Dieren

Donderdag was ik bij de Knaagdierenopvang in Heiloo.
Inge zou Thomas en Bella Donna meenemen en omdat ik te vroeg was zag ik iets van de werkzaamheden.

Zoals een konijntje dat in een park was gevonden en dat zo onder de poep had gezeten dat toen ze binnen werd gebracht haar geslacht niet zichtbaar was. Na een grondige wasbeurt werden de nog steeds aan elkaar geplakte haartjes weggeknipt bij haar kontje.
Daar bleek toen ook een wond te zitten. Betadine erop. En pas toen stribbelde het konijntje wat tegen.
Snoezig diertje dat het was had ik haar zó willen meenemen, maar ja, ik heb al konijnen.

Toen een man met een lief, stevig, angstig wit konijn.
Hij had het al 2,5 jaar (met haar zusje) maar nu maakten ze ruzie en hij had op de site gezien dat je hier konijnen kon inleveren.
Tien Euro inleverkosten waren geen probleem.

Het konijn kwijlde heftig.
Kon het iets aan het gebit hebben, vroeg de vrijwilligster die het aannam. En hoe kón dat nou, dat vechten. Was er voldoende ruimte.
De man beantwoordde alle vragen naar wens en het kón zijn dat het konijn van pure stress zo kwijlde.
Eigenlijk, zei de vrijwilligster, is er geen plaats. Er is een wachtlijst.
De man gaf geen krimp.
Tenzij het konijn in een caviahok werd gezet. Met érg weinig ruimte.
Was dat een bezwaar?
Nee hoor. Als de man maar van het konijn áf was.

Zomaar, na 2,5 jaar. Wég ermee.
En dan mag je waarschijnlijk nog blij zijn dat het niet wordt ‘vrijgelaten’ in een park.