Was het zo of lijkt het zo dat dagen vroeger langer duurden.
En dan bedoel ik met vroeger niet toen ik kind was.
Ik zit te denken (komt door de dag, ik weet het) aan toen ik nog mijn man had.
Zaterdag was: vroeg opstaan. Samen de krant lezen in bed, dan hij schaatsen, ik aan het werk.
Dan hij terug van schaatsen met loempia’s uit Purmerend die ik opwarmde.
Lunch.
En daarna was er nog héél veel dag over. Tussen half twee en elf uur (oid).
Waarin we van alles deden. Maar als je me nu vraagt wát?
De tuin – maar toch niet elke zaterdag.
Allebei wat werken? Kan.
Soms kwam er bezoek en dan moest er iets met tafel dekken en eten voorbereiden.
Of we gingen op bezoek en dan moesten we eind van de middag in de auto.
We keken tv.
En in de zomer borrelden we eerst in de achtertuin.
Nu loopt de ochtend over in de middag waarin ik slaap en ‘dingetjes doe’ zonder dat er iets uit mijn handen komt.
En het is alweer avond en ik moet eten klaar maken voor de knagers.
Got wat ben ik moe.
De dag is ‘lang leuk’ als je fijne dingen doet (ook al voelt ie dan soms alsof ie omgevlogen is).
De dag is ‘lang vervelend’ als je van alles Moet waar je geen zin in hebt, en dat wordt erger als je uiteindelijk nergens aan toegekomen bent.
En soms is de dag ‘kort vervelend’ als je wel dingen doet maar niet het gevoel hebt dat je wat opgeschoten bent.
Ik was redelijk bijtijds op, voelde me een stuk beter dan de afgelopen tijd, en ineens was het al avond, waar die dag nou is gebleven? Ik heb niks gedaan!
Wat een melancholiek stukje…… Mensen verliezen in het leven is het moeilijkste wat er is…………..