Ik had een erg rare droom vannacht.
Een droom die doorliep en doorliep hoewel er ergens een breuk in zat waar ik wisselde van personage.
Deel 1:
Ik ben amper 18 en hoogzwanger. Ik moet 1 dezer dagen bevallen.
Ik sta daar in de droom betrekkelijk neutraal tegenover.
Wat wel onhandig is: ik ben in oorlogsgebied.
Ik moet steeds duiken voor beschietingen en het is ook zeer de vraag of op de vloer liggen wel helpt wanneer het huis beschoten wordt.
Dan, opeens, twijfel: ben ik echt wel 9 maanden zwanger. Ja, denk ik – afgaand op de conceptie.
Maar mijn buik is niet superbol maar beetje-bol. Alsof het maar 5 maanden is.
Deel 2:
Ik ben ongeveer mezelf.
Er is een meisje van een jaar of 20 dat zichzelf zielig vindt. Er moet een hoop voor haar geregeld.
Instanties enzo.
Ik zeg dat ik het zal doen. En ik werk er 1 dag aan en nog een dag en nog een dag.
Dan komt iemand langs (ik ben in het huis van het meisje dat er zelf niet is) en hij zegt: waarom zet je je niet even hard voor je zelf in als voor een ander.
Dit onregelt me.
Hij kijkt afwachtend, alsof hij klaar staat voor een mij bemoedigende hug.
Ik wil best door hem gehugged worden, graag zelfs.
Maar ik kan de stap niet nemen.
Zodat hij weggaat.
En ik werk nog wat meer voor het meisje (dat ik niet eens een aardig meisje vind) en fiets dan door regen weg.
Hier weer veel ‘verwerk’-dromen: de laatste tijd is m’n moeder steeds stervende en is het lastig om voor haar te zorgen, omdat ze steeds verdwijnt.
Nee, droomduiding niet nodig…
Deel 1 -je hebt nooit kinderen gewild omdat je de wereld daarvoor te onveilig vindt. (terwijl ikzelf denk/dacht dat je je zelfontplooiing belangrijker vond)
Deel 2 -zorgen voor een ander levert je niet echt iets op. En ja, die stap… terwijl je eigenlijk wel iets mist.
Ik heb nooit kinderen gewild omdat ik er niets aan vind.
Dat vinden veel mensen raar.
Zelf begrijp ik weer niet waarom er mensen zijn die niet van dieren houden.