Daar zou je toch zo een paar broden willen verdelen, ik wel tenminste. De natuur moet natuurlijk zijn gang gaan en die eendjes moeten maar ergens nog wat grassprietjes zien te vinden of wat dan ook, maar ik denk er zeker te weten anders over als die natuur zich in mijn achtertuin bevindt. Strooien, en veel (maar ja, dan moet je natuurlijk wel over ongestrooide wegen bij de winkel kunnen komen).
Ze zijn echt wanhopig, merk ik.
Ze zijn van nature schuw en soms een beetje brutaal.
Nu wint de honger het van de voorzichtigheid.
Truuszegt
De natuur is wreed, ik kan er niet zo goed tegen. Maar ja, we kunnen niet alle eendjes, vogeltjes, konijnen en noem maar op redden en dan komen we bij de discussie over de Oostvaardersplassen, Milligerenwaard, Veluwe, bijvoeren etc. Ik kom er niet uit, wil ieder dier helpen maar dan kan dus echt niet.
Ik weet het – maar wat ik kán voeren/redden zal ik voeren.
Probeer ook sluw te zijn.
Achterdeur open is: tientallen eenden het erf op.
Raam openen kán ongemerkt(er) zodat in elk geval even kleinere vogels kunnen eten.
En het roodborstje weet dat wie klein is gewoon wat langer moet opblijven.
Dus daar laat ik wat lekkere hapjes (kaas!) voor achter als de rest naar bed is.
Truuszegt
Roodborstje is superslim, komt gewoon op de vensterbank zitten waar havermout ligt, merels eten op de tuintafel waar kaas, rozijnen brood en appeltjes liggen, krentenbollen voor allemaal en mw. K. de K raakt inmiddels wat gefrustreerd. Trotseert sneeuw, koude pootjes en buik (want die hangt een beetje) en heeft gelukkig nog niets te pakken gekregen (maar ja wat wil je als je gewoon onder een struik gaat zitten wachten totdat kool- of pimpelmees naar beneden valt. Mw. is nu 13 jaar oud, dus het is haar met liefde vergeven).
Daar zou je toch zo een paar broden willen verdelen, ik wel tenminste. De natuur moet natuurlijk zijn gang gaan en die eendjes moeten maar ergens nog wat grassprietjes zien te vinden of wat dan ook, maar ik denk er zeker te weten anders over als die natuur zich in mijn achtertuin bevindt. Strooien, en veel (maar ja, dan moet je natuurlijk wel over ongestrooide wegen bij de winkel kunnen komen).
Ze zijn echt wanhopig, merk ik.
Ze zijn van nature schuw en soms een beetje brutaal.
Nu wint de honger het van de voorzichtigheid.
De natuur is wreed, ik kan er niet zo goed tegen. Maar ja, we kunnen niet alle eendjes, vogeltjes, konijnen en noem maar op redden en dan komen we bij de discussie over de Oostvaardersplassen, Milligerenwaard, Veluwe, bijvoeren etc. Ik kom er niet uit, wil ieder dier helpen maar dan kan dus echt niet.
Ik weet het – maar wat ik kán voeren/redden zal ik voeren.
Probeer ook sluw te zijn.
Achterdeur open is: tientallen eenden het erf op.
Raam openen kán ongemerkt(er) zodat in elk geval even kleinere vogels kunnen eten.
En het roodborstje weet dat wie klein is gewoon wat langer moet opblijven.
Dus daar laat ik wat lekkere hapjes (kaas!) voor achter als de rest naar bed is.
Roodborstje is superslim, komt gewoon op de vensterbank zitten waar havermout ligt, merels eten op de tuintafel waar kaas, rozijnen brood en appeltjes liggen, krentenbollen voor allemaal en mw. K. de K raakt inmiddels wat gefrustreerd. Trotseert sneeuw, koude pootjes en buik (want die hangt een beetje) en heeft gelukkig nog niets te pakken gekregen (maar ja wat wil je als je gewoon onder een struik gaat zitten wachten totdat kool- of pimpelmees naar beneden valt. Mw. is nu 13 jaar oud, dus het is haar met liefde vergeven).