Ik weet het, ik weet het: je hoort te roepen dat je Bedrijf loopt als een op hol geslagen trein zodat mensen denken “tjee – daar wil ik op springen, daar wil ik bij horen, óp naar die Winkel en shoppen maar”.
Wat niet hoort (‘stom’ is): toegeven dat de verkoop totaal is ingestort, dat je met de handen in het haar zit, wel een muts over je ogen wil trekken, totaal geen zin hebt alle dozen met nieuwe aankopen uit Amerika uit te pakken (zinloos) om de artikelen die erin zitten in te voeren voor de Verkoop.
Goed: wanneer ik op Twitter meld (dit was naar waarheid) dat ik een bestelling van 100 Euro van juridische boeken heb gekregen dan als collega-winkelierster bám er overheen “wat toevallig, ik verkocht net voor 150 Euro kinderkleren!”
Fout: vertellen dat ik het niet meer zie zitten met de handel.
Mooi weer spelen mevrouw(tje).
Jubelen dat ik het niet kan bijbenen met de bestellingen.
You get my drift.
Maar ik kom terug en doe de administratie van het Bedrijf en ben er rap mee klaar aangezien de omzet (wat nog veel minder is dan ‘winst’) in 3 weken 100 Euro was. Honderd Euro.
Zo slecht heb ik nog nooit gedraaid.
En er valt niets aan te doen. Want het aanbod staat op het net en mensen zien het (of niet), vinden het mooi (of niet), plaatsen bestellingen (of niet) en betalen (of niet).
Ik bedoel: de afgelopen drie weken waren dus niet anders dan de maanden ervoor. Alsof die zo verpletterend liepen trouwens maar niet zo beroerd als dit.
Ik neig tot handdoek in ring en bijltje erbij neer maar wat moet ik dán? Als journalist (mijn echte vak, mijn roeping, mijn ‘ding’) ben ik immers ook al jaren afgeserveerd.
Dus zoek ik wat logaanbiedingen uit. Wie weet dat iemand denkt: lekker slaatje slaan. Zodat ik 50 cent ofzo verdien.
(somber-somber klaag-klaag)
En die logaanbiedingen komen eraan. Niet zo ongeduldig nou meteen.