Duif

Dit is Duif.
Ja, zul je misschien zeggen, dat zie ik.
Dit is een duif.
Een Tortelduif.
Een Turkse Tortelduif.

Maar nee, dit is: Duif.
Duif en ik hebben een speciale band.
Wanneer ik opsta en de diertjes buiten ga voeren, zit Duif klaar.
Wat niet zo raar is want ik sta pas om acht uur op en dan zijn al heel veel vogels up and about.

Wat wél bijzonder is: Duif is er ook wanneer ik de diertjes ’s avonds ga voeren.
Net bijvoorbeeld: om negen uur.
Dan zijn alle andere vogels allang naar bed maar Duif wacht op mij omdat hij weet dat wanneer ik naar buiten kom ik speciaal voor hem nog een handje graan gooi.

Ik kan Duif tot op minder dan een meter naderen.
Ik denk wel eens: als ik echt zou willen, zou ik Duif uit de hand kunnen voeren.

Laatst had Duif zijn avondsessie en zat Loki op een paar meter afstand ‘kek-kek-kek’ naar Duif te doen.
‘Wel kijken en fantaseren, *niet* grijpen!’ zei ik.
En Loki snapt dat.
Tot nu toe.