Ik schreef het al: ik zou nog 3x een logaanbieding doen en als niemand er 1 wou hebben – no more.
Dit is de derde. En als niemand ‘hebbes’ zegt dus ook de laatste.

Het is een mooie, metalen magneet afm. 11,5 x 11,5 cm.
In de verpakking dus ook ideaal om kado te doen.

Logprijs *incl* verzendkosten € 4,95.
Zie maar.

Wie wat bewaart heeft wat, en wie wat verslonst ook.
Zo vond ik bovenop de stapel plastic dozen in mijn kamer (o.a.) placemats.
Een van Sesamstraat (dat wist ik eigenlijk wel, dat die daar lag) maar ook: een mooie met de kaart van Amerika om spelenderwijs tijdens het eten de staten mét hun hoofdsteden te bezichtigen – en op de achterkant de vlaggen en nog wat weetjes. Zowel in het Engels als in het Spaans, nog iets waar je je voordeel mee kan doen.

Ook leuk (en die heeft háást om in de Winkel te zetten): een placemat met de presidenten van Amerika en ruimte om de nieuwe erbij te plakken.
Op de achterkant een lijst met data en plaatsen en vice-presidenten en weetjes zoals wie de langste en wie de kleinste president is (geweest).

Allemaal in de Winkel gezet. Waarna het wachten is op zeurkousen met: “Op een prijs van 5 Euro vind ik € 6.95 verzendkosten te duur”.

Mijn doel voor vandaag is bijna bereikt.
Dat doel is: de troep op de vloer links van mijn bureau opruimen.
En de bestelling plaatsen bij de groothandel.

Wat de vloer betreft: dat is bijna klaar.
Ik moet nog mbt vijf boeken bedenken wat ik ermee doe.
En dat moet ik nu ook dóen. Later vanmiddag in elk geval.

Wat de groothandel betreft: ik heb besloten helemaal niets te bestellen.
En ik heb ook nog even de pinguïnkerstkaarten die ik er in april bestelde in de Winkel gezet. Helaas blijkt de fraaie doos met maar liefst 18 dubbele kaarten mét enveloppen niet door de brievenbus te kunnen.
Hopelijk kopen mensen ze toch.
(maar dat hoop ik bij alles)

Een van de vijf boeken waarvan ik niet weet wat ik ermee moet: Elizabeth Friar Williams – Notes of a feminist therapist. Uit 1976. Met voor die tijd Diepe Inzichten dus vooral jeugdsentiment. Waarin de vorige eigenares, Donna Caswell, Diepe Gedachten met potlood heeft aangestreept.
Zoals: “To exercise power in intimate relationships is one way that women can feel potent, since they are not encouraged to pursue or express power in the outside world.”
Daar keken we van op in die tijd.

De Nederlandse webwinkel iBood is door het Duitse Computerbild gekroond tot beste webwinkel. Het Duitse computerblad testte een aantal webwinkels die volgens het concept werken waarbij elke dag één product wordt aangeboden.

De webwinkels waarbij het vooral draait om hoge volumes en lage marges etaleren elke dag een nieuw product. De koper moet snel beslissen of hij het product wil kopen, na een dag is het product ook weer uit het assortiment.

(bron)

Een maand of zo geleden merkte ik dat google dat mijn weblog rap weet te vinden *niet* onthult dat mijn Winkel mooie bidprentjes en Betty Boop etc. verkoopt.
Ik ben als Winkel wel te vinden maar pas ergens na suggestie nummer 100 ofzo.

Dus raadpleeg ik een wizkid/woman die me voor 400 Euro hoger op de lijst kan krijgen.
Dat is even slikken want 400 Euro is voor een niet erg goed lopend bedrijf best veel.
Maar in een soort eenmaal, andermaal gá ik ervoor.
Waarna het even (een week, tien dagen) wachten is voor google me heeft opgepikt.

