De handtekening van het idool

Ik heb ‘m.
Twee maal maar liefst.
1x in het boek en toen ik zag dat anderen hun kaartje én het programma en soms ook nog meer prullaria naar voren schoven om te tekenen (per persoon) duwde ik ook het kaartje in haar richting en tuurlijk zette ze een handtekening want daarvoor zát ze daar.

Terwijl ik een stompzinnige tekst sprak.
Iets over dat ik haar wonderful vond en dat ik haar in januari weer zou zien.
Ze keek me daarbij glazig aan, was duidelijk niet onder de indruk, zei ’thank you’ en ik zei ook ’thank you’ en toen was de volgende aan de beurt.

Het is een raar iets, zo’n sessie.
Je hebt háár zojuist zien optreden.
Je weet dat ze later handtekeningen zal plaatsen maar niet wanneer.
Hoe lang zal ze doen over un-winden, hoe lang over verkleden?
Laat ze de bühne-make-up zitten of veegt ze die eraf en plamuurt een nieuwe laag ‘voor de smartphones’ erop?
Ander outfit uiteraard.

Op een bepaald moment begint zich een rij te vormen.
En dan: daar is ZIJ.
Je ziet haar niet (staat die rij voor) maar er gaat een zucht door de fans en vooraan wordt geklapt.
Waarna de rij langzaaam schuifelt.

Ik had niets concreets in mijn hoofd behalve dat ik niet te opdringerig wou zijn.
Je ziet soms mensen haar hand grijpen en niet meer los laten én maar praten en praten terwijl zij beleefd glimlacht en (denk ik) denkt: hoe kom ik hier weer vanaf.

In de rij, bijna aan de beurt, zag ik div. scenario’s.
De lange praters met vaak een kado waarover zij dan oh! en ah! deed.
Om ze erna al dan niet weg te gooien in de prullenbak.
De mensen die alleen het boek opengevouwen op het schutblad naar haar toeschoven kregen de handtekening – die keek ze niet eens aan.

Daarom dacht ik: laat ik iets zeggen.
Hoe stom mogelijk ook (en het wás stom).
Maar dan hoop je (of je tien of vijftien of tweeënzestig bent) toch éven op die blije blik bij je idool.
Het: wat ben *jij* een aardige fan.
Maar Edita tekende en glimlachte mechanisch of ik fan 496 van die avond was terwijl er nog 203 kwamen (wat ik ook was).

Zoals dat denk ik altijd gaat, ook als je tien of vijftien bent.
Of zou je het dan niet zo bewust merken?