‘Even’

Meestal schrijf ik hier dat ik ‘even’ naar een stad in Europa was om een opera te zien.
Dat voelt dan ook als ‘even’: ’s ochtends naar Schiphol, ’s avonds naar de opera, volgende dag rond het middaguur weer terug.

Gisteren was ik in Wenen.
Was ook bedoeld als ‘even’ maar bleek een zeer vermoeiende aangelegenheid.

Eerst omdat Sammie al dagen doorheeft dat er iets staat te gebeuren.
Dus deed hij de nacht voor Wenen zijn best me uit de slaap te houden door steeds opnieuw een knuffelplekje onder mijn kin te zoeken.
Na een tijdje ging ik het eens timen, denkend: verbeeld ik me dat nou of is hij écht voortdurend bezig.
Het bleek om de twintig minuten te zijn.
Wég nachtrust.

Als ik alleen ben doe ik dan ter plekke een middagdut, maar ik had hier met iemand afgesproken en die iemand was al om half tien in de stad en zat op me te wachten dus: vooruit dan maar.
Toen samen café’s bezoeken en de opera en daarna ook nog eten (in het ‘artiesten’restaurant waar nb ook ons idool binnenstapte! nou jaaaaa!) en toen was het al snel 1 uur en toen was het unwinden op de hotelkamer en tegen drie uur pas in bed.
Wat had gekúnd want ik vloog pas om 14.15 terug.

Helaas lag pal naast mijn kamer de ontbijtzaal.
En ik vreesde het ergste maar dacht ‘ze zullen dit toch wel goed hebben geïsoleerd’ maar om half zeven wist ik beter toen ik door het gerammel van kopjes en het gekletter van borden ruw werd gewekt.

Vandaag als een dweil me door de dag geworsteld.
Gelukkig had ik een lijstje van wat moest overgepakt van de koffer en tas Vienna naar de tas Amerika zodat ik morgen niet met een rood hoofd en bonzend hart bij de douane sta zonder paspoort.
Om maar iets te noemen.
Maar dit soort ‘even’-reisjes.
Ik moet ze echt niet meer zo op elkaar plannen.