De PC is (dus) terug en mensen die mij het beste wensen vragen vriendelijk “of hij nu weer helemaal goed is” (of hetzelfde in iets andere bewoordingen).
Zoals gezegd: ze bedoelen het goed.
Maar, denk ik dan, ze hebben blijkbaar nooit zélf PC-problemen gehad of ze beschikken over een nerd die in dat geval net zolang doormoddert tot het ding idd weer spic en span en als nieuw en niks-aan-het-handje is.
Mijn ervaring is dat als een PC een serieus probleem heeft (en als hij dat niet heeft, hoeft hij niet naar de dokter), je hem nooit in exact dezelfde staat – minus het probleem – terugkrijgt.
Er zijn altijd dingen verwijderd, er zijn programma’s die het niet meer doen, programma’s die opnieuw geïnstalleerd moeten worden.
De bedoeling was, dat Windows 10 als upgrade over Windows 7 zou worden geïnstalleerd.
Dat pákte de computer niet.
Zodat hij nu dual boot is maw ik kan zowel naar Windows 7 als naar Windows 10.
Waarbij Windows 7 nog net zo slecht functioneert als toen hij naar de dokter ging.
En eerst gaf hij na het opstarten telkens de keuze: 7 of 10. Maar nu gaat hij steeds direct naar 10.
Mm.
Ik probeer nu Windows 10 aan de praat te krijgen.
Het staat ook op mijn laptop dus helemaal onbekend is het me niet.
Maar omdat het nu menens is, is er ook Outlook op gezet.
En geleidelijk zet ik andere programma’s over.
Dat klinkt allemaal achtelozer dan het is.
Het ‘een ramp’ noemen zou overdreven zijn.
Laat ik het houden op ‘een uitdaging’ maar wel een ‘met veel frustratie’.
Geef een reactie