Ik heb twee fantastische dierenartsen. Ze kennen mij, ze kennen R., ze weten hoe wij omgaan met onze dieren. Wanneer een dier zieker is dan ‘gewoon ziek’ leggen ze helder uit wat de opties zijn en geven als ik daar om vraag ook antwoord op ‘wat zou jij doen’.
Vandaag waren we bij een vervangende dierenarts die zich ook nog eens had laten vervangen.
Evert heette die vervanger (geloof ik). Toen we binnenkwamen zat hij te worstelen met de computer en vroeg of dit ‘de poes’ was. Nee: konijn. O. Nou, daar had hij ook wel verstand van.
Voer
Waarna hij Potter temperatuurde, alle kastjes opentrok op zoek naar iets om in de bek te kijken en dat toen maar uit zijn auto haalde en plakpoep wegknipte bij zijn kontje.
Tegelijk vroeg hij mij wat ik het dier voerde en herhaalde alles. Zodat ik me volstrekt belachelijk voelde. Kreeg het konijn geen biks? Dat zat in het Puik-voer. Wat was dat, Puik-voer?
Blik in het bekje. Mm. Geen haken aan de tanden. Of misschien toch een beetje? Of misschien toch niet echt.
Tumor
Dan (eindelijk) het betasten van het lijfje en: een tumor zo groot als een tennisbal.
Wat wil ik. Ik zeg: beschrijf de mogelijkheden. Reëel. Hij doet niks.
Ik zeg zelf: als hij wordt geopereerd kan hij dan over een paar weken weer een monter konijn zijn. Of is de operatie te zwaar en trekt hij dat niet.
De temperatuur is laag. Alsof hij er al mee wou stoppen, zegt de dierenarts.
Ik zeg: ok. Dan laten we hem gaan.
Waarop Potter een spuitje in de buik krijgt en nu snél zal inslapen.
Niet Potter. Die kijkt op, tilt het hoofdje op. Ik aai. Ik denk: stop nou met ademen. Ik zeg: laat maar gaan jochie. Potter kijkt me aan. Ook dat nog.
Spuit
Tien minuten later: nog steeds geen dood konijn.
Dierenarts geeft een andere spuit. Dierenarts begint te vertellen over eigen konijnen. Leuke anecdotes met veel gelach. Volgens mij voelt dierenarts zich ook ongemakkelijk.
Op de monitor zien we mensen binnenkomen in de wachtkamer. We zijn al een half uur ‘bezig’. En Potter leeft nog steeds.
“Nu gaat het snel” zegt de dierenarts voor de vijfde of is het zesde keer.
En dan volgt een andere prik in de borst. Waarna Potter écht direct dood moet gaan.
Het lijkt er wel op. Maar ik twijfel.
Potter gaat stuiptrekken. “O,” zegt de dierenarts. “Dat is energie die weg moet.”
We besluiten Potter dood te verklaren en ik zie hoe de dierenarts mijn konijntje draagt naar een zijkamer.
Geld
Dan: afrekenen.
Maar de dierenarts snapt de computer niet. Hij spreekt zichzelf toe dat hij *niet* in paniek moet raken maar doet dat wel. Na tien minuten (ik wou al die tijd wég en R. ook) belt hij iemand die de computer wél snapt en vult in: consult klein huisdier en afmaken.
R. betaalt 55 Euro en nog wat (de prijs).
Gelukkig leidt de TomTom ons naar huis.
Als het enigszins mogelijk is wil ik afscheid nemen de volgende keer bij mijn eigen dierenartsen Theo en Martin.
Wat een gruwelijk prutswerk van deze Evert. Er klopt ook iets niet hier. Hij had Potter eerst een slaapspuitje moeten geven (dat werkt vrijwel onmiddellijk). En dan de definitieve spuit. In een ader, niet in de buik.
Een half uur, schandalig! Probeer Potter van je netvlies af te halen, sterk aan, en meld dit aan jouw dierenartsen in Oudorp. Doen hoor!
@Nan: hij gaf ook eerst een slaapspuitje maar dat werkte niet – omdat het toch een sterk konijn was.
Terwijl het volgens hem een zwak konijn was gezien de temperatuur.
Toen kreeg Potter nog een slaapspuit en werd hij inderdaad iets slaperiger en toen de inslaap-spuit.
Wat een ellende… “Ontluisterend” komt in me op. Dat zo’n kluns het verdriet zo gruwelijk weet te onderstrepen….
Sterkte!!!
Wat akelig voor jullie, Jeanne 🙁 Kan me voorstellen dat je je ontzettend klote voelt. In mijn tijd als dierenarts assistente (studentenbaan toen), heb ik dat ook wel eens meegemaakt, juist bij knaagdieren. Helaas ging bij mijn lieve oude Lobby het inslapen ook niet helemaal soepel. Ik voelde me toen helemaal schuldig alsof ze er nog niet klaar voor was en helemaal niet dood ‘hoefde’. Maar zo werkt het niet. Ik weet niet helemaal zeker of het wel de schuld is van de dierenarts, dat het een kluns zou zijn o.i.d. Soms gaat het nu eenmaal anders dan gewenst 🙁 Veel sterkte, hoop dat je het een beetje kunt ‘vergeten’.
@Mariette: ik verwijt de dierenarts niet dat hij het technisch niet goed deed.
Ik verwijt hem zijn gebrekkige bedside manners.
Als je veearts bent, moet je verstand van vee hebben en goed kunnen omgaan met boeren. Als je dierenarts van “gezelschapsdieren” bent, moet je verstand hebben van honden, katten, konijnen en zo en kunnen omgaan met mensen die dieren hebben ter verrijking van hun leven, je in hen kunnen verplaatsen en in hun emoties begrijpen. Daaraan ontbrak het gisteren. Bij de deur hing een bord waarop stond: `Kliniek voor gezelschapsdieren’. Dat geldt dan ook op zondag.
@ jeanne en roelof: dát is dan wel heel vervelend, als het vooral het gedrag was van de dierenarts.
wat een nare ervaring. misschien toch iets om te vertellen aan jouw eigen dierenarts.
sterkte!!
Wat een horrorverhaal 🙁
Wat een verhaal! Het is al zo afschuwelijk om een dier kwijt te raken, en dan moet het ook nog zo akelig eindigen 🙁 Sterkte.