Ik vind ze raar die mensen die de hele dag naar hun foontje kijken druk bewegend met de duimen.
Zoveel te zeggen heb ik niet.
In elk geval niet zo kórt.
(en ik zou ook niet weten aan wie)
Nu heb ik de laatste tijd veel contact met iemand die wél sms-t.
Ik zeg: daar ben ik niet goed in (wat een understatement is).
En: liever mail.
Of: bellen op m’n vaste telefoon.
Maar zoals sms niet in *mijn* systeem zit, zit mail niet in het hare.
En áls ze belt, belt ze m’n mobieltje dat altijd nét op de verkeerde verdieping ligt of ik krijg het niet op tijd uit m’n tas geprutst.
Ik denk: misschien moet ik de Stap in het Onbekende maar eens maken.
Dan valt mijn oog op een verzoek van Stichting Meilief om € 2,50 aan ze over te maken door ‘Katten’ te sms-en.
Daar kan ik me toch geen buil aan vallen.
Gewoon de tijd nemen, niet per se met de duimen en dan ‘Verzenden’ doen.
Ik tik het nummer.
Ik kies voor tekstbericht.
Ik tik ‘Katten’.
Ik kies verzenden.
Er gebeurt niets.
Ik tik nog eens verzenden.
Nu een trillende brom.
Blijk ik het bericht 2x te hebben verzonden want de brom was het automatische ‘dankjewel’.
Die krijg ik dus nog een keer.
Ik heb me wel eens iets hipper gevoeld.
Heb je nu ook 2 keer betaald? En….haha, ik ben ook niet zo een sms-er. Heb een oud toestel van mijn dochter gekregen met een heel klein toetsenbordje, zodat ik er vaak naast zit. Heeft persoon die jou sms-t geen internet op haar telefoon? Dan kan ze jou telefonisch mailberichtjes sturen die jij weer beantwoordt op je pc. Want die heb jij, denk ik, meer ‘bij de hand’.
Precies! gelukkig maar 2x € 2.50 en het *is* voor een goed (dieren)doel.
Ik heb 1x moeizaam terug-gesms-t dat ik ging antwoorden per mail.
Maar zij is zó handig, zij mailt een korte boodschap en terwijl ik tracht iets terug te componeren is het eigenlijk al te laat.
Is denk ik echt iets dat al dan niet in je systeem zit.
Ik leef met mail, zij met sms.
Ik leef met je mee, ben ook mailiger dan sms. Zie met verbazing mijn kinderen hele verhalen whatsuppen. Zou ook niks voor mij zijn.