Eitjes

Hillary & Co leggen bij hoge uitzondering.
Samen tien eitjes per jaar – als we mazzel hebben.

Agnes en Femke gingen er echt voor toen ze hier kwamen. Elke dag allebei een ei.
De laatste week zit de klad er in.
Geen twee eitjes per dag meer. Meest 1. Vandaag zelfs geen.

Wat vooral lastig is omdat ik maar liefst drie mensen van vers gelegde eitjes voorzie wat ik doe door zelf eieren uit de winkel te eten.
En ja, dat is raar.
Het heeft iets te maken met aardig willen zijn in de hoop dan aardig gevónden te worden.
Wat niet zo werkt.
Want na de eerste eitjes worden de volgende zwijgend in ontvangst genomen (zelfs ‘dankjewel’ kan er niet meer af).
Mogelijk omdat de ontvangers (v/m) denken dat ik stik in de eieren dus waarom bedanken.

Maar wat de diepere drijfveren ook zijn: ik word er merk ik woest van wat ik weer niet durf te uiten want ik héb toch gewoon gegéven zonder een “weet je wel hoe bijzonder dit is”-riedel.

Zodat het me nog goed uitkomt ook, dat Femke en Agnes het voor gezien houden.
Ze bieden me een excuus om niet meer te hoeven géven zonder dat ik zeg dat ik het knap hufterig vind dat er geen dankje af kan.

(ik benijd mensen die simpel in mekaar zitten)