Eindelijk

Toen ik bij Mancos wegreed voelde ik toch iets van weemoed.
Eekhoorn en ik hadden het leuk gehad samen.

De volgende bestemming was Lake Abiquiu.
De eigenares had beloofd dat ze me een txt zou sturen wanneer het huis eerder klaar was dan vier uur (ook hier was het inchecken vier uur) maar in plaats daarvan stuurde ze me een bericht via Airbnb dat ik pas zag toen ik was gearriveerd en vele uren rondjes had gereden om de tijd te doden.

Het huis was mooi en het uitzicht ook.
Alleen was er nóg een huis (ook een rental) dat steeds in je uitzicht stond wanneer je naar buiten keek.



Dat huis stond nergens op de plaatjes. En wordt ook nergens vermeld. Er zijn zelfs advertenties waarop je wel die struiken ziet maar géén huis.

Wat de vreugde ook niet verhoogde: ik was er met Labor Day weekend. Za-zo-ma-di.
Op die eerste drie dagen was het herrie van speed boaten en jetski’s en schreeuwende mensen. Alleen op de laatste dag was er rust maar toen was mijn enthousiasme voor dit huis al aardig bekoeld.

Gisteren verhuisde ik naar een Earthship bij El Prado. Waar de cleaning lady (ja, ik blijf het proberen) wél om half 3 een text stuurde dat het huis klaar was – en niet pas om vier uur.
“Een earthship is een relatief nieuwe vorm van een ‘aardehuis’, het is een autonoom gebouw gemaakt van afgedankte autobanden volgestampt met aarde, meestal geschikt in U- of hoefijzervormige modules,” aldus Wikipedia.
Als je meer wil weten: kijk hier.

Ik zag het huis liggen en wist: dit is het!
Zo *vriendelijk*.
Een huis waar ik binnen loop en me meteen op m’n gemak voel.
Uitzicht op andere, vreemdere (mooiere) Earthships.
Geen diertjes maar wel de waarschuwing dat het hier stikt van de ratelslangen en de tarantula’s.
Zo’n tarantula zou ik wel weer eens willen tegenkomen.