We zijn nu drie weken verder.
Google rangschikt mijn bidprentjes nog steeds ergens rond de 125 en Betty Boop iets hoger maar dat wás al zo.
Ik wil een verontruste mail sturen aan de wizwoman – maar die werkt niet in het weekend.
En bovendien: wat levert dat nou helemaal op.

Ik voel me niet zo gelukkig.
En ook ietsje eenzaam.
En ik denk: is dit nou zo’n moment waarop andere vrouwen 1 van hun vele vriendinnen bellen.

Hieronder in de commentjes vraagt Karin hoe het zit met mij en de boeken en de passie.
En mbt passie begin ik zelf al ernstig ‘oh well’ te denken, want heb ik dat wel – passie.
Pássie – volgens mij is het iets van zichzelf heftig adverterende typjes in wie ik me helemaal niet herken en waar ik ook niet bij wil horen.
Ik doe dus niet aan passie maar wel aan ‘erg leuk vinden’ maar: moet ik dat nou ook nog ter promotie van m’n fiere Bedrijf (LOL) op dit weblog gaan zetten?

Toen ik begon met dit stukje dacht ik: ja! Dat ga ik doen.
Maar eenmaal tikkend overvalt me ‘komop zeg’ en zeker als ik dan op een lijst zelfpromotie zie met ‘ik ben leuk, ik ben te gek – zie mij!’ (kwa passie) dan word ik zo moe en zo blèh en zo lamaar.

Blik in de eigen ogen en serieus enzo:
Ik denk niet dat het ooit iets wordt met die Winkel.
– Omdat wat ik leuk vind om te verkopen geen giga-handel is
– Omdat klanten voor wat wel handel is vaak etters zijn
– Omdat ik die dan niet (meer) de loper uitleg maar ze met een honkbalknuppel (verdiend!) op de arrogante kop mep
(wat wel enige genoegdoening schenkt maar rijk word je daar niet van)

Klant bestelt een hoop smiley-dingen en schrijft bij de Opmerkingen dat ze van een aantal artikelen méér had willen bestellen maar dat kán niet!
Dit komt gisteravond binnen en ik mail haar binnen 5 minuten over dat ze wel erom kan vragen en dat dat ook in de Leveringsvoorwaarden staat en dat als ze even doorgeeft wat ze wil ik er vanochtend vroeg naar zal kijken.

Ze mailt begin avond en ik mail weer terug dat ik ‘s ochtends vroeg begin en dat ik niet kan beloven dat ik vandaag nog haar verlanglijstje doorloop maar ik doe het dan tóch en geef door waarvan ik hoeveel exemplaren heb.
Waarna zij mailt dat ze “zéér drukkies!” is en: “ik begrijp niet helemaal wat je schrijft in je laatste bericht?
Maar voor Nu wil ik dan graag de eerste bestelling die ik by je gedaan heb 38.50-, definitief maken , waneer zou dat lukken , en hoe gaat de betaling in zijn werk?”

Ik probeer het nog 1x met “wat begrijp je dan niet” want volgens mij heb ik naast elk artikel waarvan zij zette dat ze aantal x wou keurig gezet hoeveel aantal y ik er van had.
Twee uur later: geen reactie.
Zodat ik inderdaad maar de bestelling van gisteren bevestig.

Vaak ontmoet ik online wazige, gedreven, goedbedoelende whatever types die zeggen: volg met je bedrijf je pássie.
Ik doe m’n best. Maar het valt niet mee. Want mijn pássie zijn Amerikaanse boeken over geschiedenis en politiek en biografiën en ouwe films en ‘gewoon ráár’.
Erg leuk, erg mooi, erg lief. Maar: geen handel. Of althans: beperkte handel.
Af en toe verkoopt er iets. Maar niet 10x per dag.
Beter lopen magneetjes en boekenleggers (ook wel leuk) en Betty Boop en Smiley’s etc.

