Soms communiceer ik met mensen via mail en via hier en via twitter.
Verder ken ik ze niet.
Dat neemt niet weg dat ze dan toch heel close kunnen voelen.
En dan gaat het mis.
Een rotopmerking. Een onbeantwoorde mail. Een na ‘ik ben er nog, schrijf je terug?’ na maanden nog steeds niet beantwoorde mail.
Soms (best vaak eigenlijk) waag ik er dan nog 1: ‘hoe is het nou tussen ons’-mail aan.
Wanneer ook daarop geen reactie komt begrijp ik dat de ander -waarschijnlijk al weken, soms maanden eerder- er de virtuele hoorn op heeft gegooid.
Waarom? Daar kan ik alleen naar raden.
Want bij een virtuele kennis kun je niet aanbellen en als de deur open gaat gedecideerd over de drempel stappen: zo! ik kom eens iets uitpraten.
Bij zo’n kennis kun je je alleen bij de situatie neerleggen.
En als je toch soms bezig bent met ‘wondering why’ – niet doen.
Zinloos.
(spreek ik mezelf toe)
Geef een reactie