Ik ga nog wat dingetjes vertellen over het ziekenhuis.
Ik weet zelf niet precies waarom.
Het is allemaal niet zo belangrijk dat iemand het écht moet weten.
Kennelijk zit het me hoog.
1) de ruggeprik.
Toen ik op 24/11 ongeveer alle afdelingen van het AMC afging incl mammografie terwijl ik GVD helemaal geen knobbel had maar de ‘in opleiding’ gynaecoloog iets dacht te voelen wat de echte gynaecoloog niet voelde maar ach, ik was er nu tóch dus borsten pletten maar!
Die dag ging ik ook langs bij anesthesie en werd ik geïnformeerd over de ruggeprik.
Een waar wonder was dat. Kwa benevelen en verdoven en pijn bestrijden en dat dan een dag of drie in mijn rug en in theorie (!) kon er iets mis gaan maar tuurlijk moest ik vooral aan mijn huisarts vragen of het een goed idee was.
Geweldig idee! zei de huisarts.
Doen! mn ivm de pijnbestrijding. Echt helemaal toppie!
Dus daar ging ik vorige week donderdag naar de anesthesie-afdeling en ik kreeg links en rechts op mijn pols een infuus aangelegd voor je-weet-maar-nooit en tzt kan dan het infuus weer weg van de ene hand die mijn schrijfhand was.
Toen naar de rugprikkamer waar ik braaf rechtop zat en mijn rug kromde en een meisje-in-opleiding eerst wou prikken waar een man die er meer verstand van had zei ‘ik zou het dáár doen’ en toen probeerde ze de huid te verdoven (au!) en prikte en het lukte niet en nog eens en voor mij stond een andere oudere man die zei dat ik me moest ontspannen en dat ik het goed deed en achter me hoorde ik dat het kind het steeds niet voor mekaar kreeg en ik voelde prik na pijnlijke prik en tenslotte gaven ze het op.
En kreeg ik die ándere verdoving.
Wat – hoorde ik pas toen ik werd heengezonden – de opererende artsen niet eens was verteld tot NA de operatie!
Omdát ik die andere verdoving had gehad mocht ik niet na het bijkomen naar de afdeling maar moest ik een hele nacht op de Verkoever blijven en snelde steeds iemand naar mijn bed wanneer er weer iets begon te piepen.
Dit was Dingetje-1.
tja, iedereen moet het leren, maar om je nou proefkonijn te voelen lijkt me niet fijn. Raar dat die ervaren man het niet overnam na een eerste mislukte poging, was zowel voor jou als voor haar beter geweest denk ik.
Dat heb ik natuurlijk ook bedacht.
Een verklaring zou kunnen zijn: laat de leerling zo lang mogelijk proberen, neem NIET over en als het de leerling niet lukt – ga over op plan B. Maar: neem NOOIT over.
Waarom ik dat o.a. denk is omdat de gynaecoloog in opleiding mijn borsten bevoelend dacht een knobbel te voelen.
Echte gynaecoloog voelde en zei: nee, is weefsel.
MAAAAAAR… omdat de ‘in opleiding’ iets had gemeend te voelen moest ik dóór in zijn traject.
Dus naar mammografie.
Waar de borsten werden geplet en toen nóg eens want *die* ‘in opleiding’ had iets niet goed gedaan en toen kwam er een arts bij (een echte) die met een echo de borst-in-kwestie bekeek en concludeerde: niks aan het handje.
NB de gynaecoloog in Alkmaar had dus ook al mijn borsten onderzocht en ze in orde bevonden.
Én ik was eerder dit jaar bij de borstenbus geweest.
Dit is dus waarom ik denk dat het traject kán zijn: we volgen altijd de ‘in opleiding’ en als die het niet kan nemen we niet over maar gaan we iets anders doen.
ik kan me voorstellen dat je daar nu nog niet aan moet denken, maar wellicht kun je over enige tijd een brief sturen naar het ziekenhuis over deze situatie. Je hebt het goed kunnen verwoorden, gezien je achtergrond waarschijnlijk beter dan een ander. Zelf zul je er niets meer aan hebben, want het is gegaan zoals het is gegaan, maar wellicht heeft het invloed op het beleid van het ziekenhuis.
Ik denk niet dat ‘protest’ zinvol is.
Ze benadrukken dat ze een opleidingsziekenhuis zijn.
Gisteren kreeg ik de oproep voor mijn gesprek op 1 febr (kijken of alles goed is gegaan).
Op de brief staat (standaard): “Het AMC is een pleidingsziekenhuis. Daarom is het mogelijk dat u eerst een gesprek met een co-assistent (een arts in opleiding) heeft.”
Hier gaat het over een gesprek omdat de uitnodiging voor een gesprek is.
Maar het slaat natuurlijk ook op alle andere ‘ingrepen’.
ik zie het niet zozeer als protest, meer als uitleg dat het een nare ervaring is voor de patiënt, voor wie het allemaal al moeilijk genoeg is. En dat ze daar best rekening mogen houden (als verbeterpunt dus). Ik vraag me ook af of iemand onder deze hoogspanning veel leert, weten dat iemand het van je overneemt als het niet gaat kan iemand ook een zekerder gevoel geven waardoor het beter gaat. Voor het woord verbeterpunt zijn ze vast wel gevoelig.
Wat ellendig dat het zo gegaan is allemaal. Ik zou het zeker aangeven, misschien dat je daarmee een ander dit kunt besparen, ze zijn een ooleidings ziekenhuis, dus hier kunnen ze wat mee….of ze het doen is altijd vraag twee. Maar misschien dat het fijn is om het te noemen, gewoon voor jezelf.