Vorige week verkocht ik voor 50 Euro Betty Boop met een kritische vraag: of het wel allemaal nieuw was (ja). Of ze er kadopapier bij kreeg (nee).
Drie dagen later: waar de bevestiging bleef want het was een kadootje dus had haast.
Die bevestiging had ik binnen een kwartier verzonden maar ja, als klant een onbetrouwbare provider kiest (@home in dit geval) kan dat problemen opleveren.

Ik stuur die dus nóg eens en stuur wanneer ze betaald heeft ook nog een leuk kadootje mee. Waarna ik pas bij het verwerken in de administratie ontdek dat ik een sleutelhanger van 10 Euro abusievelijk voor 1 Euro (tikfout) heb verkocht.

Vandaag reageert de klant.
“Hallo,
Het pakje is goed aangekomen alleen heb je de verkeerde maat gegeven van het truitje. Ik had een XS besteld en krijg een L”
Ik: “Misschien moet je nog even goed je bestelling nalezen.
Daarbij stond nl heel precies nagerekend om welke maat het ging.
Citaat: Mooi nieuw t-shirt.
Van de maat ben ik niet zeker. Het is nl. een tiener-shirt en als tiener-shirt is het maat L.
Als vrouwenmaat schat ik het op Extra Small.
De breedte bij de schouders is 40 cm, de lengte 58 cm.
Ben je niet tevreden: stuur het shirt vooral terug. En doe er het kadootje dat ik je extra stuurde dan ook meteen maar bij.
Aan ontevreden klanten heb ik niets.
Jeanne”
Reactie klant: “OK.”

OK – terugsturen? OK- je hebt gelijk? OK – wát??

Conclusie: dit is *niet* ik herhaal *niet* mijn passie.
Ik wil alleen maar mooie boeken verkopen aan mooie mensen (kwa ziel) die daarvan houen en ze dus ook betalen en dan ook nog eens “dank je, Jeanne, wat een mooi boek vond je voor me in Amerika” mailen.

Klant betaalt een Betty Boop-bestelling.
Ik pak in, ik verwerk het in de administratie.

En pas dan zie ik dat een prachtige sleutelhanger die net als de andere prachtige sleutelhangers 10 Euro had moeten kosten abusievelijk voor 1 Euro in de Winkel stond.

Balen dus.

Nu echt *bijna* klaar met Boop – morgen nog drie artikelen in de Winkel zetten en ik kan de ovenwanten, magneetjes, spiegeltjes, tasjes, toilettasjes, klokjes etc. gaan opbergen.
Dozen voorzien van etiketten en hopen dat ik het terug vind wanneer iemand iets bestelt.

 

Tussendoor dit magneetje nog tegengekomen dat je ook kunt ophangen.
Ik vind het leuk en ik liet het aan Sammie zien die er ook erg om moest lachen.
Eebje vond er niet veel aan.
Guus ligt buiten op Guus z’n stoel dus die kon ik het nog niet vragen.

Bijna ben ik klaar met Betty Boop.
In meerdere opzichten.

Ik had nog vijf artikelen willen fotograferen, in elk geval een in april gekocht (lopend) klokje omdat ik dat wil hebben verkocht voordat de batterij ermee ophoudt.
Maar tis donker buiten dus ook donker binnen en de foto’s lukken niet.

Vier artikelen doe ik weer terug in een van de vele Boop-dozen. Het klokje probeer ik later nog een keer.
Dan klokje en een armbandje (=al gefotografeerd) in de Winkel zetten en het grote opruimen kan beginnen.
Misschien neem ik zelfs een paar uur vrij.
(toemaar)

Wat ik vreesde is gebeurd.
Na Betty Boop uitzoeken en ordenen en bedenken wat ik ongeveer in De Winkel ging zetten begon het me halverwege ‘fotograferen’ allemaal ontzettend tegen te staan.

De foto’s zelf lukken niet goed, scans zijn nog erger.
Veel tijd en veel toewijding kost het dus en naarmate ik meer moet zwoegen heb ik minder zin om waar dan ook m’n best voor te doen.
Maar – ik heb geen tijd om nog een andere categorie voor de Kadotips te bedenken.
En erg efficiënt zou dat ook niet zijn.
Dus doorstomen en proberen de tegenzin niet te zeer toe te laten.

