer het noodweer is zit Oscar in het nog samen met Otje gegraven hol.
En bij heel érg noodweer voegt Snuffel zich daar bij hem.

Ze lijken me gelukkig samen.
Alleen hebben ze geen huis.
En nu kán ik natuurlijk een nieuw prieeltje kopen.
Maar de kans dat ze dáár dan in zouden trekken lijkt me nul.

Ik voer de knagers ’s avonds wanneer de vogels naar bed zijn.
’s Ochtends probeer ik dat ook te doen (wanneer de vogels nog niet óp zijn) maar vaak komt dat neer op voeren en dan een half uur naast de ren blijven staan om te voorkomen dat de kauwtjes mijn lieve caafjes en konijn Thomas verjagen en ze letterlijk het graan uit de mond stoten.

Gisteravond was ik paraat tegen half tien en 1 caaf rende niet af op het eten.
Omdat cavia’s altijd afrennen op het eten weet je dan al: foute boel.
Maar toen ik lekkere hapjes bij haar neerlegde at ze die wel zodat ik besloot de ochtend af te wachten.
Niet dat er veel keus was.
Ik zou zo snel geen dierenarts weten die je uit z’n bed kan bellen omdat een caaf niet af rent op het eten.

Vanochtend ligt het caafje dood.
Het is een oud caafje.
En ja, je kunt slechter sterven.

Dus ruim ik haar op en ik heb niet de indruk dat een enkele andere caaf ook maar een traantje om haar laat maar misschien is dat wel goed.
Life is a bitch en verder gaat life gewoon on.

Het dode caafje is het vooral witte caafje, hier links op de foto.
Foto is van een week geleden.

Vanochtend, toen ik de bui al zag hangen, belde ik R.
En somde op wanneer ik volgens mij allemaal foute beslissingen heb genomen in het ziekteproces van Sally.

Hij probeerde me gerust te stellen.
Iets met ‘de wetenschap van nu’.

Logisch denkend weet ik dat hij gelijk heeft.
Maar ik ben kapot.
Bijna een half jaar wensen en hopen en aanmodderen en nieuwe plannen en behandelingsmethoden en toen in april: genezen!
En toen dus toch weer niet en nu dood.

Een aardig iemand die ik eind middag meldde dat Sally dood was, stuurde me een plaatje over een konijnenregenboog.
Soort hemel, denk ik.
Vriendelijk gebaar maar niks raakt me behalve de pijn.

Dan even na negen uur: zie je de regenboog?
Verdomd, ze heeft gelijk.
Niet dat ik denk dat het een teken is van whoever is in charge dat Sally daar nou is.

Mijn lieve gromkonijn is gewoon hartstikke dood en ik ben er kapot van en kan niet stoppen met janken.

Ik heb Sally laten inslapen.

Leek het eerst goed (of in elk geval niet: slecht) te gaan met de nieuwste behandelmethode van de pootjes, vannacht heeft ze zichzelf ernstig verwond in een poging de zwachtel van haar rechter achterpootje af te knagen.
Diepe wond in haar dij, diepe wond in haar voetje dat ook helemaal opgezwollen was.
Of het de ergernis was van gezwachteld zijn of dat de zalf haar pijn deed of nog iets anders – we zullen het nooit weten.
Duidelijk was in ieder geval vanochtend dat ze nu écht veel pijn had.

Met Lilian van de Opvang heb ik de pootjes ontzwachteld (dwz ik hield Sally vast in een handdoek en zij deed het werk) en we vonden de oorspronkelijke wondjes er ook niet goed uitzien.
Aangezien mijn dierenarts toen al dicht was tot maandagochtend ging ik naar die van de Opvang.
Waar een aardige dierenarts met mij de pootjes bekeek en met me eens was dat Sally veel pijn had én dat we nu sinds januari aan het behandelen zijn – zonder resultaat.

Er zat niets anders op: inslapen.
Wat ik vantevoren al wist.
Zodat ik zelf niet was voorbereid op de prikkende ogen terwijl ik wachtte tot mijn lieve gromkonijn suf zou worden door de injectie en de hete tranen toen ze echt dood was en ik met het lege mandje terug moest naar huis.

Dieren, pas op!
Nog geen drie weken terug van vakantie en al twee konijnen een spuit laten geven.
De dierendoder is terug…

Hier zitten Sally en ik samen te wachten tot ze suf wordt van prik 1 en langzaam in diepe slaap valt.

Konijn Sally heeft al sinds januari wondjes aan haar pootjes.
Komt vaker voor bij een Rex konijn.
Dunne vacht, kwetsbare huid.

Ze is behandeld bij mijn dierenarts, bij Roelof, maandenlang bij de Opvang in Heiloo.
Toen leek ze genezen maar na een paar weken waren de plekjes weer open.

De afgelopen weken worden de pootjes 2x per week in een genezend badje gedompeld.
Zonder succes.

Lilian van de Opvang heeft het geval Sally besproken met hun dierenarts en nu proberen we: zalf en compres en watten en zwachtel en dat twee dagen laten zitten.
Sally vindt het maar niks zoals Sally van geen enkele behandeling is gecharmeerd.
Geen wonder dus dat ze direct na het vertrek van Lilian probeert de zwachtels af te knagen.

Eerst leid ik haar af met stukjes brood.
Wanneer ze het weer doet met de mooiste planten uit de tuin (uiteraard is dovenetel te min voor madam, het moeten mijn mooiste bloemen zijn anders tast ze niet toe) *lijkt* het of de meest fanatieke knaagzin is verdwenen.

Ik zie haar ook beter zitten.
Meer op de hielen terwijl ze vanochtend nog alleen op de teentjes zat.

Ik hoop vurig dat ik morgen nog steeds een konijn met ingezwachtelde pootjes aantref.

Toegegeven, de foto’s konden scherper.

Maar kijk eens hoe lief Snuffel haar kopje aanbiedt om te laten likken.
Je zíet Oscar heel even denken: ben ik al zover?

Maar dan gáát hij ervoor.