Diddle en ik hebben nu twee dagen een relatie.
Die hadden we natuurlijk al, maar nu als konijntje dat gebeten en geplukt en getraumatiseerd is en toen een week niet at maar nu weer wel.
Om tien en om vier uur til ik Diddle uit zijn hok en zalf zijn wond.
Dat ’tillen’ valt niet mee want Diddle probeert zich te verstoppen, wat niet lukt en heel zielig is. Dan zet ik hem op een handdoek en smeer naar menthol stinkende zalf op zijn kontje. Hij vindt het niks en ik ook niet. Maar het moet. En direct erna zet ik hem terug en geef een lekker hapje (blad andijvie) en dan eet Diddle de andijvie.
Ik vind het wel gezellig, het konijn in de kamer.
Het konijn accepteert z’n lot. Het zit soms in het verborgen kamertje. Het zit soms een beetje te suffen waar ik hem kan zien. Het eet vaak hooi. Het eet vaak ander voedsel. Dat ik zo gevarieerd mogelijk aanbied.
Diddle is mager geworden, vind ik. Maar we kweken hem nu weer op.
Iedereen vraagt over het ‘hoe nu verder’ en ik weet het werkelijk niet.
Wanneer ik naar boven loop, lichten uit, hoor ik uit het hok het geluid van krekels die een veld met graan leeg knagen (=Diddle eet andijvie).
Dat maakt me blij.
Ik vind dit allemaal erg schattig (vooral ook die krekels die een veld met graan leeg knagen.) Maart, april: voorjaar. Dan weer naar buiten, misschien?
@Nan: de wond lijkt goed te genezen.
Mijn plan is om hem volgende week in de bijkeuken te zetten, daar eerst de verwarming aan en geleidelijk uit.
Dan als de wond bedekt is met haartjes verhuizen naar de schuur.
En dan komt ‘buiten’ ook in zicht.