Ik zit op een hoop netwerken en 1 ervan is LinkedIn.
Daarvan krijg ik elke week door wat de mensen met wie ik verbonden ben hebben gewijzigd.
Ze hebben nieuwe connecties gemaakt, ze hebben zich aangemeld bij groepen, ze lezen een nieuw boek, ze hebben hun profiel bijgewerkt.
Vandaag zie ik dat X heeft toegevoegd dat ze ‘coach’ is.
Waarmee ik geloof ik de enige vrouw in heel Nederland ben (op een paar boerinnen en werksters na) die géén coach is.
Op mijn profiel staat dat ik een webwinkel heb en dat ik Fanlog bezit.
En dat mijn ziel journalist is. Wat ik er binnenkort maar eens uit moet halen want dit jaar kreeg ik daardoor 3 invitaties om weer écht journalistiek bezig te zijn – wat ik niet wil/durf.
Maar ‘coach’. Dat klinkt mooi. Jeanne Doomen, coach.
Geen idee in wát en waartóe maar dat doet er geloof ik ook niet toe.
Gewoon ‘coach’.
Yeah!
Moet ineens aan een uitspraak van mijn vader denken (n.a.v. niet wil/durf). Hij zei altijd: kan ik niet ligt op het kerkhof, durf ik niet ligt ernaast. En dit schrijvende twijfel ik ineens, misschien was het: kan ik niet ligt er naast.
Tjsa en coach van alles wat 4 pootjes heeft en 2 vleugeltjes, dat geeft natuurlijk geen aanzien in de Grote Mensenwereld.
of twee vleugeltjes natuurlijk, anders wordt het wel een heel vreemd gedrocht dat je coachet.
Aangezien ik helemaal niemand ken die ooit een coach inschakelt en wel honderden mensen (vooral vrouwen) die zich coach nóemen denk ik vaak dat het een fantoom-beroep is…
In de adviesindustrie stikt het van fantoomberoepen. Ik las zelfs over het bestaan van een bewustzijnsconsulent. Mijn zwager werd na z’n pensioen mediator. Na twee jaar lobbyen nul klanten. Zelf ben ik tekstschrijver, eigenlijk ook een fantoomberoep, vergaarbak van alles wat los en vastzit.