Vorig voorjaar besloot Duif (aka Turkse Tortelduif) zich aan me te hechten.
Nee, het was anders: Duif wist dat ik hier het voer strooi en hij is slim dus hij had door dat als hij zich aan me opdrong, ik dat zag als een ‘vriendelijk verzoek tot strooien’. Wat ik dan deed.
Duif nam graag plaats op mijn schuurdeur als die openstond en vloog er dan nét op tijd vanaf wanneer ik hem terugtrok.
Ook voerde ik hem op de vensterbank direct achter mijn raam. Waar hij regelmatig op me zat/zit te wachten.
Dit voorjaar verleidde hij (ik ga er nog steeds van uit dat hij een Hij is) een dame o.a. door erop te wijzen hoe goed hij dat voor mekaar had met de voedselvoorziening: follow me en het zal jou en onze kinderen aan niets ontbreken.
Een tijdje kwamen ze samen, toen kwam er 1 (broedseizoen!) en nu weer twee en ze worden steeds tammer = onvoorzichtiger want Loki kijkt er graag naar en doet dan hebberig kek-kek-kek en ik denk vaak ‘als dat maar goed gaat’.
Vanochtend ging het niet goed.
Loki komt naar mijn werkkamer en in zijn bek zit een duif. Ik kijk of er nog iets te redden valt maar de duif is hartstikke dood en Loki vindt er ook al niks meer aan dus die gaat iets anders doen terwijl ik Duif in de kliko mik.
Ik denk: ik hoop niet dat het 1 van het stel is.
Maar net gebeurt me iets opmerkelijks. Duif heeft er wel vaker een handje van om wanneer ik bij de achterste ren sta rakelijks langs of over me heen te vliegen en dan op nog geen halve meter op de rand van die ren te gaan zitten.
Nu weer: ik vóel hem bijna over mijn hoofd gaan en dan is er nog een grote duif en daartussen 1 iets kleiner exemplaar.
Dat moet een jong zijn dat ze samen hebben groot gebracht.
Zou die andere dan een ánder jong zijn dat het door Loki niet heeft gered?
Hoewel het me – ook als vogel – niet fijn lijkt een kind te verliezen, ben ik toch blij dat ze nog bij elkaar zijn, het stel.
Ik nam geen foto omdat ik de camera niet in de aanslag had maar ik het liet bij ze aangapen.
Dit is een foto van Duif op de schuurdeur die ik vorig jaar nam.
Wij hebben ook jarenlang tortels in de tuin gehad, ze waren altijd gezellig met z’n tweetjes en smulden van de havermout. Nu heb ik ze al lang niet meer gezien, net zoals de rest van alle vogeltjes die hier altijd waren (roodborst, merel, groenling, meesjes). Ik heb het idee dat het niet zo goed gaat met de kleine vogels. Kraaien, kauwen en houtduiven genoeg, maar de vrolijke zangertjes zie ik hier niet meer.
Loki heeft je wel een mooi kado gebracht!. Ik genoot eens van het gezang van een lijster en zei dat tegen F. Een van de 2 katten heeft toen bedacht dat ze nog veel liever gevonden zou worden als ze zo’n kadootje voor ons zou brengen. Toen we ’s avonds thuis kwamen lag er een uitgezongen lijster in de kamer.
Ik weet dan nooit goed hoe te reageren.
‘Foei’ zeggen? Heeft weinig zin. ‘O, wat knáp!’ gaat ook niet van harte.
Toch neem ik aan dat Loki dat wil horen als hij met de prooi naar mijn kamer komt.
Ergens in huis moet er trouwens nog 1 liggen want al een aantal dagen wordt het huis vergeven door moddervette vliegen die naar buiten willen.
Ik zeg dan maar dat ik erg blij ben met haar kado om het vervolgens met afgewende blik en half kotsend in de kliko te gooien. Uit onze boekenkast kwamen op een gegeven moment ook enorm veel vliegen, daar moet dus ook een goede gave gelegen hebben. Ik blijf het akelig vinden maar zo gaat dat in de eten of gegeten worden maatschappij.
Ik heb ook ‘knap gedaan’ gezegd en het ergste vond ik dat Loki er na het vangen en boven brengen geen bal meer aan vond.
Met eerdere vangsten (muizen) heb ik hem wel eens zien spelen of ik vond de volgende dag alles op een ingewand na opgegeten terug – dan heeft het nog enige zin gehad.
Dit is dus niet eens ‘eten of gegeten worden’ – dit is ‘zinloos geweld’.
Wiske (een van onze 2 katten) laat ze alle hoeken van de kamer zien, idd zinloos geweld, (alhoewel de kat daar heel anders over denkt, instinct moet gevolgd). Een heel enkele keer vind ik een achtereindje, de rest is gegeten. De andere kat, de grote zwart-witte, wil ook alles doen wat Wiske doet maar ze is daarvoor de dik en niet zo lenig. Ze komt dan heel trots met een berkentakje in haar bekje en legt dat voor me neer, luid mauwend. Laatst vonden we in de kamer een muis, met daarnaast een berkentakje, dat vond ik zo aandoenlijk. (De grote zwart-witte is dan ook mijn lievelingskat).
Dat berkentakje! wat ontz schattig!!!