Ik heb drie websites.
Op ‘Mijn Begraafplaatsen‘ kan ik schrijven wat ik wil want die site wordt amper bekeken en heel af en toe krijg ik een reactie en nog meer af en toe is die reactie van een malloot en dat zal dan wel.
Over Radio 1 schrijf ik op de Klooiende Koude Kalkoen.
Die site wordt beter gelezen en soms reageert iemand leuk (zelden) en soms zeikerig (vaker).
Wat ook wel zal hoewel ik zou liegen als ik zei dat het me niets deed omdat ik daar veel meer dan hier probeer om te ‘amuseren’.
De radioluisteraar die zelf ook iets vond herkenning te bieden (of juist niet).
En dan ev. daarover te praten/schrijven.
Op een prettige manier.
Alleen werkt dat niet zo.
Omdat slechts een enkeling prettig praat.
Kom ik op dit weblog.
Waar ik behalve over nog het 1 en ander schrijf over mezelf.
Mn over wat me zwaar valt en waar ik mee worstel.
Misschien omdat ik giga-worstel maar ook omdat ik zelf niks zo pjoek vind om te lezen als “wat ben ik geweldig! mij lukt alles! ik ben een érg goed mens!”
Dus huppatee: aarzeling en twijfel en spijt en angst en *gedoe*.
Waarvan iedereen het hare (m/v) kan denken.
Maar onderaan staat: ‘Wat vind jij?’
Zodat sommigen dat letterlijk nemen en denken dat ik écht wil weten wat zij, even binnengevallen op dit weblog, zich heerlijk superieur voelend na het lezen van mijn getut van me vinden.
Dit, lieve superieur-voelende binnenvallers, is een misverstand.
Ik zie jullie liefst in een diepe plomp zakken, spartelend maar niet in staat nog adem te krijgen terwijl ik van de kant toekijk en ‘o jee nou toch’ mompel.
Ténzij je bij je bijtende commentaar een link zet naar een eigen weblog met kwetsbare teksten.
Maar dat doe je nooit.
Geef een reactie