Drie

Bijna elke avond zie ik hem nog, egel.
Maar hem fotograferen doe ik al een tijdje niet meer.
Omdat ik genoeg foto’s heb. En niet wil storen.

Vandaag denk ik opeens: wat zal ik hem missen deze winter.
En ‘hem’ staat dan voor ze allemaal. Want ik weet dat er méér zijn.

Maar dat bijzondere moment, bij schemering, het lijfje dat uit de struiken komt en het gebutste eitje kraakt. Of de spaghetti eet. Of het graan of desnoods het harde broodje.

Vandaag zet ik spaghetti neer maar Femke en Agnes eten bijna alles op.
Ik gooi er een berg graan overheen. En een gebutst eitje.
Waarna ik elke twee minuten kijk tot hij er is.
De lieverd.

Tien minuten later: nog een egel.
Snuivend en gnuivend.
Zou dat betekenen: I was your lover en kunnen we nu gezellig souperen?
Ik leg er een eitje bij maar egel twee krijgt het niet open en ik kan het onder het lijfje uithalen (mijn got -ze zijn tám) en een buts geven en dan slurpt het lekker weg.

Wanneer ik me omdraai zie ik van een andere richting nóg een egel aan komen lopen.
Iets kleiner, iets rapper.
Nog een eitje gehaald en stuk gegooid.

Kiek gemaakt.
Onscherp, rode oogjes. Flutfoto – ik weet het.
Maar alleen om te laten zien dat ze er echt zijn, m’n egels.
Minstens drie.
En volgens mij moet je ze best kunnen aaien in die franje die langs hun kop hangt.