Als iemand die voor een belangrijk deel virtueel leeft moet ik regelmatig beslissingen nemen, knopen doorhakken, vriendelijk verzoeken cq smeken of nuffig ‘nee dank u’ doen of iemand vastbesloten bij het oud vuil deponeren.
Virtueel leef ik hier en krijg ik reacties waarbij ik me soms afvraag waarom mensen die mij zó irritant vinden me dan niet gewoon *niet* lezen of anders privé mailen.
Ook leuke gelukkig. Anders was ik er al mee gestopt.
Virtueel leefde ik op hyves maar daar heb ik steeds minder mee zodat de account nog wel bestaat maar meer omdat ik het ook weer zo’n stap vind om ‘m te sluiten.
Echt leven doe ik op twitter met leuke connecties en mensen die mijn vriendje willen zijn en die ik negeer en andere mensen die ik volg hopend op terug-volgen wat ze niet toen (jammer) of wel (jippie).
Op FaceBook leef ik pas sinds ik in het voorjaar wat berichtjes plaatste waarop ik verrassend aardige reacties kreeg.
Met Google+ plak ik mensen in Kringen en word zelf geplakt maar daar heb ik nog geen warm gevoel bij.
LinkedIn. Dat bestaat ook.
En daar bleek vandaag een sliert mensen te hebben verzocht om een connectie met mij.
Leuke mensen die ik ken. Mogelijk ook leuke mensen met wie ik alleen een ándere groep gemeen heb.
Een officier van justitie die ooit werkte met mijn man.
Goh.
Zoals ik op Facebook af en toe (niet vaak) mensen vraag: zullen wij hier vriendjes worden?
Meestal zeggen ze ja.
Paar weken terug voelde ik me heel dapper en dacht: die ene minister bij wie ik vroeger over de vloer kwam om er (met mijn man!) te dineren – zal ik hem vragen om Facebook-vriendjes te worden?
Waarbij ik me een redelijke kans gaf omdat ik ook al vriendjes was met kamerleden uit zijn partij en journalisten aan de rechterkant van het spectrum.
Voor alle zekerheid leg ik nog even uit waarvan hij me als hij hard nadenkt moet kennen.
Hij denkt nog na of is op vakantie (ik houd het maar even op dat laatste).
Geef een reactie