Otje en Jozef kennen elkaar vandaag twee weken. Otje kwam van de knaagdierenopvang waar zij als gedumpt konijn zat te wachten hoe haar leven verder zou verlopen en Jozef zat te pieteren als weduwnaar van Snuf, waarmee hiuj altijd zo aanminnig was.
Over de vreedzame kennismaking in week één heeft J. in woord en beeld uitgebreid bericht. Nu week twee. Voor de duidelijkheid eerst een foto van het territoor.
Ze bleven vriendelijk met elkaar omgaan, vooral rond etenstijd. Tussendoor zaten ze meestal in verschillende hoeken van de ren – bij voorkeur bovenop het Home en op het Alpenhuisje, waarbij ze wisselden wie op welk dak zat en of ze daarbij elkaar aankeken of juist kont-kont zaten. Jozef zat wel eens in het prieel, dat al jaren bij alle konijnen de favoriete plek was, hoe wrak, tochtig en nattig ook. Otje liep er wel eens door, want een achterkant heeft het intussen ook al niet meer. Als ze bij elkaar in de buurt waren, wilde Otje Josef wel likken, wat hij verdroeg, maar ook niet meer dan dat. Soms schrok Otje, ik denk van een onbekend geluid, en ging hollen met Jozef er achteraan, die dat na een paar meter wel weer genoeg vond. Bij dit alles was Otje de levendigste. Zij groef wat, klom wat om een knabbelblaadje te pakken te krijgen, terwijl Jozef vooral in de loungehouding bleef. Beiden zaten, regen of niet, hoofdzakelijk buiten: het Home bleef leeg, er zat wel eens iemand onder het Alpenhuisje, het bladerdak was voldoende parapluie.
En na een dag of drie was er ontwikkeling. Otje ging, net nadat ik de voerbak had neergezet waarnaar ze beide aangestormden, dan als voorgerecht grondig het meneertje likken, die, zij het wat minder intensief, ook haar kop en lijfje minzaam beroerde. En dan gingen ze eten.
De volgende stap was dat ze, om en om, steeds vaker in het prieeltje gingen zitten. Ik dacht toen, misschien is het niet groot genoeg voor twee welgedane konijnen die comfortabel willen liggen.
En toen zag ik vanmorgen dit:
Maar nu: overleeft het prieel dit intensief gebruik. Ik ga maar eens met monumentenzorg bellen.
Haha prachtig!
geduld is een schone zaak 🙂
Wat een aardig vervolgverslag is dit. Dank daarvoor R!
Dit monumentje barst strakt uit z’n voegen, of liever gezegd, dat doet het al. Een paar stutjes zal toch wel mogen van monumentenzorg?
Lief stel !
Hokken :
Uitspraak: ˈhɔkə(n) (hokte, heeft gehokt) Werkwoord [Informeel] ongetrouwd samenwonen als je nog niet zo lang een relatie hebt “