‘Eebje jarig’ staat vandaag op mijn kalender.
Dat betekent dat Eebje x jaar geleden is geboren want ze is nu alweer een paar jaar dood dus veel te vieren valt er niet.
Het is even zoeken maar haar geboortejaar was 1987.
Ze ligt begraven in de tuin.
Ik weet wáár, heb dakpannen op het graf gelegd.
Maar elke zomer overwoekert het graf en dan is het ruw werken om het pad ernaast eind van de zomer weer vrij te krijgen waarbij de dakpannen allang in stukken zijn getrapt.
De eerste keer vond ik dat verschrikkelijk.
Daar ligt Eebje! zei ik tegen R.
Dat is haar graf.
Maar eigenlijk hoort het wel bij mijn tuin en het leven in mijn tuin en de dood in mijn leven.
Dat wat vergankelijk is in je hart wordt bewaard.
Dat het niet gaat om een aangeharkte vierkante meter met stenen en een verantwoord plantje.
Ik ben de rabauw die als eerste het graf van Eebje vertrapte en daarmee haar vergankelijkheid versterkte. Maar ook in mijn hart zit ze goed bewaard, van de lieve, fiere Prinses Eboli tot de lieve oude dame Eebje.
En denk het ware cliché: ze heeft een mooi en lang leven genoten en gegeven.