Op zaterdag gaat de praktijk van de dierenarts om negen uur open dus wil ik om kwart voor tien bellen om te vragen hoe het met Coco is.
Dan hebben ze tijd gehad alle patiënten te bekijken.
Om half tien gaat de telefoon: de dierenartsassistente.
Dood! denk ik (na alle vorige ellendige ervaringen).
Maar Coco eet weer en ik kan haar komen halen.
Coco gehaald en mandje in de ren gezet.
Het duurt wel twintig minuten voordat Coco eruit komt en Oscar zit te loeren op meters afstand aan de andere kant van de ren.
Dan komt Coco uit het mandje en ik verwacht een blije hereniging maar de blijdschap komt van één kant nl die van Oscar.
Hij is nieuwsgierig naar haar, zij deinst terug.
Wanneer hij te dichtbij komt rent zij een rondje.
Ik zie hem haar likken – en zij rent weg.
Ik zie hem aan haar sabbelen (mm…) en logisch dat ze wegrent.
Aan Oscar zie ik een duidelijke gedragsverandering.
Tien dagen zat hij op 1 plek niks te doen en at amper.
Voor mij dook hij weg.
Zijn bunker onder de ren was een geliefde plek.
Nu is hij levendig, knabbelt hier wat graan en daar wat hooi en graaft aan zijn hol.
Happy rabbit is dit konijn.
De avondmaaltijd bied ik aan in 1 bakje, in de hoop dat dit verbroedert.
Maar Coco is bang en rent weg.
Ik bied een tweede bakje.
Coco eet uit dat tweede bakje tot Oscar het inpikt.
Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan maar ik houd het erop dat Coco eet (yes!) en dat het stelletje nog even moet herontdekken hoe ze ook weer een relatie hadden en vertrouw erop dat morgen alles weer goed is.
Geef een reactie