Vandaag is het precies elf jaar geleden dat mijn man is dood gegaan.
Toen viel 7 maart ook op een zaterdag.
Het is ook precies twee weken geleden dat Eebje is overleden.
Ik had verwacht dat het een kutdag zou zijn maar tot nu toe valt het erg mee.
Ik ben vroeg opgestaan, ik heb Radio 1 Journaal geluisterd (helaas werd mijn verzoekplaat niet uitgezonden), ik heb getwitterd, ik heb het zondagartikel voor Fanlog óver twitter afgemaakt.
Daarna heb ik in de tuin wat dode strengen verwijderd.
Nu zou ik van alles willen doen.
Zoals VK lezen (maar o, wat is die krant dik! Zo dik dat het me zwaar valt eraan te beginnen).
Of cd’s branden. Ik heb er nog erg veel op de PC staan die op schijfjes en in hoesjes moeten opdat ik er een keuze uit kan maken voor de reis.
Ook zou ik boeken kunnen invoeren – ben deze week zo druk geweest met dieren dat dat er nauwelijks van is gekomen.
‘Opruimen’ is ook geen slecht idee.
Of: in diepe stoel kruipen met leuk boek.
Maar ik ben moe, moe, moe en ga dus maar weer eens slapen.
Jammer van de dag. Waarvan ik straks nog een restje hoop mee te pikken.
Geef een reactie