Tashi was blij me te zien maar toen ze niet extatisch tegen me mocht opspringen en likken en bijten (mocht niet van L.) wou ze net zo goed meteen op pad gaan.
Onderweg was Tashi best braaf. Ze rende geen erven op, maar ze at wel als ze de kans kreeg paardenpoep.
En ze dook terwijl ze aangelijnd was 1x achter L. vandaan en sprong tegen mijn billen en dook meteen terug. Wat wás dat, vroeg ik L. “Dominantie” legde die uit.
Want de lieve pup weet dat ze mij eronder heeft en moet dat af en toe laten voelen.
Helaas zat ook nu het weer niet mee (opnieuw: te donker).
Toch maakte ik een paar leuke foto’s van dit prachtige fotomodel.
Ik probeerde haar ook te kieken tijdens 1 van haar vele sprintjes, maar die foto’s mislukten.
De camera was te traag, ik was te traag en/of de pup was te snel.
Ook had Tashi nog een spannende confrontatie met een ezel.
Een érg enge ezel. Die eerst alleen de oren (een beetje) bewoog. En toen zich een heel klein ietsje draaide om de pup na te kijken.
Die rende voorbij, rende terug, blafte, rende weer verder, weer terug en weer: blaf!
‘Goh’ zag je ezel denken.
Toen liepen we het dorp in en kwamen we een erg leuke kleine reu tegen. Eerst vond Tashi die een beetje eng, daarna vond ze hem erg leuk en toen liep hij weer verder.
Nu waren we thuis en was het afwachten of mijn lieve pup enthousiast afscheid van me zou nemen of na het losmaken van haar riem weer eigen dingen zou gaan doen.
Het werd het laatste.
Zodat ik me begin te voelen als iemand die al gelukkig is als ze alleen maar af en toe bij iemand mag zijn. Over het beantwoorden van mijn liefde heb ik het niet eens meer.
Geef een reactie