Verder vind ik de Tour dit jaar ook niet veel aan.
En zit ik ongelooflijk te balen dat de klant die twee weken geleden voor 55 Euro Betty Boop kocht (en me zo op dit briljante Kadotips-idee bracht) *niet* heeft betaald.
To top it all liep ik net ook nog eens € 1,85 van Intomart mis. Omdat ik in het onderzoek naar te dik zijn invulde dat ik mezelf inderdaad te dik vond met 1.65 m en 64 kilo en toen viel ik niet in de doelgroep.

Twee uur was ik gisteren bezig met het uitzoeken van de Betty Boop-artikelen (= de derde categorie Kadotips na bidprentjes en ‘uitzonderlijk mooie magneetjes’).
Ik vond zoals zo vaak een hoop waarvan ik allang was vergeten dat ik het ooit kocht.

Mooie sieraden, wekkers, een sjieke mok.
Maar ook wat ‘mindere’ spullen. Ovenwanten en plastik tasjes enzo.
Ik heb geen tijd voor (en al helemaal geen zin in)  álles fotograferen.
Dus zit ik me nu af te vragen wat prioriteit heeft behalve uiteraard de klokjes omdat die batterijen hebben die leeg lopen.
Maar die zijn hartstikke duur (waren ze ook in de aanschaf).
Verder van alles *iets* denk ik.

Ok, schouders eronder, Tour aan, versgeladen batterij in de camera en kieken maar.

Nav het Twitterwijnverrassingspakket (waarvoor hier nu nóg een keer reclame voor Slijterijmeisje) dacht ik eerst
* zoiets werkt bij mij niet

En dat denk ik nog steeds maar stel dat ik het wel zou doen.
Hoe prijs ik zoiets dan aan?

‘Verrassingspakket kadootjes: magneetje, boekenlegger, bedeltje, stempel, antiquarisch boek en nog een échte verrassing 25 Euro incl. verzendkosten – zo heb je altijd een mooi klein kadootje in huis als je dat onverwacht nodig hebt.’
Zou *iemand* dat kopen?

[21.20 uur: nee dus….]

De hoge olieprijs heeft voor veel mensen nadelen. Het leven wordt simpelweg duurder. Maar voor webwinkels zijn er niet alleen maar nadelen. In de VS merken enkele grote retail ketens dat hun online winkels de laatste tijd veel sneller groeien dan hun “brick en mortar” winkels.

(bron)

Ooooooh – tis in Amérika….

Ik weet dat ik geen begenadigd fotograaf ben maar elke keer dat ik tien+ x objectjes moet fotograferen voor ik een enigszins acceptabel plaatje voor m’n Winkel heb erger ik me gek.
En gaat de lol er rap af.
Vandaar dat ik liefst spullen op de scanner leg. Wat soms -nu- niet kan.

Dus ploeter ik intussen al bijna een volle dag op 12 magneetjes die ik steeds mooier ga vinden. En ik baal dat ik van elk maar 1 exemplaar heb. Dat er maar 1 exemplaar van bestáát.
(ik had er 13 maar deed er 1 kado aan iemand van wie ik vermoed dat ze de laatste week haar brievenbus niet heeft geleegd – kwa ‘terzijde’)
Want dat *is* natuurlijk wel bijzonder en zóu een extra verkoop-argument kunnen zijn maar de meeste magneetkopers worden daar minder hijgerig van dan de kopers van een Monet.

Eerst dacht ik: ik gooi er voor alle zekerheid nog een stuk of 20, 30 andere magneten bij.
Maar: geen fut.
Zodat ik nu ben aangekomen bij
* ze invoeren in de Winkel (achter een gordijntje dat pas wordt weggetrokken bij de volgende Kadotips) en daarbij
– ze enthousiast beschrijven en
– hun prijs bepalen

Vooral dat laatste vind ik moeilijk.