Een paar maanden geleden las ik The Time Traveler’s Wife.
Dat ging over een man die door de tijd heen switchte wat niet leuk was voor hem maar ook niet voor zijn vrouw.
Want soms was-ie er en dan weer niet en dan kwam-ie terug en zat onder de blauwe plekken en hij wist wat de toekomst was en zij niet etc.
Nu las ik Replay van Ken Grimwood.
De hoofdpersoon krijgt als hij begin 40 is een hartstilstand en ontwaakt als 18-jarige in de situatie waarin hij toen was.
Met het vriendinnetje van op z’n 18-e. En de wetenschap hoe hij zal eindigen in een huwelijk met veel ruzie.
Hij besluit er een draai aan te geven. Een ander leven te leiden. Dat kan.
Waarbij erg helpt dat hij de toekomst kent dus kan gokken op het juiste paard en de juiste aandelen kan kopen.
Maar wat hij niet kan verhinderen is dat hij opnieuw op begin 40 sterft. En dan wéér op 18 jaar wakker wordt.
Ik vind het een fascinerend boek. Curieuze wendingen.
En natuurlijk de vraag: stel dat ik zélf – wat zou ik dan doen.
Een vraag die ik me toevallig toch al had gesteld tijdens de afgelopen vakantie.
Als het ‘ergens’ is misgegaan in mijn leven (wat ik regelmatig denk) – waar had ik het dan beter kunnen doen?
Over het begin ben ik wel tevreden. Vlijtig schoolmeisje, niet al te rare puber, de wereld ligt aan mijn voeten studente mét de missie dat de wereld ging worden verbeterd door het socialisme én het feminisme (en dus ook dankzij mij).
Voorspoedige carrière, mooie boeken geschreven, paar leuke relaties (en ook een stel niet-zo-leuke).
Ontdekking Amerika en dan ergens na de dood van mijn man (ik ben 47) heb ik de touwtjes niet meer in handen.
Dáár ergens had ik het anders moeten doen.
Misschien.
Maar hóe zou ik nog steeds niet weten.
Geef een reactie