Gisteren kookte ik een pan spaghetti voor de vogels.
Daarna viel ik uitgeput in bed en toen ik weer opstond was het bord helemaal leeg.
Zodat ik nóg een pan spaghetti kookte. Dit keer maakte ik de schotel extra aantrekkelijk door er twee eitjes op te leggen en er kaas overheen te strooien.
Ook zette ik er een bakje crabsalade naast.
Dat ging er wel in – bij Guus.
Een eend keek ernaar maar bliefde niet.
Daarin stond hij niet alleen: de troep marcheerde richting wak.
Een kauw wou ook wel kijken. Maar eten – ho maar.
Ik laat de schaal toch staan. Vannacht valt er een dun laagje sneeuw op. Bovendien heeft het gevroren. Nu lusten ze het helemaal niet meer, denk ik.
Het tegendeel blijkt waar. Vanochtend zie ik het verschil tussen erge honger en érg erge honger.
Lachen. Ziet er trouwens best smakelijk uit, vooral met die eitjes, alleen het spek ontbreekt nog. Nooit geweten trouwens dat eenden en meeuwen spaghetti eten, had dat wel eens willen zien.
Heerlijk fotoverhaal. 🙂
En de foto van de kraai is fe-no-me-naal!
Eh… van de kauw bedoel ik dus…