Ik kocht in Amerika niet alleen gewone kinderboeken.
Ik kocht ook boeken over dieren die voor kinderen zijn geschreven.
Dus simpele taal, grote letters, mooie plaatjes (getekend of gefotografeerd).
Ook leuk voor volwassenen trouwens, uitgaande van mezelf als graadmeter voor die volwassenen.
Maar.
Omdat ik inkoop in de woestijn in het zuidwesten van Amerika (de Sonoran Desert om precies te zijn) gaan veel van die boeken over dieren die je daar tegenkomt.
En ook als ze niet per se -uitsluitend- daar leven: de meeste zijn niet heel erg aaibaar.
To say the least.
Ik heb daarom véél boeken over slangen. En hagedissen. En padden en kikkers. En vleermuizen.
Vinden kinderen dat wel leuk? Vinden ze dat niet eng. Of vies.
Zit ik me nu dus af te vragen.
Volgens mij vinden kinderen dit soort ‘enge’ dieren over het algemeen juist heel leuk.
Ik heb het gevoel dat het ‘eng’ vinden van veel beesten pas later komt of als reactie op iets van volwassenen ervan vinden.
Ik kan me van vroeger nog herinneren dat mijn buurjongetje van 2 vol trots een spin kwam showen, terwijl zijn moeder probeerde om rustig te reageren en vooral niet panisch weg te lopen.
Ook oudere kinderen, waar de boeken vast voor zullen zijn, vinden de ‘enge’ dieren volgens mij juist vooral spannend en interessant.
Succes met je boeken. Hopelijk gaan deze ook zo goed lopen als de andere kinderboeken.
Dat zou betekenen dat die bekende ‘aaibaarheidsfactor’ pas iets is waar je op latere leeftijd gevoelig voor wordt?
Ik kan het me niet meer herinneren van toen ik zelf kind was.
Ik denk dat een aaibaarheidsfactor zeker altijd meespeelt. Iets aaibaars is ‘schattig’, ‘leuk’, ‘wil je knuffelen’, etc.
Maar dat betekent niet dat een dier met een lage aaibaarheidsfactor niet leuk is. Tenminste, voor kinderen werkt dat nog niet zo, is mijn indruk.
Volgens mij is dus een hoge aaibaarheidsfactor altijd een pré, terwijl een lage voor kinderen nog niet veel uitmaakt, maar voor volwassenen des te meer.
Volgens mij vond ik vroeger zelf allerlei beesten leuk en interessant. Ik heb als kind wel slakken in een terrarium gehad, naar aanleiding van een opdracht voor school. En om nou te zeggen dat slakken een hoge aaibaarheidsfactor hebben 😉
Of kikkervisjes?
Vleermuizen vond ik vroeger ook erg interessant. (tegenwoordig ben ik er niet meer zo dol op).
De meeste kinderen vinden alles wat ze niet kennen interessant. Vooral jonge kinderen zijn dol op ‘ontdekken’. Dus ik denk dat ze die dieren niet éng vinden, maar juist heel intrigerend en leuk – en de kans is groter dat ze er juist mínder bang voor zullen worden als ze via zo’n boekje leren kennen. 🙂
Slakken! ja, die vind ik ook erg leuk.
Kon er vroeger eindeloos naar kijken als ze aan het paren waren. Zie ik nu minder vaak (met dank aan de kipjes die ze opvraten).
Heb ze ook wel eens op mijn hand gezet.
En dan heb ik het dus over de laatste jaren, niet als kind.
Luna vindt het boekje met de vleermuis erg mooi! En nee, dat komt niet door de naam van het vleermuisje alleen, ze vindt het totaal niet eng!