Egel is terug.
Ik zag haar/hem voor het eerst op donderdagavond en toen weer op vrijdagavond en nu net weer.
Egel is helemaal bol zodat ik denk dat ze zwanger is (maar: geen idee natuurlijk).
Nu liggen er twee gebutste Eko-eitjes te wachten tot egel ze openbreekt en leegslobbert.
En het kan me niet schelen of egel mogelijk ook ánder voedsel kan vinden, dit is *mijn* egel dus eet ze eitjes en wie weet blijkt straks (er is een telling gaande) dat egel een bedreigde diersoort is en dan zullen jullie me nog prijzen.
Verder voel ik me ongemakkelijk in de tuin.
Ik voer mijn dieren maar ben als de dood (haha) dat ik een dier tegenkom dat bijna-dood is.
Femke hobbelt zo’n beetje rond.
Ik geef haar eten, ik geef haar hapjes, ik praat minder met haar dan ik deed terwijl ik dat juist nu wel zou moeten doen maar ik kán het niet.
Morgen ga ik met Cecilia naar de dierenarts om de hechtingen eruit te laten halen en reken ik af voor het doodziek verklaren en laten inslapen en opruimen van Agnes.
Ik zal ook vragen of het kan dat een konijn (Jozef) opeens heel erg verhaart en of dat erg is.
Zo ja dan maak ik daarvoor een afspraak.
(soms denk ik dat ik geen dieren wil vanwege de verantwoordelijkheid en het leed)
Kijk aan, egel heeft je ook weer weten te vinden! Jij hebt plezier in het voeren van je ongenode gasten en die gasten waarderen het ook. Ik ben het helemaal met je eens dat je daarmee geen natuurlijk evenwicht ofzo verstoort.
Je hebt veel hart voor dieren en verzorgt ze met veel toewijding. Ook voor dieren hoort de dood bij het leven -ze hebben het bij jou dan in elk geval toch heel erg goed gehad.
Je kunt je dierenarts als je er toch bent ook vragen of je nu snel voor Femke op zoek moet naar gezelschap of dat je daar liever tot volgend voorjaar mee moet wachten.
Liefde maakt soms erg kwetsbaar…