Vandaag over een week ga ik met Loki naar de dierenarts voor zijn check-up.
In mijn droom is het vandaag al zover.
Hij wordt onderzocht en er komt een uitslag.
Dan wisselt het perspectief en krijg *ik* de uitslag.
Mijn tumor is teruggekomen.
De dokter loopt weg.
Ik klamp een andere dokter aan die mijn eigen dokter weer naar me terugstuurt.
Ik vraag hem hoe lang ik nog héb.
“Zes weken” zegt hij. Zijn toon is niet-betrokken, bijna achteloos.
“Dat is genoeg om iets te regelen voor mijn dieren,” zeg ik.
Ook zakelijk.
Wanneer ik wakker word, ben ik overstuur.
Dat wordt er niet beter op wanneer ik de mail lees over Tommie.
Hij eet niet.
Hij is gedwangvoerd.
Dat werd een kliederboel zodat hij vies werd wat hij weer wel van zichzelf aflikte.
Dat is het meest positieve dat er nu te melden valt.
En dat Loki nog leeft natuurlijk.
Geef een reactie